Charakterystyka produktu leczniczego - Tobramycin B. Braun 1 mg/ml
1. nazwa produktu leczniczego
Tobramycin B. Braun, 1 mg/ml, roztwór do infuzji
2. skład jakościowy i ilościowy
1 ml roztworu zawiera 1 mg tobramycyny.
1 butelka 80 ml zawiera 80 mg tobramycyny.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu
283 mg sodu (w postaci chlorku) na butelkę 80 ml
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. postać farmaceutyczna
Roztwór do infuzji.
Przejrzysty, bezbarwny roztwór wodny.
4. szczegółowe dane kliniczne
4.1 wskazania do stosowania
Leczenie ciężkich zakażeń wywołanych bakteriami wrażliwymi na tobramycynę (patrz punkt 5.1), jeśli mniej toksyczne leki przeciwbakteryjne są nieskuteczne. Pod tym warunkiem produkt leczniczy Tobramycin B. Braun, 1 mg/ml, roztwór do infuzji można stosować w:
szpitalnych zakażeniach dolnych dróg oddechowych, w tym w ciężkim zapaleniu płuc; zaostrzeniu zakażenia dolnych dróg oddechowych u pacjentów z mukowiscydozą; skomplikowanych i nawracających zakażeniach dróg moczowych; zakażeniach wewnątrz jamy brzusznej; zakażeniach skóry i tkanek miękkich, w tym w ciężkich oparzeniach.Produkt leczniczy Tobramycin B. Braun, 1 mg/ml, roztwór do infuzji zwykle stosuje się w leczeniu skojarzonym, głównie z antybiotykami beta-laktamowymi lub antybiotykami działającymi na bakterie beztlenowe, szczególnie w zakażeniach zagrażających życiu wywołanych nieznanymi bakteriami, w zakażeniach mieszanych wywołanych przez bakterie tlenowe i beztlenowe, w ogólnoustrojowych zakażeniach wywołanych bakteriami Pseudomonas oraz u pacjentów z osłabioną odpornością -głównie z neutropenią.
Należy wziąć pod uwagę oficjalne wytyczne dotyczące odpowiedniego stosowania środków przeciwbakteryjnych.
4.2 dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie
Dawkowanie u pacjentów z prawidłową czynnością nerek
Dorośli i młodzież (w wieku od 12 do 17 lat)
Ciężkie zakażenia:
3 mg/kg masy ciała na dobę w jednej dawce lub w równo podzielonych dawkach wynoszących
1 mg/kg masy ciała, podawanych co 8 godzin.
Zakażenia zagrażające życiu:
Do 5 mg/kg masy ciała na dobę w jednej dawce lub w równo podzielonych dawkach wynoszących 1,66 mg/kg masy ciała, podawanych co 8 godzin (czasami 1,25 mg/kg masy ciała co 6 godzin). Jeśli stan kliniczny poprawi się, należy zmniejszyć dawkę.
Mukowiscydoza:
U pacjentów z mukowiscydozą farmakokinetyka tobramycyny może być zmieniona, co może się wiązać z koniecznością zwiększenia dawki do 8–10 mg/kg masy ciała na dobę w równych dawkach podzielonych w celu osiągnięcia terapeutycznego stężenia w surowicy. Z uwagi na dużą osobniczą zmienność należy kontrolować stężenie tobramycyny w surowicy.
Dobowa objętość roztworu podawanego w infuzji u pacjentów z prawidłową czynnością nerek
| Dawka w kg masy ciała/dobę | Masa ciała | |||||
| 50 kg | 60 kg | 70 kg | 80 kg | 90 kg | 100 kg | |
| Ca | kowita dobowa objętość roztworu pot | anego w infuzji | ||||
| 3,0 mg | 150 ml | 180 ml | 210 ml | 240 ml | 270 ml | 300 ml |
| 3,5 mg | 175 ml | 210 ml | 245 ml | 280 ml | 315 ml | 350 ml |
| 4,0 mg | 200 ml | 240 ml | 280 ml | 320 ml | 360 ml | 400 ml |
| 4,5 mg | 225 ml | 270 ml | 315 ml | 360 ml | 405 ml | 450 ml |
| 5,0 mg | 250 ml | 300 ml | 350 ml | 400 ml | 450 ml | 500 ml |
| 5,5 mg | 275 ml | 330 ml | 385 ml | 440 ml | 495 ml | 550 ml |
| 6,0 mg | 300 ml | 360 ml | 420 ml | 480 ml | 540 ml | 600 ml |
| 6,5 mg | 325 ml | 390 ml | 455 ml | 520 ml | 585 ml | 650 ml |
| 7,0 mg | 350 ml | 420 ml | 490 ml | 560 ml | 630 ml | 700 ml |
| 7,5 mg | 375 ml | 450 ml | 525 ml | 600 ml | 675 ml | 750 ml |
| 8,0 mg | 400 ml | 480 ml | 560 ml | 640 ml | 720 ml | 800 ml |
| 8,5 mg | 425 ml | 510 ml | 595 ml | 680 ml | 765 ml | 850 ml |
| 9,0 mg | 450 ml | 540 ml | 630 ml | 720 ml | 805 ml | 900 ml |
| 9,5 mg | 475 ml | 570 ml | 665 ml | 760 ml | 850 ml | 950 ml |
| 10,0 mg | 500 ml | 600 ml | 700 ml | 800 ml | 895 ml | 1 000 ml |
Dzieci (w wieku powyżej jednego tygodnia życia)
Od 6 do 7,5 mg/kg masy ciała na dobę w jednej dawce lub od 2 do 2,5 mg/kg masy ciała co 8 godzin lub czasami od 1,5 do 1,9 mg/kg masy ciała co 6 godzin.
