Carboplatin Accord 10 mg/ml - charakterystyka produktu leczniczego

Carboplatin Accord, 10 mg/ml, koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji

2. skład jakościowy i ilościowy

1 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera 10 mg karboplatyny

Każda fiolka o pojemności 5 ml zawiera 50 mg karboplatyny

Każda fiolka o pojemności 15 ml zawiera 150 mg karboplatyny

Każda fiolka o pojemności 45 ml zawiera 450 mg karboplatyny

Każda fiolka o pojemności 60 ml zawiera 600 mg karboplatyny

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1

3. postać farmaceutyczna

Koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji

Przezroczysty, bezbarwny do lekko jasnożółtego roztwór, wolny od cząstek stałych.

4. szczegółowe dane kliniczne

4.1 wskazania do stosowania

Karboplatyna jest wskazana w leczeniu:

1. zaawansowanego raka jajnika pochodzenia nabłonkowego w:

(a) leczeniu pierwszego rzutu,

(b) leczeniu drugiego rzutu, jeśli leczenie innymi lekami okazało się nieskuteczne.

2. drobnokomór­kowego raka płuca.

4.2 dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie i sposób podawania:

Karboplatynę należy podawać wyłącznie drogą dożylną. Zalecana dawka karboplatyny dla dotychczas nie leczonych dorosłych pacjentów z prawidłową czynnością nerek, tj. z klirensem kreatyniny > 60 ml/min wynosi 400 mg/m2 pc. podawana w pojedynczej dawce w krótkiej infuzji dożylnej trwającej od 15 do 60 min. Alternatywnym sposobem określania dawki może być zastosowanie wzoru Calverta (patrz poniżej):

Dawka (mg) = docelowa wartość AUC (mg/ml x min) x [GFR ml/min + 25]

Uwaga: na podstawie wzoru Calverta, całkowita dawka karboplatyny jest obliczana w mg, a nie w mg/m2 pc.

Leczenia nie należy powtarzać wcześniej niż po upływie czterech tygodni od poprzedniego kursu leczenia karboplatyną i (lub) zanim liczba granulocytów obojętnochłonnych nie wyniesie i co najmniej 2000 komórek/mm3, a liczba płytek krwi co najmniej 100 000 komórek/mm3.

Dawkai początkowa powinna być zmniejszona o 20–25% u pacjentów z czynnikami ryzyka takimi jak wcześniejsza terapia mielosupresyjna i niski stopień stanu sprawności pacjenta (punktacja 2–4 wg skali ECOG-Zubroda lub poniżej 80 wg skali Karnofsky’ego).

Zaleca się określenie najniższych wartości wyników morfologii krwi (nadir) przez wykonywanie cotygodniowych oznaczeń, podczas początkowych kursów leczenia karboplatyną, w celu dostosowania dawkowania w kolejnych cyklach leczenia.

Do przygotowywania i podawania produktu leczniczego nie należy stosować igieł lub zestawów kroplówkowych zawierających elementy aluminiowe, które mogą mieć kontakt

z karboplatyną. Aluminium reaguje z karboplatyną powodując tworzenie osadu i (lub) utratę siły działania.

Podczas przygotowywania i podawania produktu leczniczego należy stosować środki ostrożności zalecane dla substancji niebezpiecznych. Produkt leczniczy musi być przygotowywany przez personel, który został przeszkolony w zakresie bezpiecznego stosowania i zaopatrzony w rękawice ochronne, maskę i fartuch.

Zaburzenia czynności nerek: U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek dawkę karboplatyny należy zmniejszyć (wg wzoru Calverta) oraz kontrolować najniższe wartości hematologiczne (nadir) i czynność nerek.

U pacjentów z klierensem kreatyniny mniejszym niż 60 ml/min istnieje zwiększone ryzyko znacznego zahamowania czynności szpiku kostnego. Częstość występowania ciężkiej leukopenii, neutropenii lub trombocytopenii utrzymywała się na poziomie 25% zgodnie z poniższymi zaleceniami dotyczącymi dawkowania:

Wyjściowy klirens kreatyniny Dawka początkowa (Dzień 1)

41–59 ml/min 250 mg/m2 iv

16–40 ml/min 200 mg/m2 iv

Nie ma wystarczających danych dotyczących stosowania karboplatyny we wstrzyknięciach u chorych z klirensem kreatyniny 15 ml/min lub mniejszym, które pozwoliłyby określić zalecane dawkowanie.

Wszystkie powyższe zalecenia odnośnie dawkowania dotyczą leczenia początkowego. Późniejsze dawkowanie powinno być dostosowane w zależności od tolerancji pacjenta oraz dopuszczalnego poziomu mielosupresji.

Leczenie skojarzone

Optymalne stosowanie karboplatyny w skojarzeniu z innymi środkami mielosupresyjnymi wymaga dostosowania dawkowania zależnie od obranych zasad leczenia i schematu leczenia.

Pacjenci w podeszłym wieku

U pacjentów w wieku powyżej 65 lat, dostosowanie dawki karboplatyny do ogólnego stanu jest niezbędne na początku leczenia oraz podczas kolejnych kursów terapeutycznych.

Dzieci i młodzież

Nie ma wystarczających informacji pozwalających na ustalenie zaleceń dotyczących dawkowania u dzieci i młodzieży.

Rozcieńczanie i sporządzanie roztworu

Przed podaniem infuzji produkt należy rozcieńczyć, patrz punkt 6.6.

