Teicopix 400 mg - charakterystyka produktu leczniczego

Niniejszy produkt leczniczy będzie dodatkowo monitorowany. Umożliwi to szybkie zidentyfikowanie nowych informacji o bezpieczeństwie. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane. Aby dowiedzieć się, jak zgłaszać działania niepożądane – patrz punkt 4.8.

1. nazwa produktu leczniczego

Teicopix, 100 mg, proszek i rozpuszczalnik do sporządzania roztworu do wstrzykiwań/do infuzji lub do sporządzania roztworu doustnego

Teicopix, 200 mg, proszek i rozpuszczalnik do sporządzania roztworu do wstrzykiwań/do infuzji lub do sporządzania roztworu doustnego

Teicopix, 400 mg, proszek i rozpuszczalnik do sporządzania roztworu do wstrzykiwań/do infuzji lub do sporządzania roztworu doustnego

2. skład jakościowy i ilościowy

Teicopix, 100 mg

Każda fiolka zawiera 100 mg teikoplaniny (Teicoplaninum ) w ilości odpowiadającej nie mniej niż 100 000 j.m.

1,5 ml roztworu otrzymanego po rozpuszczeniu proszku zawiera 100 mg teikoplaniny.

Substancja pomocnicza o znanym działaniu: w 1 fiolce znajduje się 14 mg (0,61 mmol) sodu (w postaci sodu chlorku).

Teicopix, 200 mg

Każda fiolka z proszkiem zawiera 200 mg teikoplaniny (Teicoplaninum ) w ilości odpowiadającej nie mniej niż 200 000 j.m.

3 ml roztworu otrzymanego po rozpuszczeniu proszku zawierają 200 mg teikoplaniny.

Substancja pomocnicza o znanym działaniu: w 1 fiolce znajduje się 24 mg (1,0 mmol) sodu (w postaci sodu chlorku).

Teicopix, 400 mg

Każda fiolka z proszkiem zawiera 400 mg teikoplaniny (Teicoplaninum ) w ilości odpowiadającej nie mniej niż 400 000 j.m.

3 ml roztworu otrzymanego po rozpuszczeniu proszku zawierają 400 mg teikoplaniny.

Substancja pomocnicza o znanym działaniu: w 1 fiolce znajduje się 24 mg (1,0 mmol) sodu (w postaci sodu chlorku).

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. postać farmaceutyczna

Proszek i rozpuszczalnik do sporządzania roztworu do wstrzykiwań/do infuzji lub do sporządzania roztworu doustnego

Proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań/do infuzji lub do sporządzania roztworu doustnego Biały lub jasnożółty proszek.

Rozpuszczalnik

Przejrzysty płyn niezawierający stałych cząstek.

Roztwór uzyskany po rozpuszczeniu proszku jest izotoniczny z osoczem i ma pH 7,2–7,8.

4. szczegółowe dane kliniczne

4.1 wskazania do stosowania

Stosowanie teikoplaniny jest wskazane w pozajelitowym leczeniu następujących zakażeń u dorosłych i u dzieci od urodzenia (patrz punkty 4.2, 4.4 i 5.1):

■ powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich

■ zakażenia kości i stawów

■ szpitalne zapalenie płuc

■ pozaszpitalne zapalenie płuc

■ powikłane zakażenia dróg moczowych

■ zakaźne zapalenie wsierdzia

■ zapalenie otrzewnej u pacjentów poddawanych ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej (ang. continuous ambulatory peritoneal dialysis, CAPD)

■ bakteriemia występująca w związku z którymkolwiek z powyższych zakażeń.

Teikoplanina jest również wskazana jako alternatywne leczenie doustne biegunki i zapalenia jelita grubego, związanych z zakażeniem Clostridium difficile.

Jeśli to wskazane, teikoplaninę należy podawać w skojarzeniu z innymi lekami przeciwbakteryj­nymi.

Należy wziąć pod uwagę oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryj­nych.

4.2 dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie

Dawkę i czas trwania leczenia należy dostosować do rodzaju i ciężkości zakażenia oraz odpowiedzi klinicznej pacjenta, a także czynników takich, jak wiek pacjenta i czynność nerek.

