Runrapiq 20 mg/2 ml - charakterystyka produktu leczniczego

1. nazwa produktu leczniczego

Runrapiq, 20 mg/2 ml, koncentrat do sporządzania roztworu do wstrzykiwań

2 skład jakościowy i ilościowy

Każdy 1 ml koncentratu zawiera 10 mg landiololu chlorowodorku co odpowiada 9,35 mg landiololu.

Każda ampułka z 2 ml koncentratu do sporządzania roztworu, zawiera 20 mg landiololu chlorowodorku co odpowiada 18,7 mg landiololu

Po rozcieńczeniu (patrz punkt 6.6), koncentrat do sporządzania roztworu landiololu chlorowodorku ma stężenie 2 mg/ml.

Substancje pomocnicze o znanym działaniu:

Runrapiq, koncentrat do sporządzania roztworu do wstrzykiwań zawiera 672 mg etanolu (96%)

w pojedynczej dawce (w przeliczeniu na pacjenta o masie ciała 70 kg). Patrz punkt 4.4

Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu i mniej niż 1 mmol (39 mg) potasu w jednej ampułce, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu i potasu”.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3 postać farmaceutyczna

Koncentrat do sporządzania roztworu do wstrzykiwań.

Roztwór przezroczysty, bezbarwny do żółtawego, bez widocznych cząstek.

Runrapiq koncentrat ma pH 6,9 i osmolalność 8,13 Osm/l.

4 szczegółowe dane kliniczne

4.1 wskazania do stosowania

Częstoskurcz nadkomorowy i szybka kontrola czynności skurczowej komór u pacjentów z migotaniem lub trzepotaniem przedsionków w okresie okołooperacyjnym, pooperacyjnym lub w innych przypadkach, gdy konieczna jest krótkotrwała kontrola czynności skurczowej komór za pomocą środka o krótkim działaniu. Niewyrównany częstoskurcz zatokowy, jeśli w ocenie lekarza szybki rytm serca wymaga swoistej interwencji. Landiolol nie jest wskazany do stosowania w chorobach przewlekłych.

4.2 dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie

Landiolol jest przeznaczony do stosowania dożylnego w kontrolowanych warunkach. Landiolol powinien być podawany tylko przez wykwalifikowany personel medyczny. Dawkowanie landiololu powinno być dostosowywane indywidualnie.

Podać we wstrzyknięciu dożylnym (bolus) w dawce 0,1 – 0,3 mg/kg masy ciała (mc.). Rekomendowana dawka początkująca to 0,1 – 0,2 mg/kg mc. Odpowiedź czynności serca może pojawić się po 5 – 20 min. W przypadku niewystarczającej skuteczności należy zwiększyć dawkę do 0,2 – 0,3 mg/kg mc.

W razie konieczności podanie w bolusie można powtórzyć zwiększając dawkę do maksymalnej dawki dobowej 100 mg dla pacjenta na dobę. Dawka ta może być podzielona na 5 do 15 dawek na dobę (5 razy po 20 mg dla pacjenta na dawkę odpowiadająca 5 razy po 0,3 mg/kg mc. do 15 razy po 7 mg dla pacjenta na dawkę odpowiadająca 15 razy po 0,1 mg/kg mc.).

W przypadku dłuższego podawania landiololu należy zastosować infuzję przygotowaną z produktu leczniczego Runrapiq proszek do sporządzania roztworu do infuzji.

W przypadku wystąpienia działań niepożądanych (patrz punkt 4.8), dawkę landiololu należy zmniejszyć lub przerwać podawanie, a pacjent powinien w razie konieczności otrzymać odpowiednią opiekę medyczną. U pacjentów z niskim ciśnieniem skurczowym wymagane jest zachowanie szczególnej ostrożności podczas dostosowywani­a dawki.

Szczególne grupy pacjentów

Pacjenci w podeszłym wieku (> 65 lat)

Nie ma konieczności dostosowania dawki.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

Nie ma konieczności dostosowania dawki (patrz punkty 4.4 i 5.2).

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

Dane dotyczące leczenia u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone (patrz punkt 5.2). U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby każdego stopnia zaleca się ostrożne dawkowanie, zaczynając od mniejszej dawki.

Runrapiq koncentrat zawiera alkohol (patrz punkt 2 i 4.4)

Dzieci i młodzież

Nie określono bezpieczeństwa ani skuteczności stosowania landiololu u dzieci w wieku poniżej 18 lat. Runrapiq koncentrat zawiera etanol i nie powinien być stosowany u dzieci i młodzieży (patrz punk 4.4). Do stosowania u dzieci i młodzieży może być bardziej odpowiednia inna postać farmaceutyczna produktu leczniczego (tj. Runrapiq proszek do sporządzania roztworu do infuzji). Aktualne dostępne dane przedstawiono w punkcie 5.2, jednakże nie można ustalić zaleceń dotyczących dawkowania.

