Theovent 300 300 mg - charakterystyka produktu leczniczego

1. nazwa produktu leczniczego

Theovent 300, 300 mg, tabletki o przedłużonym uwalnianiu

2. skład jakościowy i ilościowy

Jedna tabletka o przedłużonym uwalnianiu zawiera 300 mg Theophyllinum (teofiliny).

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. postać farmaceutyczna

Tabletka o przedłużonym uwalnianiu.

Tabletki są barwy białej w kształcie dwustronnie wypukłego krążka z linią podziału ułatwiającą dzielenie, o gładkiej powierzchni bez odprysków.

4. szczegółowe dane kliniczne

4.1 wskazania do stosowania

Leczenie i zapobieganie skurczom oskrzeli w przebiegu astmy oskrzelowej i przewlekłej obturacyjnej choroby płuc.

Produkty teofiliny o przedłużonym uwalnianiu, takie jak Theovent 300, nie są przeznaczone do doraźnego leczenia stanu astmatycznego (ciężkiego napadu astmy oskrzelowej) lub nagłego skurczu oskrzeli (napady duszności spowodowane zwężeniem oskrzeli).

Teofilina nie powinna być stosowana jako lek pierwszego wyboru w leczeniu astmy i przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP).

4.2 dawkowanie i sposób podawania

Rowek na tabletce Theovent 300 ułatwia dzielenie leku na dwie równe dawki.

Tabletek nie należy rozgryzać ani miażdżyć, należy je połykać w całości lub podzielone wzdłuż linii podziału (konieczność taka może zaistnieć w przypadku dawkowania leku u dzieci).

1 tabletka (300 mg) 2 razy na dobę (co 12 godzin) podczas posiłku.

U pacjentów z astmą oskrzelową z nasileniem objawów nocą lub rano można podawać 1 tabletkę (300 mg) raz na dobę, wieczorem.

Pół tabletki (150 mg) 2 razy na dobę (co 12 godzin) podczas posiłku.

U pacjentów z nasileniem objawów nocą lub rano można podawać pół tabletki (150 mg) raz na dobę, wieczorem.

Dzieci w wieku poniżej 6 lat

Theovent 300 nie powinien być stosowany u dzieci w wieku poniżej 6 lat. Należy rozważyć zastosowanie innej postaci farmaceutycznej, która jest bardziej odpowiednia dla dzieci w wieku poniżej 6 lat.

Teofilina nie powinna być stosowana u dzieci w wieku poniżej 6 miesięcy.

Dawkę teofiliny należy dobierać indywidualnie uwzględniając skuteczność działania produktu i tolerowanie leku przez pacjenta. Dawkowanie najlepiej jest ustalać po oznaczeniu stężenia teofiliny w osoczu. Zakres stężeń terapeutycznych: 5 – 12 ^g/ml. W niektórych przypadkach w celu uzyskania działania terapeutycznego konieczne może być uzyskanie stężenia teofiliny w osoczu do 20 ^g/ml. Nie należy przekraczać stężenia 20 ^g/ml. Monitorowanie stężenia teofiliny w osoczu jest wskazane zwłaszcza w przypadku wystąpienia działań niepożądanych lub niewystarczającej odpowiedzi na leczenie. Jeśli pacjent stosował wcześniej teofilinę lub jej związki, należy to uwzględnić ustalając dawkę początkową i odpowiednio ją zmniejszyć. Dawkę należy obliczyć na podstawie beztłuszczowej masy ciała, ponieważ teofilina nie przenika do tkanki tłuszczowej.

W razie zmiany produktu teofiliny na inny produkt teofiliny należy monitorować terapię, kontrolując stężenie teofiliny w osoczu.

Dobowa dawka podtrzymująca teofiliny u dorosłych wynosi około 11 do 13 mg/kg mc.

Palaczom należy podawać odpowiednio większą dawkę teofiliny z uwzględnieniem masy ciała niż niepalącym dorosłym pacjentom z powodu szybszego wydalania teofiliny.

Należy zachować szczególną ostrożność podczas dobierania dawki u osób palących, które są w trakcie rzucania palenia, ponieważ stężenie teofiliny w osoczu jest u nich zwiększone w porównaniu z osobami niepalącymi.