Podawana dawka oraz wielkość butelki, którą należy zastosować, zależą od masy ciała pacjenta. Podawana objętość nie może przekraczać określonej dawki. Należy mieć całkowitą pewność, że pacjent otrzyma właściwą objętość leku. Aby uniknąć przedawkowania, należy pobrać obliczoną dawkę z pojemnika przed podawaniem produktu leczniczego. Można również usunąć z butelki niepotrzebną część produktu leczniczego przed podaniem obliczonej dawki.
Dalsze zalecenia dotyczące dawkowania
Odpowiednie dawkowanie jest zapewnione, jeśli produkt leczniczy Tobramycin B. Braun, 1 mg/ml, roztwór do infuzji podaje się za pomocą pompy infuzyjnej.
Dawkowanie raz na dobę
Zaleca się podawanie produktu leczniczego Tobramycin B. Braun, 1 mg/ml raz na dobę, z wyjątkiem pacjentów z osłabioną odpornością (np. neutropenią), ciężką niewydolnością nerek, wywiadem lub objawami wskazującymi na utratę słuchu lub zaburzenia czynności układu przedsionkowego, wodobrzuszem, pacjentów z rozległymi oparzeniami (ponad 20% skóry) oraz w ciąży (patrz punkt 5.2).
Pacjenci z prawidłową czynnością nerek powinni otrzymywać dawkę 5 mg/kg masy ciała raz na dobę. Tradycyjnie tobramycynę podaje się w równych dawkach podzielonych co 8 godzin. Jednak badania doświadczalne i kliniczne wykazały, że dawkowanie raz na dobę jest korzystniejsze, zarówno pod względem skuteczności, jak i bezpieczeństwa stosowania, od dawkowania kilka razy na dobę. Tobramycyna wykazuje długotrwały efekt poantybiotykowy (patrz punkt 5.1). Wykazano również, że jej działanie bakteriobójcze zależy od stężenia. Ostatnie badania in vitro oraz in vivo wykazały, że przenikanie aminoglikozydów do kory nerek oraz ucha wewnętrznego ulega wysyceniu przy stosunkowo niewielkich stężeniach w surowicy, i w związku z tym, jeśli maksymalne stężenie tobramycyny w surowicy krwi jest większe (po dawkowaniu raz na dobę), mniej aminoglikozydów jest magazynowanych w nerkach/uchu wewnętrznym niż podczas tradycyjnego dawkowania kilka razy na dobę. Również podczas leczenia skojarzonego (np. z antybiotykiem beta-laktamowym w zwykłej dawce) możliwe jest podanie całkowitej dawki dobowej w jednej dawce.
Dawkowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek
Po podaniu dawki początkowej 1 mg/kg masy ciała konieczna jest modyfikacja dawkowania poprzez zmniejszenie dawki podawanej co 8 godzin (schemat 1.) lub zwiększenie odstępów między zwykłymi dawkami (schemat 2., patrz tabela poniżej). Jeśli nie jest możliwe bezpośrednie mierzenie stężenia tobramycyny w surowicy, dawkę należy modyfikować na podstawie stężenia kreatyniny w surowicy lub klirensu kreatyniny, zakładając, że występuje dobra korelacja między tymi parametrami a okresem półtrwania tobramycyny.
U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek dawkę podtrzymującą należy skorygować stosownie do czynności nerek, według podanego niżej schematu.
Leczenie podtrzymujące po dawce początkowej 1 mg/kg masy ciała (), w zależności od czynności nerek i masy ciała pacjenta:
| Czynność nerek | Schemat 1. Dawki zmodyfikowane, podawane co 8 godzin | Schemat 2. Dawki stałe, podawane w zmodyfikowanych odstępach czasu | |||
| Azot mocznikowy [mg/100 ml] | Stężenie kreatyniny w surowicy [mg/1QQ ml] | Klirens kreatyniny [ml/min] | Masa ciała | Masa ciała: dawka | |
| 50 do 60 kg | 60 do 80 kg | 50 do 60 do 60 kg: 80 kg: 60 mg 80 mg | |||
| Prawidłowy <20 | <1,3 | >70 | 60 mg | 80 mg | co 8 h |
| 21–34 | 1,4–1,9 | 69–40 | 30–60 mg | 50–80 mg | co 12 h |
| 35–49 | 2,0–3,3 | 39–20 | 20–25 mg | 30–45 mg | co 18 h |
| 50–65 | 3,4–5,3 | 19–10 | 10–18 mg | 15–24 mg | co 24 h |
| 66–74 | 5,4–7,5 | 9–5 | 5–9 mg | 7–12 mg | co 36 h |
| >75 | >7,6 | <4 | 2,5–4,5 mg | 3,5–6 mg | co 48 h |
() W zakażeniach zagrażających życiu można podawać dodatkowe dawki o połowę większe niż zalecane dawki. Po zaobserwowaniu poprawy stanu pacjenta dawki należy zmniejszyć do normalnych wielkości.
() W celu ustalenia klirensu kreatyniny konieczna jest stabilna czynność nerek, tzn. stabilne stężenie mocznika we krwi.
Alternatywnym sposobem obliczenia zmniejszonej dawki, podawanej co 8 godzin (u pacjentów ze stabilnym i znanym stężeniem kreatyniny w surowicy) jest podzielenie normalnej, zalecanej dawki przez stężenie kreatyniny (mg/100 ml) u danego pacjenta. W celu obliczenia częstości podawania dawek, wyrażonej w godzinach, przeważnie wystarcza pomnożyć przez sześć stężenie kreatyniny (mg/100 ml) w surowicy danego pacjenta.