Pomiar stężenia leku w surowicy

Należy kontrolować stężenie teikoplaniny w surowicy w stanie stacjonarnym po zakończeniu podawania dawki nasycającej w celu potwierdzenia, że została osiągnięta minimalna jego wartość:

■ minimalne stężenia teikoplaniny w większości zakażeń bakteriami Gram-dodatnimi wynosi co najmniej 10 mg/l, jeśli pomiar wykonano metodą wysokosprawnej chromatografii cieczowej (ang. High Performance Liquid Chromatography, HPLC) lub co najmniej 15 mg/l, jeśli zastosowano metodę immunofluorescencji w świetle spolaryzowanym (ang. Fluorescence Polarization Immunoassay, FPIA);

■ minimalne stężenia teikoplaniny w zapaleniu wsierdzia i innych ciężkich zakażeniach wynosi 15–30 mg/l dla pomiarów metodą HPLC lub 30–40 mg/l dla pomiarów metodą FPIA.

Podczas leczenia podtrzymującego kontrolę minimalnego stężenia teikoplaniny w surowicy można wykonywać co najmniej raz na tydzień, w celu upewnienia się, że jest ono stabilne.

Dorośli i pacjenci w podeszłym wieku z prawidłową czynnością nerek

Dawkę należy dostosować do masy ciała pacjenta, niezależnie od jej wartości.

Czas trwania leczenia

Czas trwania leczenia należy określić na podstawie odpowiedzi klinicznej. W zakaźnym zapaleniu wsierdzia co najmniej 21-dniowy czas leczenia uznaje się zwykle za odpowiedni. Leczenie nie powinno trwać dłużej niż 4 miesiące.

Leczenie skojarzone

Teikoplanina ma ograniczony zakres działania przeciwbakteryjnego (bakterie Gram-dodatnie). Nie jest ona odpowiednia do monoterapii niektórych rodzajów zakażeń, chyba że patogen jest już określony i znana jest jego wrażliwość lub podejrzewa się, że najbardziej prawdopodobne patogeny będą wrażliwe na leczenie teikoplaniną.

Biegunka i zapalenie jelita grubego związane z zakażeniem Clostridium difficile

Zalecana dawka to 100 do 200 mg podawanych doustnie dwa razy na dobę przez 7 do 14 dni.

Osoby w podeszłym wieku

Modyfikacja dawki nie jest konieczna, chyba że występują zaburzenia czynności nerek (patrz niżej).

Dorośli i pacjenci w podeszłym wieku z zaburzeniami czynności nerek

Modyfikacja dawki nie jest konieczna aż do czwartego dnia leczenia, w którym dawkowanie należy dostosować w celu utrzymania minimalnego stężenia w surowicy, wynoszącego co najmniej 10 mg/l (przy oznaczeniu metodą wysokosprawnej chromatografii cieczowej, HPLC) lub co najmniej 15 mg/l (przy oznaczeniu metodą immunofluorescencji w świetle spolaryzowanym, FPI­A).

Po czwartym dniu leczenia:

■ w lekkiej i umiarkowanej niewydolności nerek (klirens kreatyniny 30–80 ml/min): dawkę podtrzymującą należy zmniejszyć o połowę, podając całą dawkę co drugi dzień lub połowę dawki raz na dobę;

■ w ciężkiej niewydolności nerek (klirens kreatyniny poniżej 30 ml/min) i u pacjentów poddawanych hemodializie: dawkę należy zmniejszyć do % zwykle stosowanej dawki, podając jednostkową dawkę początkową co trzeci dzień lub podając % tej dawki raz na dobę.

Teikoplanina nie jest usuwana podczas hemodializy.

Pacjenci poddawani ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej (CAPD)

Po dożylnym podaniu pojedynczej dawki nasycającej 6 mg/kg masy ciała, w pierwszym tygodniu podaje się 20 mg/l do worka z roztworem do dializy, w drugim tygodniu 20 mg/l do co drugiego worka, a następnie w trzecim tygodniu 20 mg/l do worka pozostawianego na noc.