Na ogół wydalanie teofiliny przebiega wolniej u pacjentów z niewydolnością serca, ciężkim niedotlenieniem, przewlekłą obturacyjną chorobą płuc, zapaleniem płuc, ostrym obrzękiem płuc, zakażeniami wirusowymi (zwłaszcza grypa), gorączką niepoddającą się leczeniu, u osób w podeszłym wieku i u pacjentów przyjmujących równocześnie niektóre leki (patrz punkt 4.5) oraz po spożyciu większych ilości alkoholu. Dlatego też u takich pacjentów konieczne jest zastosowanie mniejszych dawek teofiliny oraz zachowanie szczególnej ostrożności przy podejmowaniu decyzji o zwiększeniu stosowanej dawki.

Informowano też o zmniejszeniu wydalania teofiliny po szczepieniu przeciw grypie i gruźlicy. W takich przypadkach może być konieczne zmniejszenie dawki.

Zaburzenia czynności wątroby lub nerek

Bardzo często u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby wydalanie teofiliny jest wolniejsze. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek może dojść do kumulacji metabolitów teofiliny. Dlatego u tych pacjentów należy stosować mniejsze dawki i zachować szczególną ostrożność podczas zwiększania dawkowania.

4.3 przeciwwskazania

Nadwrażliwość na teofilinę oraz pozostałe ksantyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.

Nie stosować w skojarzeniu z efedryną u dzieci.

Nie należy stosować teofiliny u dzieci poniżej 6. miesiąca życia.

Nie stosować u pacjentów z ostatnio przebytym zawałem mięśnia sercowego.

Nie stosować u pacjentów z napadową tachykardią.

4.4 specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Pacjenci ze zmniejszonym klirensem teofiliny

Należy dokładnie obserwować pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, z przewlekłym alkoholizmem, z niewydolnością wątroby lub z infekcjami wirusowymi, ponieważ w wymienionych sytuacjach możliwe jest zmniejszenie klirensu teofiliny, co może doprowadzić do nadmiernego zwiększenia stężenia leku w osoczu.

Stosowanie innych leków zawierających pochodne ksantyny

W trakcie stosowania przez pacjenta teofiliny nie należy stosować innych produktów zawierających pochodne ksantyny. W przypadku konieczności podawania aminofiliny pacjentowi, który już stosuje teofilinę, należy prowadzić stałą kontrolę stężenia teofiliny w osoczu (patrz punkt 4.5).

Epizody drgawek w wywiadzie

U pacjentów z epizodami drgawek w wywiadzie zaleca się zastosowanie alternatywnych terapii, gdyż teofilina może nasilać występowanie drgawek.

T erapia elektrowstrząsami

Wymagana jest szczególna ostrożność u pacjentów otrzymujących leczenie elektrowstrząsami, ponieważ teofilina może przedłużyć drgawki. Może wystąpić stan padaczkowy.

Porfiria lub ciężkie zaburzenia czynności nerek

U pacjentów z porfirią lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek teofilinę należy stosować ostrożnie i tylko wtedy, gdy to jest konieczne.

Pacjenci w podeszłym wieku

Stosowanie teofiliny u pacjentów w podeszłym wieku, z wieloma współistniejącymi chorobami, ciężkimi schorzeniami i (lub) poddawanych intensywnej terapii, jest związane ze zwiększeniem ryzyka zatrucia. Dlatego u tych pacjentów należy kontrolować stężenia określonych leków za pomocą terapeutycznego monitorowania leków (ang. TDM ).

Ostra choroba przebiegająca z gorączką

Gorączka zmniejsza klirens teofiliny. Może być konieczne zmniejszenie dawki w celu uniknięcia zatrucia.

Stężenie w osoczu

W przypadku niewystarczającego działania zalecanej dawki oraz w przypadku wystąpienia działań niepożądanych, należy monitorować stężenie teofiliny w osoczu.

Inne schorzenia

Ostrożność należy zachować u pacjentów: z chorobą wrzodową, zaburzeniami rytmu serca, z innymi chorobami układu sercowo-naczyniowego, z nadczynnością tarczycy lub nadciśnieniem tętniczym.

4.5 interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Monitorowanie stężenia teofiliny w surowicy

Ze względu na wiele interakcji teofiliny, zalecane jest monitorowanie stężenia teofiliny w surowicy podczas długotrwałego stosowania teofiliny z innymi lekami. Dotyczy to także okresu po odstawieniu.