Sposób podawania

Ampułki leku Runrapiq koncentrat są przeznaczone do jednorazowego użycia. Produkt leczniczy musi zostać rozcieńczony przed podaniem (szczegółowe instrukcje patrz punkt 6.6).

Landiololu nie wolno mieszać z innymi produktami leczniczymi, oprócz wymienionych w punkcie 6.6.

Landiolol musi być podawany dożylnie. Należy unikać podania podskórnego, okołonaczyniowego lub dotętniczego. Aby uniknąć ryzyka miejscowej toksyczności, dożylny landiolol powinien być wstrzyknięty bezpośrednio do dużej żyły centralnej lub obwodowej za pomocą igły o dużej średnicy lub dożylnego cewnika.

Landiolol nie powinien być podawany przez to samo wkłucie centralne z innymi produktami leczniczymi (patrz punkt 6.6).

4.3 przeciwwskazania

– Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.

– Ciężka bradykardia (poniżej 50 uderzeń na minutę)

– Choroba węzła zatokowego

– Ciężkie zaburzenia przewodzenia węzła przedsionkowo-komorowego (bez stymulatora): blok przedsionkowo-komorowy II lub III stopnia

– Wstrząs kardiogenny

– Ciężkie niedociśnienie tętnicze

– Zdekompensowana niewydolność serca

– Nadciśnienie płucne

– Nieleczony guz chromochłonny (phaeochromocy­toma )

– Ostry napad astmy oskrzelowej

– Ciężka, niemożliwa do wyrównania kwasica metaboliczna

4.4 specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Produkt leczniczy Runrapiq koncentrat musi zostać rozcieńczony przed podaniem (patrz punkt 6).

Miejsce wstrzyknięcia powinno być monitorowane, gdyż Runrapiq koncentrat jest hiperosmolarny i może powodować ryzyko powstawania zakrzepowego zapalenia żył. Należy unikać wynaczynienia, jeśli wykryto powinno być odpowiednio leczone. W przypadku wynaczynienia inne miejsce wstrzyknięcia powinno być użyte.

Należy zachować ostrożność podczas stosowania landiololu u pacjentów z cukrzycą lub w przypadku hipoglikemii. Hipoglikemia jest bardziej nasilona w przypadku mniej kardioselektywnych beta-adrenolityków. Beta-adrenolityki mogą maskować objawy zwiastujące hipoglikemię, takie jak tachykardia. Jednak może to nie dotyczyć zawrotów głowy i potliwości.

Najczęściej obserwowanym działaniem niepożądanym jest niedociśnienie tętnicze, które szybko ustępuje po zmniejszeniu dawki lub przerwaniu leczenia.

U wszystkich pacjentów leczonych landiololem zaleca się ciągłe monitorowanie ciśnienia krwi i EKG.

Należy unikać podawania beta-adrenolityków u pacjentów z zespołem preekscytacji w połączeniu z migotaniem przedsionków. U tych pacjentów beta-blokada węzła przedsionkowo-komorowego może zwiększać przewodzenie przez drogę dodatkową i może wyzwalać migotanie komór.

Z uwagi na negatywny wpływ na czas przewodzenia, należy zachować ostrożność podczas stosowania beta-adrenolityków u pacjentów z blokiem serca pierwszego stopnia (patrz także punkt 4.3).

Jednoczesne podawanie landiololu z werapamilem lub diltiazemem nie jest zalecane u pacjentów z zaburzeniami przewodzenia przedsionkowo-komorowego (patrz punkt 4.5).

Beta-adrenolityki mogą zwiększać liczbę i czas trwania napadów dusznicowych u pacjentów z dławicą typu Prinzmetala z powodu niezrównoważonego zwężenia tętnicy wieńcowej zależnego od receptora alfa.

U takich pacjentów nie należy stosować nieselektywnych beta-adrenolityków, a selektywne beta-1 adrenolityki powinny być stosowane wyłącznie z zachowaniem najwyższej ostrożności.

W zastoinowej niewydolności serca blokada receptorów beta niesie potencjalne ryzyko dalszego osłabienia kurczliwości mięśnia sercowego i w konsekwencji cięższej niewydolności. W przypadku pojawienia się pierwszych objawów zagrażającej niewydolności serca, należy przerwać podawanie kolejnych dawek landiololu, a pacjenci powinni otrzymać odpowiednią opiekę medyczną.

Podczas stosowania landiololu w celu kontroli odpowiedzi komorowej u chorych z nadkomorowymi zaburzeniami rytmu serca należy zachować ostrożność, gdy pacjent ma zaburzenia hemodynamiczne lub przyjmuje inne leki zmniejszające którykolwiek lub wszystkie z następujących parametrów: opór obwodowy, napełnianie mięśnia sercowego, kurczliwość mięśnia sercowego lub rozchodzenie się impulsów elektrycznych w mięśniu sercowym.