Dzieci i młodzież

Zalecenia dotyczące dawkowania dla dorosłych i dla dzieci w wieku powyżej 12 lat są takie same.

Noworodki i niemowlęta w wieku do 2 miesięcy

Dawka nasycająca

Pojedyncza dawka 16 mg/kg masy ciała podana dożylnie w infuzji pierwszego dnia.

Dawka podtrzymująca

Pojedyncza dawka 8 mg/kg masy ciała podawana dożylnie w infuzji raz na dobę.

Dzieci (w wieku od 2 miesięcy do 12 lat)

Dawka nasycająca

Pojedyncza dawka 10 mg/kg masy ciała podana dożylnie 3 razy co 12 godzin.

Dawka podtrzymująca

Pojedyncza dawka 6 do 10 mg/kg masy ciała podawana dożylnie raz na dobę.

Sposób podawania

Teikoplaninę należy podawać dożylnie, domięśniowo lub doustnie. Dożylnie można podawać roztwór we wstrzyknięciu trwającym od 3 do 5 minut lub w 30-minutowej infuzji.

U noworodków lek należy stosować tylko w infuzji.

W przypadku biegunki i zapalenia jelita grubego związanego z zakażeniem Clostridium difficile produkt leczniczy należy podawać doustnie.

Instrukcja rozpuszczania proszku i rozcieńczania produktu leczniczego przed podaniem, patrz punkt 6.6.

4.3 przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną (teikoplaninę) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.

4.4 specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Reakcje nadwrażliwości

Po zastosowaniu teikoplaniny donoszono o ciężkich, zagrażających życiu reakcjach nadwrażliwości, czasami prowadzących do zgonu (np. wstrząs anafilaktyczny). Jeśli wystąpi reakcja nadwrażliwości na teikoplaninę, należy natychmiast przerwać leczenie i wdrożyć odpowiednie działania ratunkowe.

Teikoplaninę należy stosować ostrożnie u pacjentów z nadwrażliwością na wankomycynę ze względu na możliwość wystąpienia nadwrażliwości krzyżowej, w tym wstrząsu anafilaktycznego zakończonego zgonem.

Jednak stwierdzone w wywiadzie wystąpienie „zespołu czerwonego człowieka” (ang. “red man syndrome”) po podaniu wankomycyny nie jest przeciwwskazaniem do stosowania teikoplaniny.

Reakcje związane z infuzją

Rzadko (nawet podczas podawania pierwszej dawki) obserwowano „zespół czerwonego człowieka” (zespół objawów, do których należą: świąd, pokrzywka, rumień, obrzęk naczynioruchowy, tachykardia, niedociśnienie tętnicze, duszność).

Zatrzymanie lub spowolnienie infuzji może przerwać rozwój tych reakcji. Reakcje związane z infuzją można ograniczyć, podając dawkę dobową nie we wstrzyknięciu dożylnym (bolus ), ale w 30-minutowej infuzji.

Ciężkie reakcje pęcherzowe

Podczas stosowania teikoplaniny notowano zagrażające życiu lub nawet prowadzące do zgonu reakcje skórne w postaci zespołu Stevensa-Johnsona (ang. Stevens-Johnson syndrome, SJS) i toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka (ang. toxic epidermal necrolysis, TEN). W razie wystąpienia podmiotowych lub przedmiotowych objawów SJS lub TEN (tj. postępująca wysypka często z powstawaniem pęcherzy lub zmianami na błonach śluzowych), leczenie teikoplaniną należy natychmiast przerwać.

Zakres działania przeciwbakteryj­nego

Teikoplanina ma ograniczony zakres działania przeciwbakteryjnego (bakterie Gram-dodatnie). Nie jest ona odpowiednia do monoterapii niektórych rodzajów zakażeń, chyba że patogen jest już określony i znana jest jego wrażliwość lub podejrzewa się, że najbardziej prawdopodobne patogeny będą wrażliwe na leczenie teikoplaniną.