4.3 przeciwwskazania

Karboplatyna jest przeciwwskazana u pacjentów:

– z nadwrażliwością na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1,

– z ciężkim zahamowaniem czynności szpiku,

– z istniejącą wcześniej ciężką niewydolnością nerek (z klirensem kreatyniny < 30 ml na minutę), chyba, że w ocenie lekarza i pacjenta możliwe korzyści płynące z leczenia przeważają ryzyko, – z krwawiącymi guzami,

– jednocześnie ze szczepionką przeciwko żółtej febrze (patrz punkt 4.5),

– u pacjentów z występującą w przeszłości ciężką reakcją alergiczną na karboplatynę lub inne związki zawierające platynę.

Dostosowanie dawki może pozwolić na stosowanie produktu w przypadku łagodnego upośledzenia czynności nerek (patrz punkt 4.2).

4.4 specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Ostrzeżenia

Mielosupresja

Mielosupresja wywołana przez leczenie karboplatyną jest ściśle związana z klirensem nerkowym leku. U pacjentów z nieprawidłową czynnością nerek lub jednocześnie otrzymujących inne potencjalnie nefrotoksyczne leki, mielosupresja (szczególnie trombocytopenia) może być ciężka i długotrwała.

Występowanie, nasilenie i przewlekłość toksyczności mogą być większe u pacjentów, którzy uprzednio przeszli intensywne leczenie stosowanym lekiem lub cisplatyną, mają niski stan sprawności i są w podeszłym wieku. Parametry czynności nerek należy ocenić przed, podczas i po terapii karboplatyną. Początkowe dawki karboplatyny w tych grupach pacjentów należy odpowiednio zmniejszyć (patrz punkt 4.2), a efekty należy starannie monitorować poprzez częste oznaczenia morfologii krwi między poszczególnymi kursami leczenia. Przy równocześnie stosowanej chemioterapii może wystąpić addytywne działanie mielosupresyjne.

Morfologię krwi obwodowej (w tym liczbę płytek krwi, białych krwinek i hemoglobiny) należy oznaczać w trakcie i po zakończeniu leczenia. Leczenie skojarzone z innymi lekami mielosupresyjnymi może wymagać modyfikacji dawki/harmonogramu podawania w celu zminimalizowania działania addytywnego.

Zazwyczaj leczenie karboplatyną nie powinno być powtarzane częściej niż co 4 tygodnie w celu upewnienia się, że wystąpił nadir parametrów hematologicznych oraz nastąpiła zadowalająca poprawa.

Pacjenci z ciężką i uporczywą mielosupresją mają wysokie ryzyko wystąpienia powikłań infekcyjnych, w tym ze skutkiem śmiertelnym (patrz punkt 4.8.). Jeśli wystąpi którekolwiek z tych zdarzeń, należy przerwać stosowanie podawanie karboplatyny i rozważyć zmianę dawki lub przerwanie leczenia.

Reakcje alergiczne

Podobnie jak w przypadku innych leków na bazie platyny, mogą wystąpić reakcje alergiczne, najczęściej podczas podawania, wymagające przerwania wlewu. Pacjentów należy dokładnie obserwować i zastosować odpowiednie leczenie objawowe (leki przeciwhistaminowe, adrenalina i(lub) glikokortykos­teroidy). Reakcje krzyżowe, czasami śmiertelne, zgłaszano dla wszystkich związków platyny (patrz punkty 4.3 i 4.8).

Korek fiolki zawiera suchą, naturalną gumę (pochodną lateksu), która może powodować reakcje alergiczne.

Nefrotoksyczność

U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek działanie karboplatyny na układ krwiotwórczy jest silniejsze i bardziej długotrwałe niż u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. W tej grupie ryzyka, leczenie karboplatyną musi być prowadzone ze szczególną ostrożnością (patrz punkt 4.2).

Środki ostrożności

Karboplatyna powinna być podawana wyłącznie pod nadzorem wykwalifikowanego lekarza, który ma doświadczenie w stosowaniu chemioterapii. Wyposażenie diagnostyczne i terapeutyczne powinno być łatwo dostępne w celu leczenia ewentualnych powikłań.

Należy uważnie kontrolować morfologię krwi obwodowej oraz czynność nerek i wątroby. Ocenę morfologii krwi należy wykonywać przed rozpoczęciem leczenia karboplatyną, a następnie w tygodniowych odstępach. Lek należy odstawić w przypadku stwierdzenia nieprawidłowego zahamowania czynności szpiku kostnego lub zaburzeń czynności nerek lub wątroby.

Toksyczność hematologiczna

Leukopenia, neutropenia oraz trombocytopenia są zależne od dawki i ograniczające dawkę. Należy często kontrolować morfologię krwi obwodowej w trakcie leczenia karboplatyną. Pozwoli to monitorować toksyczność, pomoże ustalić nadir oraz poprawę parametrów hematologicznych oraz pomoże dostosować kolejną dawkę. Mediana dni o najniższej wartości wyników badań to dzień 21 u pacjentów otrzymujących karboplatynę oraz dzień 15 u pacjentów otrzymujących karboplatynę w skojarzeniu z innymi środkami chemioterapeu­tycznymi. Zazwyczaj nie należy stosować ponownie terapii z użyciem karboplatyny, dopóki liczba leukocytów, neutrofili oraz płytek krwi nie powróci do normy. Najniższe wartości płytek zazwyczaj występują między 14 i 21 dniem leczenia początkowego. Większa redukcja jest widoczna u pacjentów, którzy wcześniej przeszli intensywną chemioterapię mielosupresyjną. Najniższe wartości białych krwinek występują zwykle pomiędzy 14 i 28 dniem leczenia początkowego. Jeśli liczba białych krwinek spadnie poniżej 2000 krwinek/mm3 lub liczba płytek krwi spadnie poniżej 100 tys. płytek/mm3 należy rozważyć odroczenie leczenia karboplatyną do czasu widocznej poprawy parametrów hematologicznych, co następuje zwykle po 5–6 tygodniach. Konieczne może okazać się zastosowanie transfuzji, zalecane jest również zmniejszenie dawki w przypadku kontynuacji leczenia.