Główny metabolit landiololu (M1) jest wydalany przez nerki i może kumulować się u pacjentów z niewydolnością nerek. Mimo, że ten metabolit nie wykazuje aktywności blokującej receptory beta nawet w dawkach 200 razy większych niż dawka leku macierzystego, należy zachować ostrożność podczas stosowania landiololu u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek.

U chorych z guzem chromochłonnym landiolol należy stosować z dużą ostrożnością i dopiero po leczeniu wstępnym blokerami receptora alfa (patrz także punkt 4.3).

Pacjenci ze spastycznymi chorobami oskrzeli na ogół nie powinni przyjmować beta-adrenolityków. Ze względu na dużą względną selektywność wobec receptora beta-1 i możliwość stopniowego zwiększania dawki, landiolol powinien być stosowany z zachowaniem ostrożności u pacjentów ze spastycznymi chorobami oskrzeli. Należy ostrożnie dostosowywać dawkę landiololu w celu uzyskania możliwie najmniejszej skutecznej dawki. W przypadku wystąpienia skurczu oskrzeli należy przerwać podawanie kolejnych dawek landiololu oraz, w razie potrzeby, podać agonistę receptora beta-2. Jeżeli pacjent już przyjmuje środek stymulujący receptor beta-2, konieczne może być ponowne dobranie dawki tego środka.

U pacjentów z zaburzeniami krążenia obwodowego (zespół lub choroba Raynauda, chromanie przestankowe), beta-adrenolityki należy stosować z wielką ostrożnością, ponieważ może wystąpić nasilenie tych zaburzeń.

Beta-adrenolityki mogą zwiększać zarówno wrażliwość na alergeny, jak również ciężkość reakcji anafilaktycznych. Pacjenci stosujący beta-adrenolityki mogą nie reagować na zwykle stosowane dawki adrenaliny podawanej w leczeniu reakcji anafilaktycznych (patrz także punkt 4.5).

Ten produkt leczniczy zawiera 672 mg etanolu (96%) na dawkę maksymalną (w przeliczeniu na pacjenta o masie ciała 70 kg), co odpowiada mniej niż 17 ml piwa lub 7 ml wina na dawkę.

4.5 interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Antagoniści wapnia, na przykład pochodne dihydropirydyny (np. nifedypina), mogą zwiększać ryzyko wystąpienia niedociśnienia tętniczego. U pacjentów z zaburzeniem czynności serca jednoczesne stosowanie beta-adrenolityków może prowadzić do niewydolności serca. Zalecane jest ostrożne dostosowywanie dawki landiololu oraz odpowiednie monitorowanie parametrów hemodynamicznych.

Należy zachować ostrożność podczas dostosowywania dawki landiololu podczas jednoczesnego stosowania werapamilu, diltiazemu, leków przeciwarytmicznych klasy I, amiodaronu lub glikozydów naparstnicy, ponieważ jednoczesne stosowanie może prowadzić do nadmiernego zahamowania czynności serca i (lub) wystąpienia przedsionkowo-komorowych zaburzeń przewodzenia.

Landiolol nie powinien być stosowany jednocześnie z werapamilem lub diltiazemem u pacjentów z zaburzeniami przewodzenia przedsionkowo-komorowego (patrz punkt 4.4).

Jednoczesne stosowanie landiololu z insuliną lub doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi może mieć wpływ na działanie hipoglikemizujące. Należy zwrócić uwagę na stężenie glukozy we krwi, gdy leki te podawane są jednocześnie, ponieważ blokada beta-adrenergiczna może maskować objawy hipoglikemii, takie jak tachykardia.

Leki stosowane w czasie znieczulenia

Dalsze podawanie beta-adrenolityków podczas indukcji znieczulenia, intubacji i zakończenia narkozy zmniejsza ryzyko wystąpienia arytmii.

W przypadku, gdy status objętości wewnątrznaczyniowej pacjenta jest niejasny lub stosowane są jednocześnie inne leki przeciwnadciśni­eniowe, może wystąpić osłabienie częstoskurczu odruchowego oraz zwiększenie ryzyka niedociśnienia tętniczego.

Anestezjolog powinien zostać powiadomiony, jeśli oprócz landiololu pacjent otrzymuje lek beta-adrenolityczny.

Hipotensyjne działanie wziewnych środków znieczulających może być nasilone przez landiolol. W celu utrzymania pożądanych parametrów hemodynamicznych należy, w razie potrzeby, zmodyfikować dawkowanie tych środków.

Dawkę landiololu należy zwiększać ostrożnie w przypadku jednoczesnego stosowania ze środkami znieczulającymi powodującymi bradykardię, substratami esterazy (np. chlorek suksametonium) lub inhibitorami cholinesterazy (np. neostygmina), ponieważ jednoczesne podawanie może nasilać bradykardię lub wydłużać czas działania landiololu.