Synergiczne działanie teofiliny

Teofilina wykazuje synergię z innymi lekami zawierającymi ksantyny, beta-sympatykomimetyki, kofeinę oraz podobne substancje. Kawa nasila działanie teofiliny.

Zwiększenie klirensu teofiliny

Następujące leki mogą zwiększać klirens teofiliny, dlatego też może być konieczne zwiększenie dawki do uzyskania efektu terapeutycznego: barbiturany, karbamazepina, lit, fenytoina, ryfampicyna, prymidon, rytonawir, aminoglutetymid i sulfinpirazon.

Zmniejszenie klirensu teofiliny

Następujące leki mogą zmniejszać klirens teofiliny, dlatego też może być konieczne zmniejszenie dawki w celu uniknięcia działań niepożądanych: allopurynol, cymetydyna, kortykosteroidy, diltiazem, antybiotyki makrolidowe (np. erytromycyna), furosemid, izoprenalina, doustne środki antykoncepcyjne, tiabendazol, chinolony, izoniazyd, propranolol, propafenon, meksyletyna, tiklopidyna, alfa-interferon, rofekoksyb, pentoksyfilina, fluwoksamina, wiloksazyna, disulfiram, zileuton, fenylopropano­lamina, werapamil oraz szczepionka BCG. Dawkę teofiliny należy zmniejszyć do nie więcej niż 60% zalecanej dawki w przypadku jednoczesnego stosowania z cyprofloksacyną, do nie więcej niż 30% zalecanej dawki w przypadku stosowania z enoksacyną, a do 50% zalecanej dawki w przypadku stosowania z grepafloksacyną lub klinafloksacyną. Inne chinolony (np. pefloksacyna, kwas pipemidowy) także mogą nasilać działanie teofiliny. Dlatego zalecane jest ścisłe monitorowanie stężenia teofiliny podczas jednoczesnego stosowania z chinolonami.

Izoniazyd

Może nastąpić zwiększenie lub zmniejszenie stężenia teofiliny podczas jednoczesnego stosowania z izoniazydem. Wskazane jest monitorowanie stężenia teofiliny.

Sole litu, leki beta-adrenolityczne, adenozyna i benzodiazepiny

Efekt działania soli litu, leków beta-adrenolitycznych, adenozyny i benzodiazepin (np. diazepamu) może być zmniejszony podczas jednoczesnego stosowania z teofiliną.

Leki moczopędne

Teofilina nasila działanie leków moczopędnych.

Fluorochinolony, imipenem

Istnieją dowody na to, że jednoczesne stosowanie niektórych fluorochinolonów lub imipenu z teofiliną może obniżać próg drgawkowy mózgu.

Halotan

Podawanie halotanu może spowodować ciężkie zaburzenia rytmu serca u pacjentów otrzymujących teofilinę.

Szczepionka przeciw grypie

Istnieją dane dotyczące występowania interakcji pomiędzy teofiliną i szczepionką przeciw grypie.

Ranitydyna, acyklowir lub zafirlukast

Donoszono o pojedynczych przypadkach wystąpienia objawów przedawkowania teofiliny przy jednoczesnym stosowaniu ranitydyny, acyklowiru lub zafirlukastu.

Hipokaliemia

Nie należy równocześnie stosować innych produktów zawierających pochodne ksantyny. Ksantyny mogą nasilać hipokaliemię spowodowaną przez jednoczesne stosowanie beta2-agonistów, kortykosteroidów, niektórych leków moczopędnych i niedotlenienie. Jest to szczególnie istotne w przypadku ciężkiej astmy oskrzelowej. Zaleca się wówczas monitorowanie stężenia potasu w surowicy (patrz punkt 4.4).

Fluwoksamina

Nie należy stosować jednocześnie teofiliny i fluwoksaminy. Jeżeli jest to jednak konieczne, zaleca się zmniejszenie dawki teofiliny o połowę i monitorowanie stężenia teofiliny w osoczu krwi.

Hypericum perforatum

Stężenie teofiliny w osoczu może być zmniejszone w trakcie równoczesnego stosowania preparatów zawierających ziele dziurawca (Hypericum perforatum ).