W racjonalnym stosowaniu teikoplaniny należy wziąć pod uwagę spektrum działania przeciwbakteryj­nego, profil bezpieczeństwa i przydatność standardowego leczenia przeciwbakteryjnego u danego pacjenta. Na tej podstawie można się spodziewać, że w większości przypadków teikoplaninę będzie można stosować w leczeniu ciężkich zakażeń u pacjentów, u których standardowe postępowanie przeciwbakteryjne uważa się za nieodpowiednie.

Schemat podawania dawki nasycającej

Ze względu na ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa należy uważnie obserwować, czy u pacjentów otrzymujących dawki 12 mg/kg masy ciała dwa razy na dobę nie występują objawy niepożądane. W ramach tego schematu, oprócz zalecanego okresowego badania hematologicznego, należy kontrolować stężenie kreatyniny we krwi.

Teikoplaniny nie należy podawać dokomorowo.

Małopłytkowość

Podczas stosowania teikoplaniny notowano występowanie małopłytkowości. W czasie leczenia zaleca się wykonywanie okresowo badań hematologicznych, w tym pełnej morfologii krwi.

Nefrotoksyczność

U pacjentów leczonych teikoplaniną notowano niewydolność nerek (patrz punkt 4.8). Pacjentów z niewydolnością nerek i (lub) otrzymujących teikoplaninę w skojarzeniu lub kolejno z innymi produktami leczniczymi o znanym działaniu nefrotoksycznym (aminoglikozydy, kolistyna, amfoterycyna B, cyklosporyna i cisplatyna) należy dokładnie kontrolować, w tym wykonywać badanie słuchu.

Teikoplanina jest wydalana głównie przez nerki, dlatego jej dawkę należy zmodyfikować u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (patrz punkt 4.2).

Ototoksyczność

Tak jak w przypadku innych glikopeptydów, u pacjentów leczonych teikoplaniną notowano ototoksyczność (głuchota i szumy uszne) (patrz punkt 4.8). Pacjentów, u których w trakcie leczenia teikoplaniną wystąpią przedmiotowe i podmiotowe objawy zaburzeń słuchu lub uszkodzenia ucha wewnętrznego, należy dokładnie badać i kontrolować, zwłaszcza podczas długotrwałego leczenia oraz jeśli występuje niewydolność nerek.

Pacjentów otrzymujących teikoplaninę w skojarzeniu lub kolejno z innymi produktami leczniczymi o znanym działaniu neurotoksycznym i (lub) ototoksycznym (aminoglikozydy, cyklosporyna, cisplatyna, furosemid i kwas etakrynowy) należy poddawać dokładnej kontroli i w razie pogorszenia słuchu ocenić korzyści z zastosowania teikoplaniny.

Należy zachować szczególną ostrożność podczas podawania teikoplaniny pacjentom, u których konieczne jest skojarzone leczenie produktami leczniczymi o działaniu ototoksycznym i (lub) nefrotoksycznym – zaleca się u nich regularne badania hematologiczne, badania czynności wątroby i nerek.

Nadkażenie

Tak jak w przypadku innych antybiotyków, stosowanie teikoplaniny, zwłaszcza długotrwałe, może spowodować dodatkowy rozwój niewrażliwych drobnoustrojów. Jeśli nadkażenie wystąpi w czasie leczenia, należy zastosować odpowiednie środki.

Teicopix, 100 mg

Fiolka tego produktu leczniczego zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu, tzn. jest on praktycznie „wolny od sodu”.

Teicopix, 200 mg, 400 mg

Fiolki tych produktów leczniczych zawierają 1 mmol (24 mg) sodu, co należy wziąć pod uwagę u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie.

4.5 interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Nie przeprowadzono swoistych badań interakcji.

Roztwory teikoplaniny i aminoglikozydów wykazują niezgodności i nie wolno ich mieszać przed wstrzyknięciem, ale wykazują zgodność w płynie dializacyjnym i można je podawać razem podczas leczenia zapalenia otrzewnej związanego z ciągłą ambulatoryjną dializą otrzewnową.