W przypadku zaburzeń czynności nerek, leczenia długotrwałego i w dużych dawkach, niemowląt i małych dzieci oraz pacjentów z dodatkowymi czynnikami ryzyka reakcji toksycznych należy kontrolować dawkowanie oznaczając stężenie tobramycyny w surowicy i w razie konieczności korygować je.
Aby uniknąć toksycznych działań niepożądanych, maksymalne stężenie w surowicy powinno wynosić między 4 a 10 mikrogramów/ml, a minimalne stężenie przed podaniem następnej dawki powinno być mniejsze niż 2 mikrogramy/ml.
Hemodializa:
Po każdej sesji dializy należy indywidualnie dostosować dawkę według stężenia tobramycyny w surowicy. Zazwyczaj zalecana dawka tobramycyny po hemodializie równa jest połowie dawki nasycającej.
Pacjenci w podeszłym wieku:
Pacjenci w podeszłym wieku mogą wymagać niższych dawek podtrzymujących niż młodsi dorośli pacjenci w celu osiągnięcia stężenia leczniczego w surowicy.
Otyłość:
Odpowiednią dawkę dobową można obliczyć na podstawie szacowanej idealnej masy ciała pacjenta plus 40% nadmiaru masy ciała.
Czas trwania leczenia
Zwykły czas trwania leczenia wynosi 7 do 10 dni. W leczeniu zakażeń opornych lub powikłanych może być konieczne długotrwałe podawanie leku. Zaleca się monitorowanie czynności nerek, słuchu i przedsionka, ponieważ występowanie nefro- i neurotoksyczności jest bardziej prawdopodobne podczas leczenia trwającego dłużej niż 10 dni.
Podanie dożylne
Produkt leczniczy Tobramycin B. Braun, 1 mg/ml, roztwór do infuzji podaje się wyłącznie w infuzji dożylnej. Zalecany czas podawania wynosi 30 minut, ale może wynosić maksymalnie 60 minut (patrz punkty 5.1 i 5.2).
4.3 przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub inne aminoglikozydy, lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. Miastenia.
4.4 specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Ze względu na potencjalne działanie nefrotoksyczne i ototoksyczne aminoglikozydów należy ściśle obserwować pacjentów podczas leczenia. U pacjentów z występującymi wcześniej zaburzeniami ósmego nerwu czaszkowego (np. niedosłuch ucha środkowego lub zaburzenia układu przedsionkowego) tobramycynę należy stosować wyłącznie w leczeniu zakażeń zagrażających życiu. U pacjentów, których wiek pozwala na poddanie ich testom, szczególnie u pacjentów z grup wysokiego ryzyka, zaleca się, jeśli to tylko możliwe, wykonanie serii audiogramów. Monitorowanie czynności nerek i ósmego nerwu słuchowego ma kluczowe znaczenie u pacjentów, u których stwierdzono lub podejrzewa się zaburzenia czynności nerek, oraz u pacjentów, u których początkowo czynność nerek była prawidłowa, a podczas leczenia pojawiły się objawy zaburzenia czynności nerek (patrz punkt 4.8).
Stężenie tobramycyny w surowicy należy ściśle kontrolować podczas leczenia, kiedy to tylko możliwe. Szczególnie ważne jest ścisłe kontrolowanie stężenia w surowicy u pacjentów ze stwierdzonymi zaburzeniami czynności nerek. Stężenie minimalne (zmierzone pod koniec okresu pomiędzy poszczególnymi dawkami) powyżej 2 mikrogramów/ml może wskazywać na kumulację w tkankach i należy go unikać, zmniejszając dawkę lub zwiększając przerwy pomiędzy kolejnymi dawkami. Utrzymywanie się przez dłuższy czas maksymalnego stężenia w surowicy (zmierzonego bezpośrednio po zakończeniu infuzji) powyżej 12 mikrogramów/ml (szczególnie podczas dawkowania kilka razy na dobę) może być związane z toksycznym działaniem leku i należy go unikać (patrz punkt 4.2).
Należy badać mocz w celu wykrycia zwiększonego wydalania białka, komórek i wałeczków nerkowych. Należy okresowo oznaczać stężenie kreatyniny w surowicy lub klirens kreatyniny. W miarę możliwości zaleca się wykonanie serii audiogramów u pacjentów, których wiek umożliwia poddanie ich testom, szczególnie pacjentów z grupy wysokiego ryzyka. Należy monitorować stężenie wapnia, magnezu i sodu w surowicy.
Ryzyko wystąpienia reakcji toksyczności jest większe u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, w podeszłym wieku, odwodnionych i u pacjentów leczonych dużymi dawkami i długotrwale oraz leczonych po raz kolejny. Należy zachować ostrożność u pacjentów z nieprawidłowościami przedsionka lub ślimaka (patrz punkt 4.8). Należy unikać jednoczesnego stosowania tobramycyny z bardzo silnymi diuretykami lub ogólnie z jakimikolwiek substancjami ototoksycznymi lub nefrotoksycznymi (patrz punkt 4.5). Jeśli wystąpią objawy nefrotoksyczności lub ototoksyczności, należy zmodyfikować dawkę lub przerwać podawanie leku.
U pacjentów z mutacjami mitochondrialnymi DNA, zwłaszcza z nukleotydem 1555 A do G w genie rRNA 12S, ryzyko ototoksyczności może być większe, nawet jeśli stężenie aminoglikozydów w surowicy mieści się w zalecanym zakresie. Jeśli w rodzinie występowały przypadki głuchoty wywołanej przez aminoglikozydy lub znane mutacje mitochondrialne DNA w genie 12S rRNA, należy rozważyć zastosowanie alternatywnych leków, innych niż aminoglikozydy.