Badania in vitro z zastosowaniem ludzkiego osocza wykazały, że jednoczesne podawanie suksametonium może zwiększyć maksymalne stężenie we krwi chlorowodorku landiololu o około 20%. Antagonistyczne hamowanie może również powodować wydłużenie czasu trwania blokady nerwowo-mięśniowej wywołanej przez chlorek suksametonium.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Połączenie landiololu ze środkami blokującymi zwoje nerwowe może nasilać efekt hipotensyjny.

NLPZ mogą zmniejszać hipotensyjne działanie beta-adrenolityków.

Należy zachować szczególną ostrożność podczas jednoczesnego stosowania floktafeniny lub amisulprydu z beta-adrenolitykami.

Jednoczesne podawanie landiololu i trójpierści­eniowych leków przeciwdepresyj­nych, barbituranów, pochodnych fenotiazyny i innych leków hipotensyjnych może nasilać efekt obniżenia ciśnienia krwi. W celu uniknięcia nieoczekiwanego niedociśnienia tętniczego należy starannie dostosować dawkowanie landiololu.

Jednoczesne podawanie z lekami sympatykomime­tycznymi o działaniu agonistycznym na receptory beta-adrenergiczne może przeciwdziałać efektom landiololu. Może być konieczne dostosowanie dawki któregoś leku w zależności od reakcji pacjenta, lub zastosowanie alternatywnych środków terapeutycznych.

Jednoczesne podawanie landiololu z lekami wypłukującymi katecholaminy lub sympatolitykami (np. rezerpina, klonidyna, deksmedetomidyna) może powodować działanie addytywne. Pacjenci leczeni jednocześnie tymi lekami powinni być ściśle obserwowani pod kątem objawów niedociśnienia tętniczego lub znacznej bradykardii.

Jednoczesne stosowanie klonidyny i beta-adrenolityków zwiększa ryzyko „nadciśnienia z odbicia“. Mimo, że efektu „nadciśnienia z odbicia“ nie obserwowano po podaniu landiololu przez 24 godziny, nie można go wykluczy w przypadku, gdy landiolol jest stosowany w połączeniu z klonidyną.

Reakcje anafilaktyczne wywołane przez inne leki mogą być poważniejsze u pacjentów przyjmujących beta-adrenolityki. Tacy pacjenci mogą być oporni na leczenie adrenaliną w zwykłych dawkach, ale dożylne podanie glukagonu jest skuteczne (patrz także punkt 4.4).

Po dożylnym podaniu heparyny w czasie wlewu landiololu u pacjentów poddawanych zabiegom sercowo-naczyniowym nastąpił 50% spadek stężenia landiololu w osoczu w połączeniu z indukowanym przez heparynę zmniejszeniem ciśnienia krwi oraz zwiększeniem czasu cyrkulacji landiololu. Częstość akcji serca nie uległa zmianie w takiej sytuacji.

Potencjalne interakcje metabolitów landiololu M1 i M2 z jednocześnie stosowanymi lekami nie są znane. Działanie farmakodynamiczne metabolitów jest uważane za nieistotne klinicznie (patrz punkt 5.2).

Dzieci i młodzież

Badania interakcji przeprowadzano jedynie u osób dorosłych.

Nie wiadomo, czy zakres farmakokinetycznych lub farmakodynamicznych interakcji lekowych jest podobny w populacji dzieci w stosunku do osób dorosłych.

4.6 wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża

Nie ma dostępnych danych na temat stosowania produktu Runrapiq koncentrat u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazały istotnego klinicznie wpływu na reprodukcję (patrz punkt 5.3). Jako środek ostrożności zaleca się unikanie stosowania landiololu podczas ciąży.

Mając na uwadze działanie farmakologiczne beta-adrenolityków, w późniejszym okresie ciąży należy uwzględnić działania niepożądane u płodu i noworodka (zwłaszcza hipoglikemię, niedociśnienie tętnicze i bradykardię).

Jeśli leczenie landiololem jest uważane za niezbędne, należy monitorować maciczno-łożyskowy przepływ krwi oraz rozwój płodu. Noworodek musi pozostawać pod ścisłą obserwacją.

Runrapiq koncentrat zawiera alkohol (patrz punkt 2 i 4.4)

Karmienie piersią

Nie wiadomo, czy landiolol lub jego metabolity przenikają do mleka u ludzi. Dostępne dane farmakokinetyczne u zwierząt wykazały przenikanie landiololu do mleka. Nie można wykluczyć ryzyka dla dziecka karmionego piersią. Należy podjąć decyzję dotyczącą przerwania karmienia piersią lub przerwania albo odstawienia leczenia landiololem, uwzględniając korzyści dla dziecka wynikające z karmienia piersią oraz korzyści dla matki związane z leczeniem.

Runrapiq koncentrat zawiera alkohol (patrz punkt 2 i 4.4

Płodność

W badaniach na zwierzętach nie wykazano, aby landiolol powodował zmiany płodności (patrz punkt 5.3).

4.7 wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Nie dotyczy.