Niedokrwistość jest częsta i skumulowana, jednak rzadko wymaga transfuzji.

Zespół hemolityczno-mocznicowy (HUS)

Zespół hemolityczno-mocznicowy (HUS) jest zagrażającym życiu działaniem niepożądanym. Należy przerwać leczenie karboplatyną, jeśli wystąpią pierwsze objawy mikroangiopatycznej niedokrwistości hemolitycznej, takie jak gwałtowny spadek stężenia hemoglobiny z współistniejącą małopłytkowością, zwiększenie w surowicy stężenia bilirubiny, kreatyniny, azotu mocznikowego we krwi lub LDH. Niewydolność nerek może nie być odwracalna po zaprzestaniu leczenia i może być konieczne wykonanie dializy.

U pacjentów leczonych karboplatyną obserwowano niedokrwistość hemolityczną z występowaniem polekowych przeciwciał odpornościowych. Może to prowadzić do zgonu.

Przypadki ostrej białaczki promielocytowej i zespołu mielodysplastyc­znego (MDS) lub ostrej białaczki szpikowej (AML) obserwowano po upływie kilku lat od zakończenia leczenia karboplatyną lub innych terapii przeciwnowotwo­rowych.

Choroba zarostowa żył wątrobowych

Zgłaszano przypadki choroby zarostowej żył wątrobowych (zespołu niedrożności zatokowej wątroby), przy czym niektóre z nich były śmiertelne. Zaleca się obserwowanie, czy u pacjentów nie występują objawy przedmiotowe lub podmiotowe zaburzeń czynności wątroby lub nadciśnienia wrotnego, nie wynikające w oczywisty sposób z przerzutów do wątroby.

Zespół lizy (rozpadu) guza (TLS)

W obserwacjach po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano przypadki zespołu lizy (rozpadu) guza (ang. tumour lysis syndrome, TLS) u pacjentów po zastosowaniu karboplatyny w monoterapii lub w połączeniu z innymi chemioterapeu­tykami. Pacjentów w grupie wysokiego ryzyka TLS, np. pacjentów ze zwiększonym wskaźnikiem proliferacji, dużymi rozmiarami guza i wysoką wrażliwością na działanie środków cytotoksycznych, należy dokładnie obserwować oraz zastosować odpowiednie środki ostrożności.

Nefrotoksyczność

Częstość oraz nasilenie nefrotoksyczności może wzrosnąć u pacjentów, którzy mieli zaburzenia czynności nerek przed leczeniem karboplatyną. Nie jest jasne, czy odpowiedni schemat nawodnienia może przezwyciężyć taki efekt, ale konieczne jest zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia w przypadku nasilonych zmian w wynikach badań czynnościowych nerek. Zaburzenia czynności nerek występują częściej u pacjentów, u których uprzednio występowała nefrotoksyczność wskutek leczenia cisplatyną.

Toksyczność neurologiczna

Obwodowa toksyczność neurologiczna występuje dość często, jest łagodna, ograniczona do parestezji i zmniejszenia głębokich odruchów ścięgnistych, a częstotliwość wzrasta u pacjentów w wieku powyżej 65 lat i(lub) u pacjentów wcześniej leczonych cisplatyną. Monitorowanie i badanie układu nerwowego powinno być prowadzane w regularnych odstępach czasu.

Zaburzenia widzenia, w tym utratę wzroku, zgłaszano po zastosowaniu karboplatyny w dawkach większych niż zalecane u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Odzyskanie wzroku, całkowite lub w znacznym stopniu, następuje w ciągu kilku tygodni od zakończenia podawania wysokich dawek.

Zespół odwracalnej tylnej leukoencefalopatii (ang. Reversible Posterior Leukoencephalopathy Syndrome – RPLS)

U pacjentów otrzymujących karboplatynę w skojarzeniu z chemioterapią zgłaszano przypadki zespołu odwracalnej tylnej leukoencefalopatii (RPLS). RPLS jest rzadkim, odwracalnym po zaprzestaniu leczenia, szybko rozwijającym się zaburzeniem neurologicznym, które może obejmować napady drgawek, nadciśnienie, ból głowy, splątanie, ślepotę i inne zaburzenia widzenia oraz zaburzenia neurologiczne (patrz punkt 4.8). Rozpoznanie RPLS opiera się na potwierdzeniu za pomocą badań obrazowych mózgu, najlepiej MRI (obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego).

Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku

Badania z zastosowaniem terapii skojarzonej z użyciem karboplatyny i cyklofosfamidu wykazały, że pacjenci w podeszłym wieku leczeni karboplatyną są bardziej podatni na rozwój ciężkiej małopłytkowości niż młodsi pacjenci. U pacjentów w podeszłym wieku czynność nerek jest często osłabiona, co należy wziąć pod uwagę podczas ustalania dawkowania.