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe
Notowano występowanie blokady nerwowo-mięśniowej i porażenie oddychania u zwierząt po zastosowaniu w dawkach kilkakrotnie większych niż zalecane. Nie można wykluczyć możliwości wystąpienia takich reakcji u ludzi, szczególnie podczas podawania leku pacjentom, którzy otrzymują leki hamujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe, leki znieczulające lub przetaczanie dużej objętości krwi z cytrynianem jako antykoagulantem. Jeśli wystąpi blokada nerwowo-mięśniowa, można ją odwrócić poprzez podanie soli wapnia. Ze względu na działanie hamujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe aminoglikozydy należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami nerwowo-mięśniowymi, np. parkinsonizmem (informacje dotyczące miastenii, patrz punkt 4.3).
Biegunka związana ze stosowaniem antybiotyku
Podczas stosowania tobramycyny notowano przypadki wywołanej działaniem antybiotyków biegunki. Rozpoznanie takie należy rozważyć u tych pacjentów, u których biegunka pojawiła się w okresie do 2 miesięcy po zakończenia leczenia. Jeśli biegunka jest ciężka i (lub) krwawa, należy przerwać podawanie tobramycyny i rozpocząć odpowiednie leczenie. Nie podawać leków hamujących perystaltykę (patrz punkt 4.8).
U pacjentów z rozległymi ranami oparzeniowymi farmakokinetyka aminoglikozydów może być zmieniona i może prowadzić do zmniejszenia stężenia w surowicy. Ważne jest monitorowanie stężenia w surowicy.
Ważne jest, aby podczas leczenia aminoglikozydami pacjent był dobrze nawodniony. Aminoglikozydy mogą wchłaniać się w znacznych ilościach z powierzchni ciała podczas miejscowej irygacji lub aplikacji, co może prowadzić do neurotoksyczności i nefrotoksyczności. Należy to uwzględnić w dawce całkowitej, jeśli równocześnie podaje się lek ogólnoustrojowo.
Dzieci i młodzież
Tobramycynę należy podawać ostrożnie wcześniakom i noworodkom ze względu na niedojrzałość ich nerek, która prowadzi do wydłużenia okresu półtrwania leku w surowicy.
Nadwrażliwość krzyżowa / oporność krzyżowa
Wykazano, że aminoglikozydy powodują krzyżowe reakcje alergiczne i oporność.
Substancje pomocnicze
Produkt leczniczy zawiera 283 mg sodu na butelkę, co odpowiada 14,2% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.
Roztwór jest izotoniczny. Zawartość sodu i chlorków w produkcie leczniczym Tobramycin B. Braun, 1 mg/ml, roztwór do infuzji należy wziąć pod uwagę podczas stosowania u pacjentów, u których podawanie sodu i chlorku może być szkodliwe klinicznie. Podczas obliczania dobowej podaży płynów dożylnych, szczególnie u dzieci, należy brać pod uwagę całkowitą objętość podanego roztworu.
4.5 interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Leki zwiotczające mięśnie, eter lub krew cytrynianowa (patrz punkt 4.4)
Działanie blokujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe aminoglikozydów jest nasilane przez eter i leki zwiotczające mięśnie lub duże ilości krwi cytrynianowej. Ewentualną blokadę nerwowo-mięśniową można odwrócić podając sole wapnia.
Znieczulenie metoksyfluranem
Aminoglikozydy mogą zwiększać nefrotoksyczne działanie metoksyfluranu. Podczas jednoczesnego podawania mogą wystąpić ciężkie nefropatie. Przed rozpoczęciem zabiegu należy poinformować anestezjologa, że pacjent przyjmuje aminoglikozydy.
Inne substancje potencjalnie nefrotoksyczne lub ototoksyczne (patrz punkt 4.4)
Z powodu zwiększonego ryzyka działań niepożądanych konieczne jest dokładne kontrolowanie pacjentów, którzy równocześnie lub po krótkiej przerwie otrzymują substancje potencjalnie ototoksyczne lub nefrotoksyczne, np. amfoterycynę B, kolistynę, cyklosporynę, takrolimus, cisplatynę, wankomycynę, polimiksynę B, aminoglikozydy, cefalotynę lub diuretyki pętlowe, takie jak kwas etakrynowy lub furosemid.
Jeśli stosuje się produkty lecznicze zawierające cisplatynę, należy uwzględnić, że nefrotoksyczność tobramycyny może być zwiększona nawet przez okres trzech do czterech tygodni po podaniu tych leków.
Antybiotyki
Podczas skojarzonego stosowania z odpowiednimi antybiotykami (np. beta-laktamami) może wystąpić działanie synergiczne. Tobramycyna i antybiotyki beta-laktamowe mogą, w wyniku reakcji chemicznej, łączyć się w nieaktywne amidy. W związku z tym tobramycyny nie należy podawać w tej samej infuzji, co antybiotyki beta-laktamowe.
U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek tobramycyna może być unieczynniana przez antybiotyki beta-laktamowe. Unieczynnienia takiego nie obserwuje się u pacjentów z prawidłową czynnością nerek, którym produkty lecznicze są podawane różnymi drogami.
Diuretyki
Leki moczopędne podawane dożylnie mogą zwiększać toksyczność aminoglikozydów poprzez modyfikację stężenia antybiotyku w surowicy i w tkankach. Niektóre diuretyki wykazują właściwości ototoksyczne. Równoczesne podawanie takich diuretyków może zwiększać ryzyko reakcji niepożądanej.