Teikoplaninę należy stosować ostrożnie w skojarzeniu lub podawaną kolejno z innymi produktami leczniczymi o znanym działaniu nefrotoksycznym lub ototoksycznym. Należą do nich aminoglikozydy, kolistyna, amfoterycyna B, cyklosporyna, cisplatyna, furosemid i kwas etakrynowy (patrz punkt 4.4).

Nie dowiedziono jednak synergicznej toksyczności podczas stosowania w skojarzeniu z teikoplaniną.

W badaniach klinicznych teikoplaninę podawano wielu pacjentom otrzymującym jednocześnie różne produkty lecznicze, w tym antybiotyki, leki przeciwnadciśni­eniowe, znieczulające, nasercowe i przeciwcukrzycowe bez oznak wystąpienia niekorzystnych interakcji.

Dzieci i młodzież

Badania interakcji prowadzono wyłącznie u dorosłych.

4.6 wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża

Dane dotyczące stosowania teikoplaniny u kobiet w ciąży są ograniczone.

Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ dużych dawek na reprodukcję (patrz punkt 5.3): u szczurów była to zwiększona liczba poronień i śmiertelność noworodków. Ryzyko dla człowieka nie jest znane, dlatego teikoplaniny nie należy stosować w okresie ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie

konieczne.

Nie można wykluczyć ryzyka uszkodzenia ucha wewnętrznego i nerek płodu (patrz punkt 4.4).

Karmienie piersią

Nie wiadomo, czy teikoplanina przenika do mleka kobiecego. Nie ma danych dotyczących przenikania teikoplaniny do mleka zwierząt. Decyzję czy kontynuować lub przerwać karmienie piersią bądź czy kontynuować lub przerwać stosowanie teikoplaniny należy podjąć uwzględniając korzyści dla dziecka wynikające z karmienia piersią oraz korzyści dla matki z leczenia teikoplaniną.

Płodność

Badania dotyczące reprodukcji u zwierząt nie wykazały zaburzeń płodności.

4.7 wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Teikoplanina ma niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Może powodować zawroty głowy i ból głowy, które mogą zaburzać zdolność wykonywania tych czynności. Pacjenci, u których wystąpią te działania niepożądane, nie powinni prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.

4.8 działania niepożądane

Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych

W poniższej tabeli wszystkie działania niepożądane, które wystąpiły z częstością większą niż po podaniu placebo i u więcej niż jednego pacjenta, przedstawiono stosując następującą konwencję: bardzo często (>1/10); często (>1/100 do <1/10); niezbyt często (>1/1000 do <1/100); rzadko (>1/10 000 do <1/1000); bardzo rzadko (<1/10 000); częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

W obrębie każdej grupy o określonej częstości objawy niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającą się ciężkością.

Działania niepożądane należy monitorować, jeśli teikoplaninę podaje się w dawce 12 mg/kg masy ciała dwa razy na dobę (patrz punkt 4.4).

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02–222 Warszawa tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, e-mail:

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

4.9 przedawkowanie

Objawy

Opisywano przypadki omyłkowego zastosowania nadmiernych dawek u dzieci i młodzieży. W jednym przypadku wystąpiło pobudzenie u 29-dniowego noworodka, któremu podano dożylnie dawkę 400 mg (95 mg/kg mc.).

Postępowanie

Przedawkowanie teikoplaniny leczy się objawowo. Teikoplaniny nie można usunąć metodą hemodializy, a jedynie powoli podczas dializy otrzewnowej.

5. właściwości farmakologiczne

5.1 właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterape­utyczna: glikopeptydy przeciwbakteryjne, kod ATC: J01XA02

Mechanizm działania

Teikoplanina hamuje wzrost wrażliwych bakterii poprzez działanie na biosyntezę ściany komórkowej w miejscu odmiennym niż działanie antybiotyków beta-laktamowych. Synteza peptydoglikanu jest blokowana przez specyficzne wiązanie reszt D-alanylo-D-alaninowych.

Mechanizm oporności

Oporność na teikoplaninę może być oparta na opisanych niżej mechanizmach.