Inne

Podczas leczenia karboplatyną zgłaszano występowanie zaburzeń słuchu. Ototoksyczność może być bardziej nasilona u dzieci i jest bardziej prawdopodobna u pacjentów wcześniej leczonych cisplatyną. Przypadki utraty słuchu z opóźnionym początkiem wystąpienia opisywano u dzieci i młodzieży.

Zaleca się prowadzenie długotrwałej kontroli audiometrycznej w tej populacji.

Stosowanie żywych lub żywych atenuowanych szczepionek u pacjentów z odpornością obniżoną przez stosowanie chemioterapeutyków (w tym karboplatyny) może prowadzić do ciężkich lub śmiertelnych zakażeń. Należy unikać stosowania szczepień żywymi szczepionkami u pacjentów otrzymujących karboplatynę. Należy stosować zabite lub inaktywowane szczepionki, jednak odpowiedź na takie szczepionki może być zmniejszona.

Podczas sporządzania i podawania karboplatyny nie wolno stosować sprzętu zawierającego elementy aluminiowe (patrz punkt 4.5).

4.5 interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Karboplatyna może oddziaływać z aluminium, z wytworzeniem czarnego osadu. Igły, strzykawki, cewniki lub zestawy do podawania dożylnego, które zawierają części aluminiowe mogące wejść w kontakt z karboplatyną, nie powinny być stosowane do przygotowywania lub podawania leku.

Ze względu na zwiększenie ryzyka zakrzepów w przypadku chorób rozrostowych, często stosuje się leczenie przeciwzakrzepowe. Duża zmienność wewnątrzosobnicza krzepliwości podczas choroby, a także możliwość interakcji pomiędzy doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi i lekami stosowanymi w chemioterapii przeciwnowotworowej może wymagać zwiększenia częstości monitorowania INR, jeśli pacjent jest leczony doustnymi środkami przeciwzakrze­powymi.

Jednoczesne stosowanie, które jest przeciwwskazane

Szczepionka przeciwko żółtej febrze: ryzyko wystąpienia śmiertelnego uogólnionego odczynu poszczepiennego (patrz punkt 4.3).

Jednoczesne podawanie, które nie jest zalecane

– Żywe atenuowane szczepionki (z wyjątkiem żółtej febry): ryzyko chorób ogólnoustrojowych, mogących prowadzić do zgonu. Ryzyko jest większe u pacjentów o odporności zmniejszonej w wyniku choroby podstawowej. Należy stosować szczepionki inaktywowane, jeśli istnieją (polio).

– Fenytoina, fosfenytoina: ryzyko nasilenia drgawek (wynikające ze zmniejszenia wchłaniania fenytoiny z przewodu pokarmowego przez lek cytotoksyczny), ryzyko zwiększonej toksyczności lub utraty skuteczności leku cytotoksycznego (z powodu zwiększenia metabolizmu wątrobowego przez fenytoinę).

Jednoczesne stosowanie, które należy rozważyć

– Cyklosporyna (i przez ekstrapolację takrolimus i sirolimus): nadmierna immunosupresja z ryzykiem limfoproliferacji.

– Leczenie skojarzone z lekami nefrotoksycznymi lub ototoksycznymi, takimi jak aminoglikozydy, wankomycyna, kapreomycyna i leki moczopędne może zwiększać lub nasilać toksyczność, zwłaszcza u pacjentów z niewydolnością nerek, ze względu na indukowane przez karboplatynę zmiany klirensu nerkowego.

– Diuretyki pętlowe: należy rozważyć jednoczesne podawanie karboplatyny z diuretykami pętlowymi z powodu skumulowanej nefrotoksyczności i ototoksyczności.

Leczenie skojarzone z innymi lekami mioelosupresyjnymi może wymagać zmiany dawki lub zmiany schematu dawkowania w celu zminimalizowania addytywnego działania mielosupresyjnego.

4.6 wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża

Podawanie karboplatyny kobietom w okresie ciąży może prowadzić do uszkodzenia płodu. Karboplatyna podawana szczurom w czasie organogenezy wykazywała działanie embriotoksyczne i teratogenne. Nie prowadzono badań kontrolowanych u kobiet w okresie ciąży.

Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania karboplatyny podczas ciąży. Zarówno mężczyźni, jak i kobiety otrzymujący karboplatynę powinni zostać poinformowani o potencjalnym ryzyku wystąpienia niepożądanego wpływu leczenia na reprodukcję (patrz punkt 5.3). Kobiety w wieku rozrodczym powinny być w pełni poinformowane o potencjalnym zagrożeniu dla płodu, jeśli zajdą w ciążę podczas leczenia karboplatyną. Karboplatyna nie powinna być stosowana u kobiet w ciąży lub kobiet w wieku rozrodczym, które mogą zajść w ciążę, chyba, że potencjalne korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu.

Karmienie piersią

Nie wiadomo, czy karboplatyna jest wydzielana do mleka u ludzi.

W celu uniknięcia ewentualnych szkodliwych skutków u noworodka, karmienie piersią należy przerwać podczas leczenia karboplatyną.

Płodność

Supresja gonad prowadząca do braku miesiączki lub azoospermii może wystąpić u pacjentów poddawanych leczeniu przeciwnowotwo­rowemu. Skutki te wydają się być zależne od dawki oraz czasu trwania leczenia i mogą być nieodwracalne. Prognozowanie stopnia upośledzenia funkcjonalnego jąder i jajników jest utrudnione ze względu na częste stosowanie kombinacji kilku leków przeciwnowotwo­rowych, co sprawia, że trudno jest ocenić wpływ poszczególnych czynników.