4.6 wpływ na płodność, ciążę i laktację
Ciąża
Tobramycyna przenika przez łożysko. Brak wystarczających danych dotyczących podawania tobramycyny kobietom w okresie ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazały teratogennego działania tobramycyny (patrz punkt 5.3). Aminoglikozydy mogą jednak wpływać niekorzystnie na płód (np. wrodzona głuchota i nefrotoksyczność), jeśli występuje duże ich stężenie w surowicy kobiety w okresie ciąży. Z uwagi na ryzyko dla płodu tobramycyna nie jest wskazana do podawania kobietom w okresie ciąży, chyba że korzyści dla matki przewyższają zagrożenie dla płodu. Jeśli występowało narażenie na tobramycynę w okresie ciąży, zaleca się badanie słuchu i czynności nerek noworodka.
Karmienie piersią
Tobramycyna przenika w małych ilościach do mleka ludzkiego. Z uwagi na ryzyko wywołania ototoksyczności i nefrotoksyczności u niemowląt należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać podawanie tobramycyny. Tobramycyna może niekorzystnie wpływać na florę jelitową dziecka. Jeśli wystąpią zaburzenia żołądkowo-jelitowe u dziecka karmionego piersią (kandydoza jelit, biegunka), należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać podawanie tobramycyny.
4.7 wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu produktu leczniczego na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu. Jeśli lek podawany jest pacjentowi leczonemu ambulatoryjnie, zaleca się zachowanie ostrożności podczas prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu ze względu na możliwe działania niepożądane, takie jak zawroty głowy.
4.8 działania niepożądane
Tobramycyna wykazuje działanie ototoksyczne i (lub) nefrotoksyczne. Zaburzenie czynności nerek niezbyt często obserwuje się u pacjentów leczonych tobramycyną i zazwyczaj ustępuje ono po odstawieniu leku. Toksyczność występuje częściej u osób z niewydolnością nerek, u pacjentów otrzymujących inne substancje ototoksyczne lub nefrotoksyczne, podczas leczenia długotrwałego i ponownego i (lub) u osób przyjmujących dawkę większą niż zalecana. Ryzyko ototoksyczności może wzrastać wraz z wiekiem i odwodnieniem.
Działania niepożądane uważane przynajmniej za prawdopodobnie związane z leczeniem są wymienione poniżej według klasyfikacji układów narządowych i bezwzględnej częstości występowania.
| Klasyfikacja układów i narządów | Częstość | ||||
| Często (>1/100 do <1/10) | Niezbyt często (>1/1 000 do <1/100) | Rzadko (>1/10 000 do <1/1 000) | Bardzo rzadko (<1/10 000) | Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych) | |
| Zakażenia i zarażenia pasożytnicze | nadkażenie czynnikami chorobotwórczym i opornymi na tobramycynę | ||||
| Zaburzenia krwi i układu | eozynofilia | leukopenia | niedokrwistoś ć, | ||
| chłonnego | granulocytope nia, trombocytope nia, leukocytoza | ||||
| Zaburzenia układu immunologicz nego | reakcje nadwrażliwoś ci, w tym świąd, gorączka polekowa oraz zmiany skórne opisane poniżej w punkcie „Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej ” | ciężkie reakcje nadwrażliw ości, w tym zmiany skórne opisane poniżej w punkcie „Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej” , oraz reakcje ogólne, aż do wstrząsu anafilaktycz nego | |||
| Zaburzenia psychiczne | splątanie, dezorientacja | ||||
| Zaburzenia układu nerwowego | ból głowy | ospałość | parestezje, cierpnięcie skóry, drżenia mięśni, drgawki (objawy neurotoksycznośc i), senność porażenie mięśni oddechowych, drżenie, zaburzenia równowagi blokada nerwowo-mięśniowa – patrz również punkt 4.4 | ||
| Zaburzenia ucha i błędnika | uszkodzenie przedsionka i ślimaka (u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek) | uszkodzenie przedsionka i ślimaka (u pacjentów z prawidłową czynnością nerek) | zawroty głowy pochodzenia obwodowego | ||
| Zaburzenia naczyniowe | zakrzepowe zapalenie żył | niskie ciśnienie krwi | |||
| Zaburzenia żołądka i jelit | nudności, wymioty | biegunka -patrz również punkt 4.4 | |||
| Zaburzenia skóry i tkanki | alergiczna wysypka | zaczerwienien ie skóry | martwica toksyczno- |
| podskórnej | skórna | rozpływna naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostac iowy | |||
| Zaburzenia nerek i dróg moczowych | zaburzenia czynności nerek (u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek) patrz również punkt 4.4 | zaburzenia czynności nerek (u pacjentów z prawidłową czynnością nerek) patrz również punkt 4.4 | ostra niewydolno ść nerek (objawy mogą obejmować postępujące zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy, zwiększenie stężenia azotu i pozostałości azotu w moczu, oligurię, wałeczkom ocz oraz postępujący białkomocz; konieczna jest regularna kontrola, patrz punkt 4.4) | ||
| Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania | ból i reakcje miej scowe w miej scu wstrzyknięcia | gorączka | |||
| Badania diagnostyczne | zwiększona aktywność aminotransfer azy asparaginiano wej (AspAT), zwiększona aktywność aminotransfer azy alaninowej (AlAT) | zwiększona aktywność fosfatazy alkalicznej, zwiększona aktywność dehydrogenaz y mleczanowej, zwiększone stężenie bilirubiny w surowicy |
| Zaburzenia metabolizmu i odżywiania | hipokalcemia, hipomagneze mia, hiponatremia, hipokaliemia -patrz również punkt 4.4 |
* Uszkodzeniu ulec mogą zarówno przedsionkowe, jak i słuchowe odgałęzienia nerwu czaszkowego VIII. Objawy obejmują zawroty głowy, zaburzenia równowagi, odgłosy świstania i gwizdania w uchu, częściową utratę słuchu. Utrata słuchu jest przeważnie nieodwracalna i objawia się początkowo utratą słuchu w zakresie dźwięków o wysokich częstotliwościach (patrz punkt 4.4).