4.8 działania niepożądane

a. Podsumowanie profilu bezpieczeństwa

Najczęściej obserwowanym działaniem niepożądanym leku (ADR) zgłoszonym podczas badań klinicznych i opublikowanym w literaturze (1569 pacjentów) oraz w badaniach/doświ­adczeniach po wprowadzeniu landiololu do obrotu (1257 pacjentów) było niedociśnienie tętnicze i bradykardia (>1 do <10%).

Działania niepożądane zestawiono poniżej według klasyfikacji układów i narządów oraz częstości: bardzo często (> 1/10), często (> 1/100 do <1/10), niezbyt często (> 1/1 000 do <1/100), rzadko (> 1/10 000 do <1/1 000), bardzo rzadko (<1/10 000), częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

b. Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych

c. Opis wybranych działań niepożądanych

Niedociśnienie tętnicze i bradykardia (patrz także punkt 4.2) były najczęstszymi działaniami niepożądanymi obserwowanymi u pacjentów leczonych landiololem. Niedociśnienie tętnicze obserwowano u 8,5% spośród 948 pacjentów leczonych landiololem w kontrolowanych badaniach klinicznych (vs. 2,1% otrzymujących placebo, 8,5% otrzymujących leczenie porównawcze i 5,7% bez leczenia) oraz u 8,6% z 581 pacjentów w badaniach niekontrolowanych. Bradykardię obserwowano u 2,1% spośród 948 pacjentów leczonych landiololem w kontrolowanych badaniach klinicznych (vs. 0% otrzymujących placebo, 2,5% otrzymujących leczenie porównawcze i 2,4% bez leczenia) oraz u 0,5% z 581 pacjentów w badaniach niekontrolowanych. W badaniach/doświ­adczeniach po wprowadzeniu landiololu do obrotu częstość występowania niedociśnienia tętniczego i bradykardii wynosiła odpowiednio 0,8% i 0,7% (1257 pacjentów). We wszystkich przypadkach niedociśnienia i bradykardii związanych z leczeniem landiololem w opisanych badaniach, objawy ustępowały lub zmniejszały się samoistnie lub w ciągu kilku minut od zakończenia podawania landiololu i (lub) dodatkowego leczenia.

Ciężkie działania niepożądane na podstawie badań klinicznych i doświadczeń po wprowadzeniu leku do obrotu: Wstrząs z powodu nadmiernego niedociśnienia odnotowano w jednym okołooperacyjnym przypadku w badaniu klinicznym u pacjenta z silnym krwawieniem (zdarzenie ustąpiło po 10 minutach od zakończenia podawania landiololu, prostaglandyny i izofluranu). Nagłe zatrzymanie krążenia, całkowity blok przedsionkowo-komorowy, zahamowanie zatokowe i ciężka bradykardia występowały przede wszystkim u pacjentów w podeszłym wieku oraz u pacjentów mających nadciśnienie tętnicze lub chorobę serca jako powikłania.

Środki, jakie należy podjąć w przypadku wystąpienia tych działań niepożądanych opisane zostały w punkcie 4.2.

Parametry laboratoryjne: Nieprawidłowe wartości wyników laboratoryjnych odnotowano w kontekście działań niepożądanych, ale zgłaszano je również oddzielnie. W badaniach kontrolowanych nieprawidłowe wartości AlAT, AspAT i bilirubiny obserwowano u 5% pacjentów leczonych landiololem (n = 241) i 7% w grupie kontrolnej (n = 243). Ogólna częstość występowania zmian parametrów laboratoryjnych w tych badaniach wynosiła 8,7% u pacjentów leczonych landiololem i 13,6% w grupie kontrolnej. Zmiany wartości laboratoryjnych ustępowały lub zmniejszały się i nie zostały uznane za istotne klinicznie.

Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania landiololu u osób w podeszłym wieku są ograniczone. Należy mieć na uwadze niejasności dotyczące profilu bezpieczeństwa landiololu, ponieważ działania niepożądane mogą również powstawać w wyniku zastosowania leczenia skojarzonego lub znieczulenia.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181 C

02–222 Warszawa

Tel.: +48 22 49 21 301

Faks: + 48 22 49 21 309

Strona internetowa:

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

4.9 przedawkowanie

W przypadku przedawkowania mogą wystąpić następujące objawy: ciężkie niedociśnienie tętnicze, ciężka bradykardia, blok przedsionkowo-komorowy, niewydolność serca, wstrząs kardiogenny, nagłe zatrzymanie krążenia, skurcz oskrzeli, niewydolność oddechowa, utrata przytomności do śpiączki, drgawki, nudności, wymioty, hipoglikemia i hiperkaliemia.

W przypadku przedawkowania, należy przerwać podawanie kolejnych dawek landiololu.

