Montelukastum Unimark 10 mg - charakterystyka produktu leczniczego

1. nazwa produktu leczniczego

Montelukastum Unimark, 10 mg, tabletki powlekane

2. skład jakościowy i ilościowy

Jedna tabletka powlekana zawiera 10,4 mg soli sodowej montelukastu, co odpowiada 10 mg montelukastu.

Substancja pomocnicza o znanym działaniu: laktoza jednowodna w ilości 116,10 mg na tabletkę

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. postać farmaceutyczna

Tabletki powlekane.

Beżowe, okrągłe, obustronnie wypukłe tabletki powlekane z wytłoczonym napisem „AUM101” na jednej stronie i gładkie na drugiej stronie.

4. szczegółowe dane kliniczne

4.1 wskazania do stosowania

Montelukastum Unimark w postaci tabletek powlekanych jest wskazany do stosowania jako lek pomocniczy w leczeniu astmy u młodzieży w wieku od 15 lat oraz u dorosłych cierpiących na astmę przewlekłą o łagodnym lub umiarkowanym nasileniu, u których nie uzyskuje się wystarczającej kontroli astmy przy zastosowaniu wziewnych glikokortykos­teroidów i u których stosowane doraźnie krótko działające P-mimetyki nie zapewniają wystarczającej kontroli objawów klinicznych astmy. U pacjentów z astmą, którzy stosują montelukast w postaci tabletek, produkt ten może też łagodzić objawy sezonowego alergicznego zapalenia błony śluzowej nosa.

Montelukastum Unimark w postaci tabletek powlekanych jest ponadto wskazany do stosowania w profilaktyce astmy, w której dominującym komponentem jest powysiłkowy skurcz oskrzeli.

4.2 dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie:

Zalecane dawkowanie u młodzieży w wieku od 15 lat oraz u dorosłych cierpiących na astmę lub astmę i sezonowe alergiczne zapalenie błony śluzowej nosa wynosi jedną tabletkę o mocy 10 mg jeden raz na dobę, wieczorem.

Sposób podawania:

Podanie doustne.

Tabletkę należy połknąć, popijając wystarczającą ilością płynu (np. szklanką wody).

Ogólne zalecenia:

Wpływ terapeutyczny montelukastu w postaci tabletek powlekanych na parametry kontroli astmy uwidacznia się w ciągu pierwszej doby. Montelukastum Unimark w postaci tabletek powlekanych może być przyjmowany niezależnie od jedzenia. Pacjentów należy poinformować o konieczności kontynuowania stosowania montelukastu w postaci tabletek powlekanych, nawet jeśli objawy astmy znajdują się pod kontrolą, a także podczas okresów zaostrzenia astmy. Montelukastum Unimark w postaci tabletek powlekanych nie powinien być stosowany jednocześnie z innymi produktami zawierającymi tę samą substancję czynną, czyli montelukast.

Nie ma konieczności modyfikowania dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku ani u pacjentów z niewydolnością nerek lub łagodnym bądź umiarkowanym upośledzeniem czynności wątroby. Brak danych dotyczących pacjentów z ciężkim upośledzeniem czynności wątroby. Dawkowanie u osób płci męskiej i żeńskiej jest takie samo.

Stosowanie montelukastu w postaci tabletek powlekanych a stosowanie innych leków na astmę:

Montelukast w postaci tabletek powlekanych można dodawać do dotychczas stosowanego schematu leczenia.

Wziewne glikokortykos­teroidy: Montelukast może być stosowany jako lek dodatkowy u pacjentów, u których wziewne glikokortykos­teroidy oraz doraźnie stosowane krótko działające P-mimetyki nie zapewniają odpowiedniej kontroli objawów klinicznych. Nie powinno się nagle zastępować wziewnych glikokortykos­teroidów montelukastem w postaci tabletek powlekanych (patrz punkt 4.4).

Dla dzieci i młodzieży w wieku od 6 do 14 lat montelukast dostępny jest w postaci tabletek do rozgryzania i żucia o mocy 5 mg.