Produkt leczniczy Tobramycin B. Braun, 1 mg/ml, roztwór do infuzji zawiera sód. Roztwory zawierające sód należy stosować ze szczególną ostrożnością w przypadkach, kiedy istnieje ryzyko zatrzymywania sodu lub możliwych powikłań z powodu przeciążenia sodem.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
PL-02 222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
4.9 przedawkowanie
Objawy
Przedział terapeutyczny tobramycyny jest wąski. W razie kumulacji (np. w wyniku zaburzeń czynności nerek) może wystąpić uszkodzenie nerek lub uszkodzenie nerwu przedsionkowo-ślimakowego. Oprócz tego może wystąpić blokada nerwowo-mięśniowa lub porażenie oddechowe.
Leczenie
Leczenie przedawkowania
Zaprzestać podawania leku. Nie jest znane swoiste antidotum. Z tego powodu niezbędne jest utrzymanie produkcji moczu u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. Tobramycyna może zostać usunięta z krwi metodą hemodializy (usuwanie metodą dializy otrzewnowej jest wolniejsze i nieciągłe).
Leczenie blokady nerwowo-mięśniowej
Jeśli wystąpi blokada nerwowo-mięśniowa (zazwyczaj na skutek interakcji, patrz punkt 4.5), zaleca się podanie dożylne chlorku wapnia oraz zastosowanie oddechu wspomaganego, jeśli jest to konieczne.
5. właściwości farmakologiczne
5.1 właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: inne aminoglikozydy, kod ATC: J01GB01
Mechanizm działania:
Tobramycyna jest antybiotykiem z grupy aminoglikozydów, wytwarzanym przez Streptomyces tenebrarius. Działanie bakteriobójcze polega na hamowaniu syntezy białek, co wymaga aktywnego transportu tobramycyny przez komórkę bakteryjną i nie odbywa się w warunkach beztlenowych. Tobramycyna wiąże się z podjednostką 30S rybosomu bakteryjnego i blokuje pierwszy etap syntezy białek.
Zależności farmakokinetyczno-farmakodynamiczne (PK/PD)
Najbardziej istotne parametry PK/PD określające skuteczność bakteriobójczą tobramycyny to wskaźnik maksymalnego stężenia w surowicy (Cmax) i minimalne stężenie hamujące (MIC) dla określonego patogenu. Wskaźnik Cmax/MIC na poziomie 8:1 lub 10:1 przyjmowany jest za wystarczający do skutecznego działania przeciwbakteryjnego i zapobiegania namnażaniu się bakterii. Tobramycyna wykazuje efekt poantybiotykowy in vitro i in vivo. Efekt poantybiotykowy pozwala na wydłużenie odstępów między dawkami bez utraty skuteczności działania na większość bakterii Gram-ujemnych.
Oporność może powstawać w wyniku braku przenikania, małego powinowactwa rybosomu bakterii, ekspresji wielolekowej pompy usuwającej lek z komórki lub inaktywacji tobramycyny przez enzymy bakteryjne. Rzadko podczas leczenia rozwija się oporność.
Wartości graniczne dla tobramycyny ustalone przez Europejski Komitet Badania Wrażliwości Drobnoustrojów (EUCAST) są następujące:
| Drobnoustrój | Stężenia granicz S < | ne EUCAST ( mg/l) R > |
| Enterobacteriaceae | 2 | 4 |
| Pseudomonas spp. | 4 | 4 |
| Acinetobacter spp. | 4 | 4 |
| Staphylococcus spp. | 1 | 1 |
| Stężenia graniczne niezwiązane z gatunkiem | 2 | 4 |
Występowanie odporności nabytej może różnić się u wybranych gatunków, w zależności od położenia geograficznego i czasu. Dostęp do lokalnych informacji o oporności jest konieczny, zwłaszcza podczas leczenia ciężkich zakażeń. W razie potrzeby należy zasięgnąć porady specjalisty, gdy lokalne występowanie odporności jest takie, że przydatność leku jest wątpliwa przynajmniej w odniesieniu do niektórych rodzajów zakażeń. Szczególnie zaleca się identyfikację patogenu(ów) i przeprowadzenie testów wrażliwości.
Gatunki ogólnie wrażliwe (według EUCAST)
Bakterie tlenowe Gram-dodatnie __________
______ Corynebacterium spp. __________________
_____ Listeria monocytogenes ________________
_____ Staphylococcus aureus (MSSA) _________
Bakterie tlenowe Gram-ujemne __________
______ Citrobacter koseri ______________________
______ Francisella tularensis ___________________
_____ Haemophilus influenzae _______________
______ Klebsiella oxytoca ______________________
_____ Moraxella catarrhalis __________________
______ Proteus vulgaris ________________________
______ Providencia rettgeri _____________________
______ Salmonella spp. ________________________
______ Shigella spp. ______________________________
Yersinia spp.