Dojrzałym płciowo mężczyznom leczonym przy użyciu karboplatyny zaleca się nieplanowanie ojcostwa podczas leczenia oraz do 6 miesięcy po jego zakończeniu. Pacjenci powinni zasięgnąć porady na temat konserwacji nasienia przed rozpoczęciem leczenia, ze względu na możliwość wystąpienia nieodwracalnej bezpłodności w wyniku leczenia karboplatyną.

4.7 wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Nie prowadzono badań dotyczących wpływu leku na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednakże karboplatyna może powodować nudności, wymioty, zaburzenia widzenia i ototoksyczność. Dlatego pacjenci powinni być ostrzeżeni o potencjalnym wpływie tych zaburzeń na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

4.8 działania niepożądane

Częstość występowania działań niepożądanych przedstawionych poniżej jest oparta na zbiorczych danych uzyskanych od 1 893 pacjentów otrzymujących karboplatynę w monoterapii oraz na podstawie doświadczeń po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu.

Poniższy wykaz został opracowany zgodnie z klasyfikacją układów i narządów MedDRA, z użyciem następujących kategorii częstotliwości:

Bardzo często (>1/10)

Często (>1/100, <1/10)

Niezbyt często (>1/1000, <1/100)

Rzadko (>1/10 000, <1/1000)

Bardzo rzadko (<1/10 000), nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)

*Prowadzące do zgonu u <1% pacjentów, prowadzące do zgonu zdarzenia sercowo-naczyniowe u

<1% pacjentów, obejmujące łącznie niewydolność serca, zator, udar mózgu

Zahamowanie czynności szpiku kostnego jest toksycznością ograniczającą dawkę karboplatyny. Wśród pacjentów z prawidłowymi wartościami wyjściowymi, u 25% chorych występuje małopłytkowość z liczbą płytek krwi poniżej 50 tys./mm3, u 18% pacjentów występuje neutropenia z liczbą granulocytów poniżej 1 000/mm3 oraz u 14% pacjentów występuje leukopenia z liczbą białych krwinek poniżej 2 000/mm3. Najniższe wartości morfologii krwi zwykle występują w 21 dniu leczenia. Jednoczesne stosowanie karboplatyny i innych związków mielosupresyjnych lub form leczenia może nasilać zahamowanie czynności szpiku.

Toksyczne działanie na szpik kostny jest silniejsze u wcześniej leczonych pacjentów, szczególnie u pacjentów leczonych cisplatyną i chorych z zaburzeniami czynności nerek. Zwiększone ryzyko wystąpienia leukopenii i małopłytkowości występuje u pacjentów w złym stanie ogólnym. Te objawy, choć zazwyczaj odwracalne, spowodowały wystąpienie powikłań infekcyjnych i krwotocznych u odpowiednio 4% i 5% pacjentów, którym podano karboplatynę w iniekcji. Powikłania te doprowadziły do śmierci u mniej niż 1% pacjentów..

Niedokrwistość ze stężeniem hemoglobiny poniżej 8 g/dl obserwowano u 15% pacjentów z prawidłowym początkowym stężeniem hemoglobiny. Częstość występowania niedokrwistości wzrasta ze zwiększeniem ekspozycji pacjenta na karboplatynę.

Zahamowanie czynności szpiku kostnego może mieć cięższy przebieg lub być przedłużone u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, wcześniej intensywnie leczonych, a także u pacjentów w złym stanie ogólnym i powyżej 65 lat.

U prawie jednej trzeciej pacjentów, którym podaje się maksymalną dopuszczalną dawkę karboplatyny stosowanej w monoterapii, stwierdza się małopłytkowość z najmniejszą liczbą płytek krwi mniejszą niż 50 × 109/l. Najmniejsza liczba płytek krwi (nadir) występuje zazwyczaj między 14. a 21. dniem leczenia i wraca do wartości prawidłowej po 35 dniach od rozpoczęcia leczenia.

U około 20% pacjentów obserwowano leukopenię, ale powrót liczby leukocytów od dnia wystąpienia najmniejszej liczby komórek (14–28 dnia) może przebiegać wolniej i zazwyczaj następuje po 42 dniach od rozpoczęcia leczenia. Neutropenię z liczbą granulocytów obojętnochłonnych poniżej 1 × 109/l obserwowano u około jednej piątej pacjentów. Stężenie hemoglobiny poniżej 9,5 mg/100ml zaobserwowano u 48% pacjentów z prawidłowymi wartościami tego parametru przed rozpoczęciem leczenia.

Po zastosowaniu cytostatycznego leczenia skojarzonego z użyciem karboplatyny odnotowano występowanie nowotworów wtórnych.

Bardzo rzadko : zwłóknienie płuc, objawiające się występowaniem ucisku w klatce piersiowej i duszności. Należy to rozważyć, jeśli wykluczono stan nadwrażliwości płuc (patrz Zaburzenia ogólne poniżej).