Palenie tytoniu i spożywanie alkoholu

Picie alkoholu etylowego oraz palenie tytoniu mogą zwiększać klirens teofiliny, dlatego może być konieczne zwiększenie dawki teofiliny.

4.6 wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża

Brak wystarczających danych klinicznych dotyczących stosowania teofiliny w pierwszym trymestrze ciąży, dlatego też należy unikać stosowania produktu w tym okresie.

Ponieważ teofilina przenika przez barierę łożyskową i może wywoływać działanie sympatykomimetyczne u płodu, w drugim i trzecim trymestrze ciąży można ją stosować jedynie po dokładnym rozważeniu ryzyka i korzyści.

W trakcie rozwoju ciąży, stopień wiązania z białkami osocza i klirens teofiliny mogą się zmniejszać i może być konieczne zmniejszenie dawki w celu uniknięcia działań niepożądanych.

Stosowanie teofiliny w końcowym okresie ciąży, może hamować skurcze macicy. Noworodki, których matki przyjmowały teofilinę w czasie ciąży, muszą być uważnie obserwowane, czy nie występują u nich objawy wywołane działaniem teofiliny.

Karmienie piersią

Teofilina przenika do mleka ludzkiego i może osiągnąć stężenie terapeutyczne w surowicy oseska.

Z tego powodu, u kobiet karmiących piersią, należy stosować możliwie najmniejszą dawkę leczniczą teofiliny, a karmienie piersią, jeśli to możliwe, powinno odbywać się bezpośrednio przed przyjęciem dawki produktu leczniczego.

Dziecko karmione piersią musi być ściśle monitorowane w celu wykrycia możliwych objawów wywołanych działaniem teofiliny. W razie konieczności zastosowania większych dawek leczniczych, należy przerwać karmienie piersią.

Płodność

Brak odpowiednich danych.

4.7 wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Ten produkt leczniczy stosowany zgodnie ze wskazaniem może wpływać na szybkość reakcji, upośledzając zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych, obsługiwania maszyn lub pracy bez solidnego podparcia dla nóg. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy teofilina jest stosowana w skojarzeniu z innymi lekami wpływającymi na szybkość reakcji lub z alkoholem.

4.8 działania niepożądane

Częstość występowania działań niepożądanych określono następująco:

Bardzo często (>1/10); często (>1/100 do <1/10); niezbyt często (>1/1 000 do <1/100); rzadko (>1/10 000 do <1/1 000); bardzo rzadko (<1/10 000); częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Cięższe działania niepożądane mogą wystąpić w przypadku indywidualnej nadwrażliwości lub przedawkowania (stężenie teofiliny we krwi większe niż 20 ^g/ml) (patrz punkt 4.5).

Zaburzenia układu immunologicznego

Częstość nieznana: reakcje nadwrażliwości (takie jak wysypka, świąd, pokrzywka, skurcz oskrzeli), w tym reakcje anafilaktyczne

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania

Częstość nieznana: zmiany stężeń elektrolitów w surowicy, szczególnie hipokaliemia, zwiększenie stężenia wapnia w surowicy i stężenia kreatyniny, hiperglikemia i hiperurykemia. Działanie moczopędne (szczególnie u dzieci)

Zaburzenia psychiczne

Częstość nieznana: bezsenność, pobudzenie

Zaburzenia układu nerwowego

Częstość nieznana: bóle głowy, drżenie, niepokój, zawroty głowy, drgawki. Pobudzenie OUN (szczególnie u dzieci)

Zaburzenia serca

Częstość nieznana: tachykardia, arytmia, kołatania serca

Zaburzenia naczyniowe

Częstość nieznana: obniżenie ciśnienia tętniczego

Zaburzenia żołądka i jelit

Częstość nieznana: zaburzenia żołądkowo-jelitowe, nudności, wymioty, stymulacja wydzielania kwasu żołądkowego, możliwe nasilenie istniejącego refluksu żołądkowo-przełykowego w nocy, ze względu na zmniejszenie napięcia dolnego zwieracza przełyku.

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

Częstość nieznana: zwiększenie wydalania moczu

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02–222 Warszawa, tel: + 48 22 49 21 301, fax: + 48 22 49 21 309, e-mail:

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu lub przedstawicielowi podmiotu odpowiedzialnego.