4.3 przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.

4.4 specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Stosowanie w okresie laktacji

W badaniach na szczurach wykazano, że montelukast przechodzi do mleka (patrz punkt 5.3). Nie wiadomo, czy montelukast przechodzi do mleka kobiecego.

Montelukast w postaci tabletek powlekanych może być stosowany w okresie karmienia piersią, jedynie wtedy, gdy jego stosowanie jest bezwzględnie konieczne.

4.7 wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Montelukast nie powinien wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. W bardzo rzadkich przypadkach pacjenci zgłaszali jednak senność lub zawroty głowy.

4.8 działania niepożądane

Montelukast był oceniany w badaniach klinicznych, w których lek ten w postaci:

Wymienione poniżej, związane ze stosowanymi lekami działania niepożądane w badaniach klinicznych zgłaszane były często (czyli z częstością od 1/100 do <1/10) u pacjentów z astmą leczonych montelukastem, przy czym częstość ta była większa niż w przypadku pacjentów otrzymujących placebo:

W badaniach klinicznych z udziałem ograniczonej liczby pacjentów podczas długotrwałego stosowania leku – do 2 lat u osób dorosłych i do 6 miesięcy u dzieci w wieku od 6 do 14 lat – profil bezpieczeństwa nie uległ zmianie.

Okres porejestracyjny

Działania niepożądane, zgłaszane po wprowadzeniu do obrotu, są wymienione w tabeli poniżej, zgodnie z klasyfikacją układów i narządów oraz specjalną terminologią opisująca działania niepożądane. Częstość występowania działań niepożądanych została oszacowana na podstawie odpowiednich badań klinicznych.

4.9 przedawkowanie

Brak dostępnych informacji na temat leczenia przedawkowania montelukastu. W długookresowych badaniach dotyczących astmy, montelukast podawany był w dawkach do 200 mg/dobę przez 22 tygodnie, a w badaniach krótkookresowych w dawkach do 900 mg/dobę przez około tydzień; nie towarzyszyły temu żadne klinicznie istotne zdarzenia niepożądane.

Istnieją doniesienia o ostrym przedawkowaniu montelukastu w okresie porejestracyjnym oraz w badaniach klinicznych. Doniesienia te dotyczą dorosłych i dzieci oraz dawek sięgających 1000 mg (około 61 mg/kg u 42-miesięcznego dziecka). Obserwacje klinicznie i badania laboratoryjnie były zgodne z profilem bezpieczeństwa u pacjentów dorosłych i dzieci. W większości doniesień dotyczących przedawkowania nie stwierdzano żadnych zdarzeń niepożądanych.

Najczęściej występujące zdarzenia niepożądane były zgodne z profilem bezpieczeństwa montelukastu i obejmowały ból brzucha, senność, wzmożone pragnienie, ból głowy, wymioty i zwiększoną aktywność psychoruchową.

Nie wiadomo, czy montelukast można usuwać z organizmu poprzez hemodializę lub dializę otrzewnową.

5. właściwości farmakologiczne

5.1 właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterape­utyczna: antagoniści receptora leukotrienowego,

Kod ATC: R03DC03

Leukotrieny cysteinylowe (LTC4, LTD4, LTE4) to silnie działające eikozanoidy uwalniane przez różnorodne komórki, w tym przez komórki tuczne i eozynofile. Te ważne mediatory proastmatyczne wiążą się z receptorami leukotrienów cysteinylowych (CysLT). Receptory CysLT typu 1 (CysLT1) występują w drogach oddechowych człowieka (w tym na komórkach mięśni gładkich dróg oddechowych i makrofagach znajdujących się w drogach oddechowych) oraz na powierzchni innych komórek prozapalnych (w tym na powierzchni eozynofili i niektórych komórek macierzystych linii mieloidalnej). Stwierdzono związek pomiędzy receptorami CysLT a patofizjologią astmy i alergicznego zapalenia błony śluzowej nosa. W astmie działania zależne od leukotrienów obejmują skurcz oskrzeli, zwiększenie wydzielania śluzu, zwiększenie przepuszczalności naczyń oraz rekrutację eozynofili. W alergicznym zapaleniu błony śluzowej nosa CysLT są uwalniane ze śluzówki nosowej po ekspozycji na alergeny zarówno podczas wczesnej jak i późnej fazy reakcji i są związane z objawami alergicznego zapalenia błony śluzowej nosa. Stwierdzono, że ekspozycja błony śluzowej nosa na CysLT powoduje zwiększenie oporu przewodów nosowych i nasilenie objawów niedrożności nosa.