Gatunki, wśród których może wystąpić problem oporności nabytej
Bakterie tlenowe Gram-dodatnie ______________________________
_____ Staphylococcus aureus (MRSA)+ ___________________________
_____ Staphylococcus koagulazo-ujemny+ _________________________
Bakterie tlenowe Gram-ujemne _____________________________
_____ Acinetobacter baumanii ___________________________________
______ Citrobacter , freundii _____________________________________________
_____ Enterobacter aerogenes+ ____________________________________
_____ Enterobacter cloacae ________________________________________
______ Escherichia coli _______________________________________________
_____ Klebsiella pneumoniae ____________________________________
_____ Morganella morganii ______________________________________
______ Proteus mirabilis ______________________________________________
_____ Pseudomonas aeruginosa ________________________________
Serratia marcescens
Gatunki o oporności wrodzonej ______________
Bakterie tlenowe Gram-dodatnie ____________
______ Enterococcus spp. ________________________
_______ Streptococcus spp. _________________________
Bakterie tlenowe Gram-ujemne ____________
______ Alcaligenes denitrificans __________________
______ Burkholderia cepacia ____________________
______ Legionella pneumophila _________________
_______ Providencia stuartii _______________________
______ Stenotrophomonas maltophilia ___________
Bakterie beztlenowe ________________________
______Wszystkie drobnoustroje beztlenowe ______
Inne bakterie _______________________________
______ Chlamydia spp. _________________________
______ Chlamydophila spp. _____________________
_____ Mycoplasma spp. ______________________
_______ Rickettsia spp. ______________________________
Ureaplasma urealyticum
Skróty:
MRSA = gronkowiec złocisty oporny na metycylinę MSSA = gronkowiec złocisty wrażliwy na metycylinę
+Wysoki stopień oporności (>50%) obserwowano w jednym lub kilku obszarach na terenie UE.
Synergizm pomiędzy różnymi antybiotykami
Tobramycyna może również działać synergicznie w skojarzeniu z cefalosporyną na określone drobnoustroje Gram-ujemnym (Pseudomonas aeruginosa ). Penicylina G i tobramycyny podawane w skojarzeniu mają synergiczne, bakteriobójcze działanie na niektóre szczepy Enterococcus faecalis in vitro (szczepy wykazujące fenotyp niskiej oporności). Jednak to skojarzenie nie ma działania synergicznego na inne, blisko spokrewnione drobnoustroje, takie jak Enterococcus faecium i szczepy Enterococcus faecalis wykazujące fenotyp wysokiej oporności.
5.2 właściwości farmakokinetyczneprodukt leczniczy tobramycin b. braun, 1 mg/ml, roztwór do infuzji podaje się dożylnie. po podaniu doustnym tobramycyny wchłanianie jelitowe jest nieznaczne. średnie maksymalne stężenie w surowicy wynoszące 4-6 mikrogramów/ml mierzy się 30 do 60 minut po wstrzyknięciu domięśniowym w dawce 1 mg/kg masy ciała. w przypadku krótkiej infuzji dożylnej w czasie 15 do 30 minut osiąga się podobne stężenie. po podaniu tobramycyny w infuzji dożylnej przez 30 minut przy 10 mg/kg masy ciała na dobę w trzech dawkach, najwyższe i najniższe stężenie tobramycyny zmierzone u pacjentów dorosłych z mukowiscydozą wynosiło odpowiednio 10,5 i 1,3 mikrograma/ml. podczas podawania takiej samej dawki dobowej, ale jednorazowo, przez 60 minut, najwyższe stężenie wynosiło 19,9 mikrogramów/ml. podczas leczenia ciężkich zakażeń wywołanych bakteriami gram-ujemnymi maksymalne stężenie w surowicy powinno wynosić między 4 a 10 mikrogramów/ml.
Minimalne stężenie w surowicy między kolejnymi dawkami powinno być mniejsze niż 2 mikrogramy/ml.
Po pozajelitowym podaniu tobramycyny tylko w nieznacznym stopniu przenika ona przez nieuszkodzoną barierę krew-komora tak, że tylko minimalne stężenia tego antybiotyku były wykrywane w ciele szklistym, cieczy wodnistej oka i tkance spojówkowej.
Średnia objętość dystrybucji tobramycyny wynosi 0,22 l/kg, co odpowiada przestrzeni pozakomórkowej. Najwyższe stężenie w narządach występuje w nerkach. Selektywny wychwyt i (lub) opóźnione uwalnianie prowadzą do nagromadzenia, szczególnie w komórkach cewek i płynie limfatycznym w uchu wewnętrznym.
Najniższe stężenie w tkankach jest mierzone w ośrodkowym układzie nerwowym. Przenikanie tobramycyny do płynu mózgowo-rdzeniowego jest nieznaczne, nawet w przypadku zapalenia opon. Stężenie tobramycyny jest małe także w żółci. W przypadku istnienia procesów zapalnych wielokrotne podanie prowadzi do zaobserwowania terapeutycznie czynnych stężeń w wysięku otrzewnowym, opłucnowym i maziówkowym.
Tobramycyna nie wiąże się z białkami surowicy.
Tobramycyna przenika barierę łożyskową. Stężenie we krwi płodu może wynosić 20% stężenia w osoczu matki. Tylko małe stężenia aminoglikozydów przenikają do mleka ludzkiego.
Tobramycyna nie jest metabolizowana w organizmie.
Tobramycyna jest wydalana prawie wyłącznie przez nerki w wyniku przesączania kłębuszkowego w postaci niezmienionej, czynnej mikrobiologicznie. Okres półtrwania w fazie eliminacji wynosi średnio 2–3 godziny. Po 8–12 godzinach następuje uwolnienie z głębokich kompartmentów, np. kory nerkowej. W ciągu 24 godzin do 93% dawki tobramycyny jest eliminowane w moczu.
U pacjentów poddawanych dializie 25% do 70% podanej dawki może być usunięte, w zależności od długości i rodzaju dializy.