Wymioty występują u 65% pacjentów, w tym ciężkie u jednej trzeciej chorych. U dodatkowych 15% pacjentów występują nudności. Pacjenci poddawani wcześniej leczeniu (w szczególności pacjenci leczeni wcześniej cisplatyną) są bardziej podatni na występowanie wymiotów. Nudności i wymioty zazwyczaj występują z opóźnieniem od 6 do 12 godzin po podaniu karboplatyny. Dolegliwości te mijają w ciągu 24 godzin, a można je kontrolować lub im zapobiegać przez podanie leków przeciwwymiotnych. Wystąpienie wymiotów jest bardziej prawdopodobne podczas podawania karboplatyny w połączeniu z innymi lekami wywołującymi wymioty.

Inne zaburzenia żołądkowo-jelitowe związane z bólem występowały u 8% pacjentów. Biegunka i zaparcia występowały u 6% pacjentów. Zgłaszano również występowanie skurczów.

Neuropatia obwodowa (głównie parestezje i osłabienie głębokich odruchów ścięgnistych) wystąpiła u 4% pacjentów otrzymujących wstrzyknięcia karboplatyny. Ryzyko jest podwyższone u pacjentów w wieku powyżej 65 lat, u pacjentów uprzednio leczonych cisplatyną, jak również u chorych otrzymujących długotrwałe leczenie karboplatyną.

Klinicznie istotne zaburzenia czuciowe (np. zaburzenia widzenia i zmiana smaku) wystąpiły u 1% pacjentów.

Ogólna częstość występowania neurologicznych działań niepożądanych wydaje się być podwyższona u pacjentów otrzymujących karboplatynę w leczeniu skojarzonym. Może to być związane z dłuższą ekspozycją skumulowaną. Parestezje obecne przed rozpoczęciem leczenia, zwłaszcza, jeżeli są spowodowane przez cisplatynę, mogą utrzymywać się lub ulegać nasileniu podczas leczenia karboplatyną (patrz rozdział 4.4).

Zaburzenia widzenia, w tym utrata wzroku, są zwykle związane z podawaniem dużych dawek produktu leczniczego u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek.

Bardzo często: Subkliniczne zmniejszenie ostrości słuchu w zakresie wysokich częstotliwości (40008000 Hz) określone przy pomocy audiogramu występowało u 15% pacjentów. Bardzo rzadko zgłaszano przypadki niedosłuchu.

Często: Szumy uszne były również często zgłaszane. Utrata słuchu w wyniku leczenia cisplatyną może powodować utrzymujące się lub narastające objawy. Po zastosowaniu większych niż zalecane dawek karboplatyny (wraz z innymi środkami oto toksycznymi), opisywano występowanie klinicznie znaczącej utraty słuchu u dzieci i młodzieży.

U pacjentów z prawidłowymi wartościami wyjściowymi zgłaszano zaburzenia czynności wątroby, w tym podwyższone stężenie całkowitej bilirubiny u 5% pacjentów, AspAT u 15% pacjentów i fosfatazy alkalicznej u 24% pacjentów. Zmiany te były zazwyczaj łagodne i ustępowały samoistnie u około połowy pacjentów.

Bardzo duże podwyższenie wyników badań czynnościowych wątroby opisywano u pacjentów leczonych wysokimi dawkami karboplatyny oraz po autologicznym przeszczepieniu szpiku kostnego.

Po podaniu karboplatyny w dużych dawkach występowała ostra, piorunująca martwica hepatocytów.

Podczas podawania karboplatyny w zwykłych dawkach, zaburzenia czynności nerek występowały niezbyt często, pomimo podawania wstrzyknięć karboplatyny bez nawadniania dużą ilością płynów i (lub) wymuszonej diurezy. U 6% pacjentów występuje wzrost stężenia kreatyniny w surowicy krwi, u 14% pacjentów – wzrost stężenia azotu mocznikowego we krwi, a u 5% pacjentów – wzrost stężenia kwasu moczowego we krwi. U około połowy pacjentów ten wzrost jest zazwyczaj łagodny i ustępuje samoistnie. Udowodniono, że najbardziej czułym wskaźnikiem czynności nerek u pacjentów otrzymujących karboplatynę jest klirens kreatyniny. W trakcie leczenia karboplatyną u 27% pacjentów, u których wyjściowy klirens kreatyniny wynosił 60 ml/min, dochodzi do spadku klirensu kreatyniny. Upośledzenie czynności nerek jest bardziej prawdopodobne u pacjentów, u których wcześniej występowała neurotoksyczność w wyniku leczenia cisplatyną.

Bardzo często : U pacjentów przyjmujących karboplatynę toksyczność nerkowa nie jest zazwyczaj czynnikiem ograniczającym dawkę i nie wymaga zastosowania środków zapobiegawczych, takich jak nawadnianie dużą objętością płynów lub wymuszona diureza. Często : Mogą też wystąpić zaburzenia czynności nerek, określone przez zmniejszanie się klirensu kreatyniny do wartości poniżej 60 ml/min.

Reakcje typu anafilaktycznego, czasami śmiertelne, mogą wystąpić w ciągu kilku minut po wstrzyknięciu produktu: obrzęk twarzy, duszność, tachykardia, niskie ciśnienie krwi, pokrzywka, wstrząs anafilaktyczny, skurcz oskrzeli.

Zgłaszano również występowanie gorączki bez widocznej przyczyny.

Obserwowano występowanie rumieniowej wysypki, gorączki i świądu. Były to reakcje podobne do tych obserwowanych po leczeniu cisplatyną, ale w kilku przypadkach nie było reaktywności krzyżowej.

Zmniejszenie w surowicy stężenia sodu, potasu, wapnia i magnezu występuje u odpowiednio 29%, 20%, 22% i 29% pacjentów. W szczególności zgłaszano przypadki wczesnej hiponatremii. Straty elektrolitów są niewielkie i przeważnie nie dają żadnych objawów klinicznych.