Montelukast to aktywny po podaniu doustnym związek, który z dużym powinowactwem i wybiórczością wiąże się z receptorami CysLT1. W badaniach klinicznych montelukast, już w dawkach 5 mg, hamował skurcz oskrzeli wywoływany przez podawany wziewnie LTD4. Rozszerzenie oskrzeli obserwowano w ciągu 2 godzin od podania doustnego. Działanie rozszerzające oskrzela wywoływane przez P-mimetyki i wywoływane przez montelukast sumują się. Leczenie montelukastem hamowało zarówno wczesny, jak i późny skurcz oskrzeli wywoływany ekspozycją na antygen. U pacjentów dorosłych i dzieci montelukast, w porównaniu z placebo, powodował spadek liczby eozynofilów we krwi obwodowej. W odrębnym badaniu leczenie montelukastem powodowało znamienny spadek liczby eozynofili w drogach oddechowych (oznaczanych w plwocinie) oraz we krwi obwodowej, a także poprawę stopnia kontroli objawów klinicznych astmy.

W badaniach z udziałem dorosłych, montelukast w dawce 10 mg raz na dobę, w porównaniu z placebo, prowadził do znamiennej poprawy w zakresie porannych wartości FEV1 (o 10,4% wobec 2,7% w stosunku do wartości wyjściowych), porannego szczytowego przepływu wydechowego (PEFR) (o 24,5 l/min wobec 3,3 l/min w stosunku do wartości wyjściowych) oraz do znamiennego spadku całkowitego zapotrzebowania na P-mimetyki (o 26,1% wobec –4,6% w stosunku do wartości wyjściowych). U pacjentów stosujących montelukast odnotowano też znamiennie większą poprawę w zakresie wskaźników zarówno dziennych, jak i nocnych objawów astmy niż u pacjentów otrzymujących placebo.

W badaniach z udziałem osób dorosłych wykazano, że montelukast przynosi dodatkowe korzyści kliniczne podczas stosowania z kortykosteroidem w postaci wziewnej. U pacjentów stosujących beklometazon drogą wziewną razem montelukastem w porównaniu do stosowania samego beklometazonu zmiana FEV1 wynosiła w stosunku do wartości wyjściowych odpowiednio 5,43% i 1,04% a ; zużycie P-agonisty w porównywanych schematach leczenia zmieniło się odpowiednio –8,70% i 2,64%). W porównaniu ze stosowanym wziewnie beklometazonem (200 |ig dwa razy na dobę za pomocą spejsera) montelukast szybciej wywoływał odpowiedź początkową, natomiast w badaniu 12 tygodniowym beklometazon wywoływał większy średni efekt leczniczy (procentowa zmiana FEV1 w stosunku do wartości wyjściowych w przypadku stosowania beklometazonu drogą wziewną razem z montelukastu w porównaniu do samego beklometazonu; odpowiednio 7,49% i 13,3%; użycie P-mimetyków: odpowiednio –28,28% i –43,89%). Jednakże w porównaniu z beklometazonem, u znacznego odsetka pacjentów leczonych montelukastem stwierdzono podobną reakcję kliniczną (np. u 50% pacjentów leczonych beklametazonem uzyskano poprawę FEV1 o około 11% lub więcej w stosunku do wartości początkowej, podczas gdy taką samą odpowiedź uzyskano u około 42% pacjentów leczonych montelukastem).