4.9 przedawkowanie

Objawy

Znane działania niepożądane teofiliny obserwuje się na ogół z większą intensywnością, gdy stężenie teofiliny w surowicy wynosi od 20 ^g/ml do 25 ^g/ml (patrz punkt 4.4).

Działanie toksyczne takie jak drgawki, nagły spadek ciśnienia tętniczego, arytmia komorowa, zapaść sercowo-naczyniowa, rabdomioliza i ciężkie objawy ze strony przewodu pokarmowego (np. krwawienie z przewodu pokarmowego) mogą wystąpić głównie wtedy, gdy stężenie teofiliny w surowicy krwi jest większe niż 25 ^g/ml. Reakcje te mogą również pojawić się bez poprzedzających ich wystąpienie objawów o łagodnym przebiegu. U dzieci w szczególności mogą wystąpić reakcje nadwrażliwości w przypadku przedawkowania teofiliny. Wystąpienie objawów przedawkowania może być opóźnione, gdy jest spowodowane zastosowaniem preparatów teofiliny o przedłużonym uwalnianiu.

U pacjentów ze zwiększoną, osobniczą wrażliwością na teofilinę, mogą wystąpić ciężkie objawy przedawkowania nawet, gdy stężenia w osoczu są mniejsze od wymienionych powyżej.

W przypadku wystąpienia łagodnych objawów przedawkowania, należy przerwać podawanie produktu i oznaczyć stężenie teofiliny w osoczu. Jeśli leczenie jest wznawiane (ponownie wdrażane), dawkę należy odpowiednio zmniejszyć.

Do usuwania teofiliny po przedawkowaniu należy wielokrotnie podawać węgiel aktywowany, jeśli to konieczne, w połączeniu z szybko działającymi środkami przeczyszczającymi (np. siarczanem sodu). Dalsze postępowanie w leczeniu zatrucia teofiliną zależy od stanu klinicznego lub zgodnie z zaleceniami Krajowego Centrum Informacji Toksykologicznej, jeśli dostępne.

5. właściwości farmakologiczne

5.1 właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterape­utyczna: Inne leki stosowane w chorobach obturacyjnych dróg oddechowych do stosowania wewnętrznego. Ksantyny.

Kod ATC: R03DA04

Teofilina działa rozkurczająco na mięśnie gładkie dróg oddechowych, wykazuje również działanie przeciwzapalne.

Mechanizm działania nie jest całkowicie poznany, polega m.in. na hamowaniu specyficznej fosfodiesterazy, co w konsekwencji powoduje zmniejszenie stopnia rozpadu cAMP i osłabienie czynności skurczowej mięśni gładkich.

Pobudza także ośrodek oddechowy poprzez nasilenie jego wrażliwości na działanie dwutlenku węgla. Hamuje późną fazę reakcji alergicznej.

5.2 właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie

Teofilina wchłania się z przewodu pokarmowego szybko, prawie całkowicie i ze stałą szybkością. Nieznaczne przyspieszenie wchłaniania obserwuje się u pacjentów w podeszłym wieku, natomiast spowolnienie pod wpływem pokarmów, preparatów obniżających pH soku żołądkowego oraz dużych dawek produktu. Zaobserwowano również większe wchłanianie teofiliny w godzinach porannych niż wieczornych. W terapii doustnej wskazane jest stosowanie produktów wolno uwalniających się, aby zapobiec trudnym do przewidzenia zmianom stężenia produktu w surowicy występującym podczas szybkiego wchłaniania teofiliny.

Zakres stężeń terapeutycznych: 5 – 12 ^ig/ml (nie należy przekraczać stężenia 20 ^g/ml).

Dystrybucja

W układzie krwionośnym teofilina wiąże się z białkami osocza w 40 do 60%. Objętość dystrybucji wynosi od 0,3 do 0,7 l/kg, średnio 0,45 l/kg. Istotnym czynnikiem nieznacznie zwiększającym objętość dystrybucji jest hipoproteinemia. Dotyczy to przede wszystkim pacjentów z marskością wątroby i (lub) z niewyrównaną kwasicą oraz wcześniaków i pacjentów w podeszłym wieku. Teofilina łatwo przenika przez barierę łożyska oraz do mleka kobiecego; przenika również przez barierę krew-mózg.