Zgłaszano pojedyncze przypadki zdarzeń sercowo-naczyniowych (niewydolność serca, zator), jak również pojedyncze przypadki udaru mózgu.

Zgłaszano reakcje w miejscu wstrzyknięcia (pieczenie, ból, zaczerwienienie, obrzęk, pokrzywka i martwica wskutek wynaczynienia).

Sporadycznie obserwowano gorączkę, dreszcze i zapalenie błony śluzowej.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Bardzo często : Aktywność fosfatazy alkalicznej wzrasta częściej niż aktywność AspAT i AlAT lub poziom całkowitej bilirubiny. Większość tych zaburzeń ustępuje samoistnie w trakcie leczenia.

Rzadko: Ciężkie zaburzenia czynności wątroby (w tym ostra martwica wątroby) zgłaszano po podaniu większych niż zalecane dawek karboplatyny.

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych

Al. Jerozolimskie 181C

02–222 Warszawa

tel.: + 48 22 49 21 301

faks: + 48 22 49 21 309

e -mail

Działania niepożądane można zgłaszać również do podmiotu odpowiedzialnego.

4.9 przedawkowanie

Podczas badań klinicznych nie obserwowano przypadków przedawkowania.

Objawy mogą obejmować zahamowanie czynności szpiku, zaburzenia czynności nerek, wątroby i słuchu. Doniesienia dotyczące dawek do 1600 mg/m2 wskazują na występowanie bardzo złego samopoczucia, biegunki i łysienia. Stosowanie wyższych niż zalecane dawek karboplatyny jest związane z utratą wzroku (patrz rozdział 4.4).

Nie jest znane antidotum w przypadku przedawkowania karboplatyny. W razie konieczności, pacjent może wymagać leczenia wspomagającego związanego z zahamowaniem czynności szpiku kostnego, zaburzeń czynności nerek, wątroby i zaburzeń słuchu.

5. właściwości farmakologiczne

5.1 właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterape­utyczna: leki przeciwnowotworowe, pochodne platyny. Kod ATC: LO1X A02

Karboplatyna, podobnie jak cisplatyna, hamuje syntezę DNA, tworząc międzyłańcuchowe

i wewnątrzłańcuch­owe wiązania poprzeczne DNA w komórkach narażonych na działanie leku. Reaktywność DNA koreluje z cytotoksycznością.

Dzieci: nie ustalono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania leku u dzieci.

5.2 właściwości farmakokinetyczne

Po podaniu karboplatyny u ludzi występuje liniowa zależność między dawką a stężeniem w osoczu całkowitej i wolnej ultraprzesączalnej platyny. Pole pod krzywą zależności stężenia w osoczu w czasie całkowitej platyny wykazuje również liniową zależność między dawką a stężeniem, gdy klirens kreatyniny wynosi > 60 ml/min.

Podanie dawek wielokrotnych przez cztery kolejne dni nie powodowało kumulacji platyny w osoczu. Po podaniu dożylnym we wlewie trwającym jedną godzinę (25–250 mg/m2 ) stężenie całkowitej oraz wolnej (ultraprzesączal­nej) platyny w osoczu obniża się dwufazowo zgodnie z kinetyką reakcji pierwszego rzędu. Dla wolnej platyny czas półtrwania w pierwszej fazie (t alfa 4) wynosi około 90 minut, a w drugiej fazie (t beta 4) około 6 godzin. Cała wolna platyna występuje w formie karboplatyny w ciągu pierwszych 4. godzin po podaniu.

Karboplatyna jest wydalana głównie przez filtrację kłębuszkową w moczu, z odzyskiem 65% dawki w ciągu 24 godzin. Większość leku jest wydalana w ciągu pierwszych 6 godzin. Około 32% podanej dawki karboplatyny jest wydalane w postaci niezmienionej.

Związanie karboplatyny z białkami osiąga poziom 85–89% w ciągu 24 godzin od podania, choć w ciągu pierwszych 4. godzin po podaniu tylko 29% dawki występuje w postaci związanej. U pacjentów ze słabą czynnością nerek konieczna może być modyfikacja dawkowania ze względu na zmienioną farmakokinetykę karboplatyny.

Informowano, że klirens karboplatyny różni się od 3 do 4 razy u pacjentów pediatrycznych. Dane literaturowe sugerują, że u dorosłych pacjentów czynność nerek może przyczyniać się do zróżnicowania klirensu karboplatyny.

5.3 przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Stwierdzono, że karboplatyny wykazuje działanie embriotoksyczne i teratogenne u szczurów. Jest ona mutagenna in vivo i in vitro. Chociaż nie zbadano rakotwórczego działania karboplatyny, związki o podobnym mechanizmie działania i mutagenności okazały się rakotwórcze.

6. dane farmaceutyczne

6.1 wykaz substancji pomocniczych

Woda do wstrzykiwań

6.2 niezgodności farmaceutyczne

Produktu leczniczego nie wolno mieszać z innymi produktami leczniczymi poza podanymi w punkcie 6.6.

Karboplatyna może wchodzić w reakcję z aluminium, tworząc czarny osad. Do przygotowywania lub podawania karboplatyny nie należy stosować igieł, strzykawek, cewników lub zestawów dożylnych, zawierających części aluminiowe, które mogą wejść w kontakt z lekiem. Wytrącanie osadu może prowadzić do zmniejszenia działania przeciwnowotwo­rowego.