W zależności od wieku ciążowego wcześniaki i noworodki mają znacząco większą objętość dystrybucji, zmniejszającą się wraz z wiekiem. U noworodków donoszonych okres półtrwania w osoczu w fazie eliminacji wynosi średnio 4,6 godziny, a u noworodków z małą masą urodzeniową średnio 8,7 godzin. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek stężenie antybiotyku w surowicy jest przeważnie większe. U tych pacjentów konieczne jest odpowiednie dostosowanie dawki (patrz punkt 4.2). Okres półtrwania w surowicy może się zmniejszyć u pacjentów z ciężkimi oparzeniami, co może prowadzić do mniejszego niż oczekiwane stężenia w surowicy.
5.3 przedkliniczne dane o bezpieczeństwieu myszy, szczurów i kotów wartości ld50 po podaniu dożylnym wynosiły odpowiednio 53107 mg/kg masy ciała, 133 mg/kg masy ciała i więcej niż 50, ale mniej niż 100 mg/kg masy ciała.
W badaniach toksyczności podostrej i (lub) przewlekłej, przeprowadzonych na szczurach, psach, kotach i świnkach morskich, objawy nefrotoksyczności zależnej od dawki były obserwowane po podaniu pozajelitowym tobramycyny (zwiększenie stężenia azotu mocznikowego we krwi, białkomocz, martwica korowo-cewkowa, zmiany nabłonka cewkowego). U szczurów po podaniu dużych dawek wystąpiło nieznaczne zmniejszenie hematokrytu, hemoglobiny i liczby erytrocytów. Toksyczność ślimakową zależną od dawki wykryto u świnek morskich po dawkach tobramycyny między 25 a 150 mg/kg masy ciała, a u jednego psa otrzymującego domięśniowo dawkę tobramycyny 15 mg/kg masy ciała zaobserwowano również utratę słuchu. U kotów dawka tobramycyny 40 mg/kg masy ciała wywołała porażenie mięśni i oddychania, a dawka tobramycyny 50 mg/kg masy ciała była powiązana z ciężkim uszkodzeniem przedsionka.
Działanie mutagenne tobramycyny jest niewystarczająco zbadane, ale poprzednie badania na drobnoustrojach były negatywne. Nie są dostępne badania dotyczące działania rakotwórczego tobramycyny.
Po podaniu dużych dawek tobramycyny świnkom morskim podczas drugiej połowy ciąży wystąpiły objawy ototoksyczności u matek i noworodków. Badania przeprowadzone na innych gatunkach zwierząt nie wykazały dowodów na teratogenność, embriotoksyczność lub pourodzeniowe zaburzenia rozwoju spowodowane podawaniem tobramycyny.
6. dane farmaceutyczne
6.1 wykaz substancji pomocniczych
Sodu chlorek
Woda do wstrzykiwań
Kwas siarkowy (w celu regulacji pH)
6.2 niezgodności farmaceutyczne
Niniejszego produktu leczniczego nie należy mieszać z innymi produktami leczniczymi, z wyjątkiem wymienionych w punkcie 6.6. W żadnym razie nie mieszać aminoglikozydów w roztworze do infuzji z antybiotykami beta-laktamowymi (np. penicylinami, cefalosporynami), ponieważ może to powodować inaktywację chemiczno-fizyczną podawanego jednocześnie leku. Jeśli tobramycynę podaje się razem z penicyliną lub cefalosporyną, obie substancje należy podawać oddzielnie. Dla każdego produktu leczniczego należy zastosować zalecaną dawkę.
Tobramycyna jest niezgodna z heparyną.
6.3 okres ważności
3 lata przed otwarciem opakowania.
Z mikrobiologicznego punktu widzenia produkt należy zużyć natychmiast. Jeżeli nie zostanie zużyty natychmiast, za okres i warunki przechowywania przed użyciem odpowiada użytkownik.
W warunkach prawidłowych nie powinny one przekraczać 24 godzin przechowywania w temperaturze 2–8°C.
6.4 specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Brak specjalnych zaleceń dotyczących przechowywania produktu leczniczego.
6.5 rodzaj i zawartość opakowania
Butelki z polietylenu o niskiej gęstości (LDPE), zawierające 80 ml, dostępne w opakowaniach
10 × 80 ml
20 × 80 ml
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
6.6 specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do stosowania
Tylko do jednorazowego użycia. Po użyciu należy wyrzucić pojemnik i pozostałą zawartość.
Resztki niewykorzystanego roztworu należy usunąć.
Tylko przejrzyste roztwory, bez cząstek, nadają się do użycia.
Roztwór należy podawać za pomocą jałowego sprzętu z wykorzystaniem techniki aseptycznej. Sprzęt należy przygotowywać razem z roztworem w celu uniknięcia dostania się powietrza do systemu.
Produkt leczniczy Tobramycin B. Braun, 1 mg/ml, roztwór do infuzji jest roztworem gotowym do użycia. Nie należy go rozcieńczać przed podaniem.
Dalsze informacje, patrz punkt 4.2.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
B. Braun Melsungen AG
Carl-Braun-Strasse 1
34212 Melsungen
Niemcy
8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Pozwolenie nr 17626
9. data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu i data przedłużenia pozwolenia
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 16.12.2010 r.
Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 2015–08–13
Więcej informacji o leku Tobramycin B. Braun 1 mg/ml
Sposób podawania Tobramycin B. Braun 1 mg/ml: roztwór do infuzji
Opakowanie: 10 butelek 80 ml\n20 butelek 80 ml
Numer GTIN: 05909990826902\n05909990826933
Numer pozwolenia: 17626
Data ważności pozwolenia: Bezterminowe
Wytwórca:
B. Braun Melsungen AG