Przeprowadzono badanie kliniczne w celu oceny skuteczności montelukastu w leczeniu objawów sezonowego alergicznego zapalenia błony śluzowej nosa u młodzieży w wieku od 15 lat i pacjentów dorosłych z astmą i współistniejącym sezonowym alergicznym zapaleniem błony śluzowej nosa. W badaniu tym stosowanie montelukastu w postaci tabletek o mocy 10 mg podawanych raz na dobę prowadziło, w porównaniu do stosowania placebo, do statystycznie znamiennej poprawy wskaźnika nasilenia objawów zapalenia błony śluzowej nosa w ciągu doby (ang. Daily Rhinitis Symptoms Score ). Wynik w skali dobowej oceny objawów zapalenia błony śluzowej nosa jest wartością średnią dla objawów ze strony nosa występujących w ciągu dnia (przekrwienie nosa, wodnisty wyciek z nosa, kichanie, świąd nosa) i objawów ze strony nosa występujących w nocy (przekrwienie nosa po przebudzeniu, trudności w zasypianiu i liczba przebudzeń w ciągu nocy). Pacjenci i lekarze stwierdzili znaczącą poprawę w ogólnej ocenie alergicznego zapalenia błony śluzowej nosa w porównaniu z grupą placebo Pacjenci i lekarze stwierdzili znaczącą poprawę w ogólnej ocenie alergicznego zapalenia błony śluzowej nosa w porównaniu z grupą placebo. Ocena skuteczności w astmie nie była głównym celem tego badania.

W 8-tygodniowym badaniu z udziałem dzieci w wieku od 6 do 14 lat montelukast w dawce 5 mg raz na dobę, w porównaniu z placebo, prowadził do znamiennej poprawy w zakresie czynności układu oddechowego (poprawa FEV1 o 8,71% wobec 4,16% w stosunku do wartości wyjściowych; poprawa porannego PEFR o 27,9 l/min wobec 17,8 l/min w stosunku do wartości wyjściowych) oraz spadku całkowitego zapotrzebowania na stosowane doraźnie P-mimetyki (o 11,7%, wobec zwiększenia zapotrzebowania o 8,2% w stosunku do wartości wyjściowych w grupie placebo).

W 12-tygodniowym badaniu z udziałem osób dorosłych stwierdzono znaczące zmniejszenie powysiłkowego skurczu oskrzeli (maksymalny spadek wartości FEV1 wyniósł 22,33% w grupie przyjmującej montelukast wobec 32,40% w grupie placebo; czas powrotu do 5% wartości początkowych FEV1 wyniósł 44,22 min wobec 60,64 min). Działanie to utrzymywało się przez 12 tygodni trwania badania. Zmniejszenie powysiłkowego skurczu oskrzeli wykazano także w krótkotrwałym badaniu z udziałem dzieci (maksymalny spadek wartości FEV1 wyniósł 18,27% wobec 26,11%; czas powrotu do 5% wartości początkowych FEV1 wyniósł 17,76 min wobec 27,98 min). W obu badaniach działanie leku wykazano pod koniec okresu między kolejnymi dawkami przy schemacie dawkowania raz na dobę.

U pacjentów z astmą aspirynową, którzy jednocześnie otrzymywali wziewne i (lub) doustne glikokortykos­teroidy, montelukast, w porównaniu z placebo, prowadził do znamiennej poprawy stopnia kontroli objawów astmy (zmiana FEV1 w stosunku do wartości wyjściowych wynosząca +8,55% w przypadku montelukastu i –1,74% w przypadku placebo oraz zmiana całkowitego zapotrzebowania na P-mimetyki w stosunku do wartości wyjściowych wynosząca odpowiednio –27,7% i +2,09%).

5.2 właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie: Montelukast ulega szybkiemu wchłanianiu po podaniu doustnym.. U dorosłych po podaniu na czczo tabletki powlekanej 10 mg średnie maksymalne stężenie w osoczu (Cmax) jest osiągane po 3 godzinach (Tmax). Średnia biodostępność po podaniu doustnym wynosi 64%. Standardowy posiłek nie wpływa na biodostępność ani na Cmax po podaniu doustnym.. Bezpieczeństwo i skuteczność wykazano w badaniach klinicznych, w których tabletki powlekane o mocy 10 mg podawano niezależnie od posiłków.