6.3 okres ważności

Nieotwarte:

2 lata

Po rozcieńczeniu

W użyciu: Wykazano chemiczną i fizyczną stabilność leku przez 24 godziny w temperaturze pokojowej i przez 30 godzin w temperaturze 2–8°C.

Z mikrobiologic­znego punktu widzenia produkt należy zużyć natychmiast. W przeciwnym razie, odpowiedzialność za czas i warunki przechowywania przygotowanego roztworu ponosi użytkownik.

Zazwyczaj czas przechowywania nie powinien być dłuższy niż 24 godziny w temperaturze od 2°C do 8°C, chyba że rozcieńczenia dokonano w kontrolowanych i zwalidowanych warunkach aseptycznych.

6.4 specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25°C. Nie przechowywać w lodówce ani nie zamrażać. Przechowywać fiolkę w opakowaniu zewnętrznym w celu ochrony przed światłem.

W celu zapoznania się z warunkami przechowywania produktu leczniczego po rozcieńczeniu, patrz punkt 6.3.

6.5 rodzaj i zawartość opakowania

Karboplatyna do infuzji jest dostępna w fiolkach z oranżowego szkła typu I o pojemności 5 ml, 15 ml 50 ml i 100 ml zawierających odpowiednio 5 ml, 15 ml , 45 ml i 60 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji. Fiolki są zamknięte szarym korkiem z gumy chlorobutylowej lub szarym, korkiem z gumy chlorobutylowej pokrytym silikonem z aluminiowym uszczelnieniem.

Każda szklana fiolka jest zapakowana oddzielnie w pudełku.

Każda fiolka o pojemności 5 ml zawiera 50 mg karboplatyny, 10 mg/ml.

Każda fiolka o pojemności 15 ml zawiera 150 mg karboplatyny, 10 mg/ml.

Każda fiolka o pojemności 50 ml zawiera 450 mg karboplatyny, 10 mg/ml.

Każda fiolka o pojemności 100 ml zawiera 600 mg karboplatyny, 10 mg/ml.

Nie wszystkie rodzaje opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do stosowania

Lek jest przeznaczony wyłącznie do jednorazowego zastosowania.

W razie kontaktu karboplatyny ze skórą lub oczami, zanieczyszczone miejsce należy przemyć obfitą ilością wody lub roztworem soli fizjologicznej. Do leczenia przejściowego pieczenia skóry można zastosować łagodny krem. Należy zasięgnąć porady medycznej, w przypadku zanieczyszcze­nia oczu.

Wszelkie resztki niewykorzystanego produktu lub jego odpady należy usunąć w sposób zgodny z lokalnymi przepisami.

Przed podaniem infuzji produkt należy rozcieńczyć 5% roztworem glukozy lub 0,9% roztworem chlorku sodu, aż do otrzymania roztworu o końcowych stężeniach tak niskich jak 0,5 mg/ml.

Wytyczne dotyczące bezpiecznego postępowania z lekami przeciwnowotwo­rowymi:

1 Karboplatyna powinna być przygotowywana do podania wyłącznie przez osoby wykwalifikowane w bezpiecznym stosowaniu leków chemioterapeu­tycznych

2 Przygotowanie leku należy wykonać w wydzielonym obszarze.

3 Należy nosić odpowiednie rękawice ochronne.

4 Należy zastosować środki ostrożności, aby nie dopuścić do przypadkowego kontaktu leku z oczami. W przypadku kontaktu leku z oczami, należy je przemyć wodą i (lub) roztworem soli fizjologicznej.

5 Personel w ciąży nie powinien wykonywać czynności związanych z preparatami cytotoksycznymi.

6 Należy zachować staranność i odpowiednie środki ostrożności podczas usuwania pozostałości (strzykawek, igieł, itp.) wykorzystywanych do przygotowywania leków cytotoksycznych. Zbędne materiały i odpady biologiczne należy usunąć przez umieszczenie ich w podwójnie uszczelnionych workach polietylenowych i spalić w temperaturze 1000°C. Odpady płynne należy spłukać dużą ilością wody.

7 Powierzchnię pracy należy przykryć jednorazowym papierem chłonnym pokrytym z jednej strony plastikiem.

8 Do wszystkich strzykawek i zestawów należy zastosować połączenia typu Luer-lock. Zaleca się używanie igieł o dużej średnicy, aby zminimalizować ciśnienie i ewentualne tworzenie się aerozoli. Powstaniu aerozoli można również zapobiec przez zastosowanie igły z odpowietrznikiem.

7. podmiot odpowiedzialny posiadający pozwolenie na dopuszczenie do obrotu

Accord Healthcare Polska Sp. z o.o.

ul. Taśmowa 7

02–677 Warszawa

8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

16711

9. data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu/data przedłużenia pozwolenia

Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 14.04.2010 r.

Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 27.02.2019 r.

Więcej informacji o leku Carboplatin Accord 10 mg/ml

Sposób podawania Carboplatin Accord 10 mg/ml: koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji
Opakowanie: 1 fiol. 45 ml\n1 fiol. 5 ml\n1 fiol. 60 ml\n1 fiol. 15 ml
Numer GTIN: 05909990776740\n05909990776726\n05909990851058\n05909990776733
Numer pozwolenia: 16711
Data ważności pozwolenia: Bezterminowe
Wytwórca:
Accord Healthcare Polska Sp. z o.o.