Czas potrzebny do ustąpienia objawów przedawkowania po przedawkowaniu zależy od dawki podanego landiololu. Chociaż efekt zmniejszenia częstości akcji serca maleje szybko po zakończeniu podawania, może utrzymywać się dłużej niż 30 minut, jak obserwowano po przerwaniu podawania przy terapeutycznych poziomach dawek.

Na podstawie obserwowanych objawów klinicznych, należy rozważyć następujące środki:

- Bradykardia: należy podać dożylnie atropinę lub inny lek przeciwcholiner­giczny, a następnie lek pobudzający receptory beta-1 (np. dobutamina). Jeśli niemożliwe jest skuteczne leczenie bradykardii, może być konieczne zastosowanie stymulatora serca.

- Skurcz oskrzeli: Należy podać wziewne beta-2-sympatykomimetyki. Jeśli to leczenie nie jest wystarczające, można rozważyć dożylne podanie beta-2-sympatykomimetyków lub aminofiliny.

- Objawowe niedociśnienie tętnicze : Należy podawać dożylnie płyny i(lub) środki presyjne.

- Niewydolność układu sercowo-naczyniowego lub wstrząs kardiogenny: Można podawać diuretyki

(w przypadku obrzęku płuc) lub leki sympatykomime­tyczne. Dawka sympatykomimetyków (w zależności od objawów, np. dobutamina, dopamina, noradrenalina, adrenalina) zależy od oczekiwanego efektu terapeutycznego. Jeśli konieczne jest dalsze leczenie, można podawać dożylnie następujące środki: atropina, środki inotropowe i jony wapnia.

5 właściwości farmakologiczne

5.1 właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterape­utyczna: leki beta-adrenolityczne, selektywne. Kod ATC: C07AB14

Mechanizm działania/Działanie farmakodynamiczne

Landiolol jest wysoce selektywnym antagonistą receptorów beta-1-adrenergicznych (selektywność dla blokady receptorów beta-1 jest 255 razy większa niż dla blokady receptorów beta-2), który hamuje dodatnie działanie chronotropowe amin katecholowych: adrenaliny i noradrenaliny w sercu, gdzie są głównie zlokalizowane receptory beta-1. Uważa się, że podobnie jak inne beta-adrenolityki, landiolol zmniejsza aktywność układu współczulnego, powodując zmniejszenie częstości akcji serca, zmniejszenie spontanicznej aktywności ognisk ektopowych, spowalnia przewodzenie i zwiększa okres refrakcji węzła przedsionkowo-komorowego. Landiolol nie wykazuje żadnej aktywności stabilizującej błony komórkowe lub wewnętrznej aktywności sympatykomime­tycznej in vitro. W badaniach przedklinicznych i klinicznych landiolol bardzo krótkotrwale kontrolował częstoskurcz, wykazując szybki początek i koniec działania, a także wykazywał działanie przeciwniedokrwi­enne i kardioprotek­cyjne.

Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania

Na podstawie danych zawartych w opublikowanych badaniach klinicznych, 991 pacjentów z okołooperacyjnymi lub napadowymi tachyarytmiami nadkomorowymi (SVT) leczonych było landiololem. Punkt końcowy skuteczności określano jako zmniejszenie częstości akcji serca i(lub) konwersję do rytmu zatokowego w leczeniu częstoskurczu zatokowego lub SVT. W ramach profilaktyki okołooperacyjnej migotania przedsionków oraz w leczeniu lub zapobieganiu niekorzystnym efektom hemodynamicznych i innym reakcjom na swoiste bodźce związane z procedurami inwazyjnymi, u 3039 pacjentów zastosowano leczenie landiololem. Kontrola częstości akcji serca i ciśnienia krwi były głównym parametrem skuteczności w tych badaniach. U pacjentów leczonych landiololem obserwowano znaczące zmniejszenie częstości akcji serca lub zapobieganie nagłemu wzrostowi częstości akcji serca. Dane dotyczące bezpieczeństwa pochodzące z badań klinicznych są dostępne dla 1569 pacjentów (patrz punkt 4.8). W kontrolowanych badaniach klinicznych, działania niepożądane obserwowano u 12% pacjentów leczonych landiololem (vs. 5,8% otrzymujących placebo, 20,5% otrzymujących aktywne leczenie porównawcze i 6,1% bez leczenia). W badaniach niekontrolowanych, wskaźnik działań niepożądanych u pacjentów leczonych landiololem wynosił 16%. W badaniach/doświ­adczeniach po wprowadzeniu do obrotu, 1257 pacjentów z około-/pooperacyjnym SVT (w tym trzepotanie przedsionków) leczonych było landiololem. Wskaźnik działań niepożądanych wynosił 8.0%.

Dzieci i młodzież

Runrapiq koncentrat nie jest zalecany do stosowania u dzieci i młodzieży (patrz punk 4.2).