U dorosłych po podaniu na czczo tabletki do rozgryzania i żucia 5 mg Cmax jest osiągane po 2 godzinach.. Średnia biodostępność po podaniu doustnym wynosi 73% i ulega obniżeniu do 63% pod wpływem standardowego posiłku.

Dystrybucja: Stopień wiązania montelukastu z białkami osocza przekracza 99%. Objętość dystrybucji montelukastu w stanie stacjonarnym wynosi średnio 8–11 litrów. Badania na szczurach, którym podawano znakowany izotopowo montelukast, wykazały znikome przechodzenie tego leku przez barierę krew-mózg. Również w innych tkankach, stężenie znakowanego izotopowo związku oznaczane 24 godziny po podaniu było nieznaczne..

Metabolizm: Montelukast podlega intensywnym przemianom metabolicznym. W badaniach, w których stosowano dawki lecznicze, stężenie metabolitów montelukastu w osoczu było niewykrywalne w stanie stacjonarnym u dorosłych i dzieci.

W badaniach in vitro z zastosowaniem mikrosomów ludzkiej wątroby wykazano, że w przemianach metabolicznych montelukastu biorą udział izoenzymy 3A4, 2A6 oraz 2C9 cytochromu P450. Dalsze badania in vitro wykazały, że terapeutyczne stężenia montelukastu w osoczu nie hamują izoenzymów 3A4, 2C9, 1A2, 2A6, 2C19 czy 2D6 cytochromu P450. Udział metabolitów w działaniu leczniczym montelukastu jest nieznaczny.

Eliminacja: Klirens osoczowy montelukastu u zdrowych dorosłych wynosi średnio 45 ml/min. Po podaniu doustnym znakowanego izotopowo montelukastu 86% dawki znakowanej radioaktywnie wykryto w kale z 5-dobowej zbiórki, a <0,2% w moczu. Wyniki te w połączeniu z szacunkowymi danymi na temat biodostępności montelukastu po podaniu doustnym wskazują na to, że montelukast i jego metabolity są wydalane niemal wyłącznie z żółcią.

Szczególne grupy pacjentów: Nie ma konieczności modyfikowania dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku oraz u pacjentów z łagodnym bądź umiarkowanym upośledzeniem czynności wątroby. Nie prowadzono badań z udziałem pacjentów z upośledzoną czynnością nerek. Ponieważ montelukast i jego metabolity wydalane są z żółcią, można założyć, że nie ma konieczności modyfikowania dawkowania u pacjentów z upośledzoną czynnością nerek. Brak danych dotyczących farmakokinetyki montelukastu u pacjentów z ciężkim upośledzeniem czynności wątroby (>9 punktów na skali Childa-Pugh).

W przypadku stosowania wysokich dawek montelukastu (przekraczających 20 i 60 razy zalecaną dawkę dla osób dorosłych) obserwowano zmniejszenie stężenia teofiliny w osoczu. Nie stwierdzono takiego działania podczas stosowania dawki zalecanej wynoszącej 10 mg raz na dobę.