Metabolizm i eliminacja

Teofilina jest metabolizowana w wątrobie przez układ enzymatyczny cytochromu P-450. Teofilina jest wydalana głównie przez nerki. U dorosłych ok. 85–90% podanej dawki jest unieczynniane, głównie do pochodnych dimetylowych i następnie szybko wydalane z moczem. Kofeina i 3-metyloksantyna są jedynymi czynnymi metabolitami teofiliny. Zmieniający się z wiekiem stopień biotransformacji wpływa na szybkość eliminacji, a zatem i na wielkość dawki potrzebnej do utrzymania terapeutycznego stężenia produktu w surowicy. U dorosłych dawka ta wynosi około 700 mg na dobę (wykazuje dużą zmienność międzyosobniczą, od 400 do 2000 mg), a okres półtrwania wynosi od 4 do 16 h (średnio 8 h).

Badania parametrów farmakokinetycznych teofiliny

Parametry farmakokinetyczne teofiliny oznaczano u 22 zdrowych ochotników po podaniu jednorazowej dawki 300 mg – 1 tabletki produktu teofiliny o przedłużonym uwalnianiu.

Maksymalne stężenie teofiliny w surowicy krwi wynosiło 4,834 ± 1,580 mg/l i wystąpiło po około 6 godzinach (5,714 ± 1,554 h).

Pole pod krzywą zależności stężenie od czasu (AUC) wynosiło: 114,07 ± 45,20 mg x h/l; objętość dystrybucji: 0,80 ± 0,20 l/kg, a biologiczny okres półtrwania: 15,14 ± 5,28 h.

5.3 przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

W badaniach na myszach i szczurach nie stwierdzono działania teratogennego po podaniu dawek 2 do 3 razy większych niż zwykle stosowane dawki u ludzi w mg/m2 pc.

Zaobserwowano działanie embriotoksyczne u szczurów, którym podawano 220 mg teofiliny na kg masy ciała.

Teofilina nie wykazuje działania mutagennego u bakterii Salmonella sp. oraz w badaniach cytogenetycznych na jajnikach chomika chińskiego in vitro i in vivo.

Stwierdzono zmniejszenie płodności u myszy po stosowaniu teofiliny w dawkach 1 do 3 razy większych niż u ludzi w przeliczeniu na 1 m2 pc. i u szczurów po stosowaniu dawek 2 do 3 razy większych niż zalecane u ludzi w przeliczeniu na 1 m2 pc.

Znaczenie kliniczne tych obserwacji nie jest znane.

6. dane farmaceutyczne

6.1 wykaz substancji pomocniczych

Karboksymetylos­krobia sodowa (typ A)

Talk

Magnezu stearynian

Celuloza mikrokrystaliczna

Skład otoczki:

Amoniowego metakrylanu kopolimer (typ A) – zawiesina (Eudragit RL-30D)

Amoniowego metakrylanu kopolimer (typ B) – zawiesina (Eudragit RS-30D)

Krzemionka (Syloid 244)

Emulsja silikonowa SE2

Trietylu cytrynian

6.2 niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 okres ważności

2 lata

6.4 specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Przechowywać w temperaturze poniżej 25°C. Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed wilgocią.

Blistry z folii PVC/Aluminium, w tekturowym pudełku.

Opakowanie zawiera 50 tabletek (5 blistrów po 10 sztuk).

6.6 specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do stosowania

Bez szczególnych wymagań.

Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.

7. podmiot odpowiedzialny posiadający pozwolenie na dopuszczenie do obrotu

GlaxoSmithKline Pharmaceuticals Spółka Akcyjna

ul. Grunwaldzka 189

60–322 Poznań

tel. (61) 8601–200

fax (61) 8675–717

8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Pozwolenie nr R/1499

9. data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu i data przedłużenia pozwolenia

Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 30.11.1990 r.

Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 12.06.2014 r.

Więcej informacji o leku Theovent 300 300 mg

Sposób podawania Theovent 300 300 mg: tabletki o przedłużonym uwalnianiu
Opakowanie: 50 tabl. w blistrach
Numer GTIN: 05909990149926
Numer pozwolenia: 01499
Data ważności pozwolenia: 2021-02-16
Wytwórca:
GlaxoSmithKline Pharmaceuticals S.A.