Dane na temat leczenia tachyarytmii nadkomorowych przy użyciu innej formulacji landiololu u dzieci (t.j. Runrapiq proszek do sporządzania roztworu do infuzji) są ograniczone i opierają się na opublikowanej literaturze. Ciągły wlew landiololu w dawce 4 mikrogramów/kg m.c./min zmniejszył częstość akcji serca i przywrócił prawidłowy rytm zatokowy u 3-miesięcznego niemowlęcia z pooperacyjnym ektopowym częstoskurczem węzłowym.

Czterech pacjentów w wieku od 14 dni do 2 lat, u których wystąpił okołooperacyjny ektopowy częstoskurcz węzłowy leczonych było landiololem. U wszystkich pacjentów otrzymujących landiolol w dawce w zakresie od 1,0 do 10,0 mikrogramów/kg m.c./min uzyskano pomyślną kontrolę częstości akcji serca. Nie obserwowano działań niepożądanych, takich jak bradykardia, niedociśnienie tętnicze i hipoglikemia.

W analizie retrospektywnej, 12 pacjentów w wieku od 4 dni i 5 lat z rozpoznaniem tachyarytmii pooperacyjnych leczono landiololem (średnia dawka podtrzymująca wynosiła 6,8 ± 0,9 mikrogramów/kg m.c./min), uzyskując zwolnienie akcji serca lub konwersję do rytmu zatokowego. Tachyarytmia uległa konwersji do rytmu zatokowego w 70,0% przypadków, a średni czas potrzebny do osiągnięcia zwolnienia akcji serca wynosił 2,3 ± 0,5 godziny. U jednego pacjenta leczonego landiololem w dawce 10 mikrogramów/kg m.c./min wystąpiła bradykardia.

5.2 właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie

U zdrowych ochotników średnie maksymalne stężenie w osoczu landiololu wynosiło 316 ng/ml, 847 ng/ml oraz 1,269 ng/ml po podaniu pojedynczego bolusa landiololu odpowiednio w dawce 0,1 mg/kg; 0,2 mg/kg lub 0,3 mg/kg przez 45, 30 oraz 45 sekund.

Ze względu na właściwości molekularne landiololu (niska masa cząsteczkowa wynosząca ok. 0,5 kDa i mała zdolność wiązania z białkami), nie oczekuje się istotnej reabsorpcji wskutek aktywnego transportu poprzez transportery nerkowe OAT1, OAT3 lub OCT2.

Dystrybucja

Objętość dystrybucji landiololu wynosiła 0,3 l/kg – 0,4 l/kg po podaniu pojedynczego bolusa w dawce 100 –300 mikrogramów/kg mc. lub w stanie stacjonarnym podczas wlewu landiololu w dawce

20 – 80 mikrogramów/kg/ mc.min.

Wiązanie landiololu z białkami jest niewielkie (<10%) i zależy od dawki.

Metabolizm

Landiolol jest metabolizowany przez hydrolizę grupy estrowej. Dane z badań in vitro i in vivo wskazują, że landiolol jest metabolizowany głównie w osoczu przez pseudocholines­terazy i karboksyloes­terazy. Hydroliza powoduje uwolnienie ketalu (składnik alkoholowy), który jest dalej rozszczepiany z wytworzeniem glicerolu i acetonu, oraz składnik kwasu karboksylowego (metabolit M1), który następnie ulega beta-oksydacji z wytworzeniem metabolitu M2 (podstawiony kwas benzoesowy). Blokujące receptory beta-1 adrenergiczne działanie metabolitów landiololu M1 i M2 stanowi 1/200 lub mniej działania macierzystego związku, co wskazuje na niewielki wpływ na farmakodynamikę, uwzględniając maksymalną zalecaną dawkę

Landiolol oraz jego metabolity M1 i M2 nie wykazywały hamującego wpływu na aktywność metaboliczną różnych enzymów cytochromu P450 (CYP1A2, 2C9, 2C19, 2D6 i 3A4) w warunkach in vitro. Zawartość cytochromu P450 nie ulegała zmianie u szczurów po wielokrotnym podaniu dożylnym landiololu. Nie ma dostępnych danych na temat potencjalnego wpływu landiololu lub jego metabolitów na indukcję lub zależne od czasu hamowania CYP P450.

Eliminacja

Główną drogą eliminacji landiololu u ludzi jest mocz. Po podaniu dożylnym, około 75% podanej dawki (54,4% w postaci metabolitu M1 i 11,5% w postaci metabolitu M2) jest wydalane w ciągu 4 godzin. Podstawową drogą wydalania/eli­minacji landiololu jest mocz, ze wskaźnikiem wydalania w moczu landiololu i jego głównych metabolitów M1 i M2 wynoszącym > 99% w ciągu 24 godzin.

Całkowity klirens landiololu wynosił 66,1 ml/kg mc. /min, 57,3 ml/kg/min i 54,1 ml/kg/min po podaniu zdrowym ochotnikom pojedynczego bolusa landiololu w dawce 0,1 mg/kg, 0,2 mg/kg mc. oraz 0,3 mg/kg mc.