5.3 przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

W badaniach toksyczności na zwierzętach stwierdzono niewielkie i przemijające odchylenia w zakresie parametrów biochemicznych surowicy, takich jak aktywność aminotransferazy alaninowej (AlAT)oraz stężenie glukozy, fosforanów i triglicerydów. Objawami działań toksycznych u zwierząt były: wzmożone wydzielanie śliny, objawy ze strony przewodu pokarmowego, luźne stolce i zaburzenia gospodarki elektrolitowej. Zaburzenia te występowały przy dawkowaniu, przy którym narażenie ogólnoustrojowe jest 17 razy większe niż przy dawkowaniu klinicznym stosowanym u ludzi. U małp działania niepożądane pojawiały się przy dawkach od 150 mg/kg/dobę (czyli przy dawkach, przy których narażenie ogólnoustrojowe jest ponad 232 krotnie większe niż po zastosowaniu dawki klinicznej). W badaniach na zwierzętach montelukast nie wpływał na płodność ani na zdolności rozrodcze podczas stosowania dawek, przy których narażenie ogólnoustrojowe jest 24 razy większe niż po zastosowaniu dawek klinicznych. W badaniach nad płodnością samic szczura, którym podawano montelukast w dawce 200 mg/kg/dobę (narażenie ogólnoustrojowe ponad 69– krotnie większe niż narażenie po zastosowaniu dawek klinicznych u ludzi) stwierdzono niewielkie zmniejszenie masy ciała potomstwa. W badaniach na królikach stwierdzono większą częstość występowania niepełnego kostnienia w porównaniu do równoległej grupy kontrolnej zwierząt przy dawkach, przy których narażenie ogólnoustrojowe jest ponad 24-krotne większe niż po zastosowaniu dawek klinicznych. U szczurów nie stwierdzano żadnych zaburzeń. Wykazano, że montelukast przechodzi przez barierę łożyskową i do mleka samic.

Po jednorazowym podaniu soli sodowej montelukastu myszom i szczurom w dawkach do 5000 mg/kg, która to dawka była maksymalną przebadaną dawką (odpowiednio 15 000 mg/m2 u myszy i 30 000 mg/m2 u szczurów) nie stwierdzono przypadków padnięć. Dawka ta odpowiada w przeliczeniu dawce 25 000 razy większej od zalecanej dawki dobowej u osób dorosłych (przyjmując, że masa ciała dorosłego pacjenta wynosi 50 kg).

W badaniach na myszach stwierdzono, że montelukast w dawkach do 500 mg/kg/dobę (dawka powodująca ponad 200 razy większe narażenie ogólnoustrojowe niż dawka kliniczna stosowana u ludzi) nie wykazuje działania fototoksycznego podczas naświetlania promieniami UVA, UVB lub światłem widzialnym.

Montelukast nie wykazywał działania mutagennego w testach in vitro ani in vivo ani działania rakotwórczo u gryzoni.

6. dane farmaceutyczne

6.1 wykaz substancji pomocniczych

Laktoza jednowodna (Lactochem FP)

Laktoza jednowodna (316 Fast Flow)

Celuloza mikrokrystaliczna

Kroskarmeloza sodowa

Magnezu stearynian

Otoczka tabletki ( Opadry Yellow 20A520016): hypromeloza 6 cps, hydroksypropy­loceluloza, tytanu dwutlenek (E 171), żelaza tlenek, żółty (E 172), wosk Carnauba, żelaza tlenek, czerwony (E 172)

6.2 niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Termin ważności

3 lata.

6.4 specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Bez specjalnych zaleceń dotyczących warunków przechowywania produktu leczniczego. Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed światłem i wilgocią.

6.5 rodzaj i zawartość opakowania

Tabletki pakowane są w blistry z Poliamid/Alu­minium/PVC/Alu­minium.

Blister pakowany jest w tekturowe pudełko.

Wielkości opakowania: 30 tabletek.

6.6 specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowywania produktu leczniczego do stosowania

Brak szczególnych wymagań.

Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.

7. podmiot odpowiedzialny posiadający pozwolenie na dopuszczenie do obrotu

Unimark Remedies s.r.o.

Praha 2, Vinohrady, Bělehradská 568/92

PSČ 120 00

Republika Czeska

8. NUMER(-Y) POZWOLENIA(Ń) NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

<Do uzupełnienia na szczeblu krajowym>

9. data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu / data przedłużenia pozwolenia

<Do uzupełnienia na szczeblu krajowym>

Więcej informacji o leku Montelukastum Unimark 10 mg

Sposób podawania Montelukastum Unimark 10 mg: tabletki powlekane
Opakowanie: 30 tabl.
Numer GTIN: 05909991138585
Numer pozwolenia: 21857
Data ważności pozwolenia: 2019-05-08
Wytwórca:
Unimark Remedies s.r.o.