Okres półtrwania landiololu w fazie eliminacji wynosił 3,2 – 3,63 minuty po podaniu pojedynczego bolusa landiololu w dawce 0,1 mg/kg mc., 0,2 mg/kg oraz 0,3 mg/kg mc.

Liniowość lub nieliniowość

Landiolol wykazywał liniową zależność farmakokinetczno-farmakodynamiczną (stężenie-skutek) w całym zakresie zalecanych dawek.

Szczególne grupy pacjentów

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

Wpływ czynności wątroby na farmakokinetykę landiololu badano u sześciu pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (5 pacjentów z klasą A w skali Child-Pugh, jeden pacjent z klasą B w skali Child-Pugh, średni poziom cholinesterazy w osoczu –62%) i sześciu zdrowych ochotników. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby wykazują zmniejszenie objętości dystrybucji landiololu oraz wzrost stężenia landiololu w osoczu o 40%. Okres półtrwania i eliminacja leku nie różnią się od tych obserwowanych u zdrowych osób dorosłych.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

Nie badano farmakokinetyki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek.

Populacja kaukaska i azjatycka

Nie obserwowano istotnych różnic w farmakokinetyce landiololu między populacją kaukaską i japońską.

5. 3 przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Dane niekliniczne wynikające z konwencjonalnych badań farmakologicznych dotyczących bezpieczeństwa, badań toksyczności po podaniu jednorazowym i wielokrotnym, genotoksyczności oraz toksycznego wpływu na rozród i rozwój potomstwa nie ujawniają żadnego szczególnego zagrożenia dla człowieka. W badaniach toksycznego wpływu na rozród i rozwój, landiolol nie upośledzał płodności u szczurów i nie wpływał negatywnie na rozwój zarodka i płodu w dawkach toksycznych dla matki. W około- i poporodowych badaniach rozwoju u szczurów, zmniejszenie przyrostu masy ciała i zmniejszenie przeżywalności 4 dni po urodzeniu stwierdzono u otrzymujących duże dawki F1 szczeniąt, przy dawkach toksycznych dla matki. Efekt ten jest prawdopodobne klinicznie nieistotny, ponieważ wystąpił po wielokrotnym podaniu.

6  dane farmaceutyczne

6.1 wykaz substancji pomocniczych

Hydroksypropy­lobetadeks

Makrogol 300

Etanol 96%

Sodu chlorek

Potasu chlorek

Disodu fosforan

Potasu diwodorofosforan

Woda do wstrzykiwań

6.2 niezgodności farmaceutyczne

Tego produktu leczniczego nie wolno mieszać z innymi produktami leczniczymi, oprócz wymienionych w punkcie 6.6.

6.3 okres ważności

18 miesięcy

Chemiczną i fizyczną stabilność użytkową produktu po rozcieńczeniu wykazano przez 24 godziny

w temperaturze 25°C. Z mikrobiologic­znego punktu widzenia, produkt powinien zostać zużyty natychmiast. Jeśli produkt nie zostanie użyty natychmiast, odpowiedzialność za czas i warunki przechowywania ponosi użytkownik. Nie zamrażać.

6.4 specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Warunki przechowywania produktu leczniczego po rozcieńczeniu, patrz punkt 6.3.

6.5 rodzaj i zawartość opakowania

Ampułka o objętości 3 ml z bezbarwnego szkła typu I, zawierająca 2 ml koncentratu do sporządzania roztworu do wstrzykiwań.

Wielkość opakowania: 5 ampułek w tekturowym pudełku.

6.6 specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do stosowania

Runrapiq, koncentrat nie wolno podawać bez wcześniejszego rozcieńczenia.

Tylko do jednorazowego użytku.

Sposób użycia

Przygotować roztwór o stężeniu 2 mg/ml przez rozcieńczenie 2 ml koncentratu z 8 ml jednego

z następujących roztworów:

Informacja o pH i osmolalności roztworów landiololu gotowych do podania:

| mleczanowy roztwór Ringera | 6,4 | 1,802 ~|

Rozcieńczone roztwory należy sprawdzić pod kątem widocznych cząstek i przebarwień. Należy stosować tylko przezroczyste i bezbarwne roztwory.

Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.

7. podmiot odpowiedzialny posiadający pozwolenie na dopuszczenie

Amomed Pharma GmbH

Leopold-Ungar-Platz 2

1190 Wiedeń

Austria

8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

23882

9. data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotudata wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 28.03.2017

Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 30.07.2021

Więcej informacji o leku Runrapiq 20 mg/2 ml

Sposób podawania Runrapiq 20 mg/2 ml: koncentrat do sporządzania roztworu do wstrzykiwań
Opakowanie: 5 amp. 2 ml
Numer GTIN: 05909991323103
Numer pozwolenia: 23882
Data ważności pozwolenia: Bezterminowe
Wytwórca:
Amomed Pharma GmbH