■ Zmiana miejsca docelowego. Ta forma oporności występuje szczególnie u Enterococcus faecium. Modyfikacja polega na wymianie końcowej D-alanylo-D-alaniny łańcucha aminokwasowego w prekursorze mureiny na D-Ala-D-mleczan, co zmniejsza powinowactwo do wankomycyny. Odpowiedzialnymi enzymami są nowosyntetyzowane D-dehydrogenaza mleczanowa lub ligaza.

■ Zmniejszona wrażliwość lub oporność gronkowców na teikoplaninę, polegająca na nadprodukcji prekursorów mureiny, do których dołączana jest teikoplanina.

Pomiędzy teikoplaniną i glikoproteiną wankomycyny może wystąpić oporność krzyżowa.

Niektóre oporne na wankomycynę enterokoki są wrażliwe na teikoplaninę (fenotyp Van-B).

Badanie wrażliwości na stężenia graniczne

W poniższej tabeli przedstawiono graniczne wartości minimalnych stężeń hamujących (ang. minimal inhibitory concentration, MIC) według Europejskiej Komisji Testowania Wrażliwości Drobnoustrojów (ang. European Committee on Antimicrobial Susceptibility Testing, EUCAST), wersja 3.1 z 11 lutego 2013 r.

a Wartości MIC glikopeptydów zależą od metody oznaczania i należy je określać stosując mikrorozcieńczenia pożywki (norma ISO 20776). Wartość MIC wankomycyny dla S. aureus wynosi 2 mg/l i znajduje się na granicy zakresu MIC dla szczepów typu dzikiego, dlatego odpowiedź kliniczna może być zaburzona. Wartości graniczne oporności dla S. aureus zmniejszono do 2 mg/l w celu uniknięcia zgłaszania szczepów S. aureus średniowrażliwych na glikopeptydy (ang. glycopeptide-intermediate Staphylococcus aureus, GISA), jako wywołujących ciężkie zakażenia szczepami GISA nieodpowiadającymi na leczenie zwiększonymi dawkami wankomycyny lub teikoplaniny.

b Niewrażliwe szczepy występują rzadko lub jeszcze ich nie notowano. Identyfikacja i badanie wrażliwości przeciwbakteryjnej wszelkich takich wyodrębnionych szczepów należy powtórzyć, a jeśli wynik się potwierdzi, szczep należy przesłać do laboratorium referencyjnego.

c IE oznacza, że nie ma wystarczających dowodów na skuteczność leku w leczeniu zakażeń wywołanych przez te gatunki.

d MIC można zgłaszać z komentarzem, ale bez przyporządkowania kategorii S, I lub R.

Zależności farmakokinetyczno-farmakodynamiczne

Działanie przeciwbakteryjne teikoplaniny zależy zasadniczo od czasu, w którym stężenie substancji jest większe niż minimalne stężenie hamujące (MIC) dla danego patogenu.

Wrażliwość

U poszczególnych gatunków występowanie oporności może różnić się w zależności od położenia geograficznego i od czasu, dlatego wskazane jest uzyskanie lokalnych informacji dotyczących oporności, szczególnie podczas leczenia ciężkich zakażeń. Gdy lokalne występowanie oporności kwestionuje celowość zastosowania leku w co najmniej niektórych rodzajach zakażeń, w razie konieczności należy skonsultować się ze specjalistą.

Gatunki zwykle wrażliwe

Tlenowe bakterie Gram-dodatnie

Corynebacterium jeikeium a

Enterococcus faecalis

Staphylococcus aureus (w tym szczepy metycylinooporne)

Streptococcus agalactiae

Streptococcus dysgalactiae subsp. equisimilis a

(Paciorkowce grupy C i G)

Streptococcus pneumoniae

Streptococcus pyogenes

Paciorkowce zieleniące a, b

Beztlenowe bakterie Gram-dodatnie

Clostridium difficile a

Peptostreptococcus spp. a

Gatunki, wśród których może wystąpić problem oporności nabytej

Tlenowe bakterie Gram-dodatnie

Enterococcus faecium

Staphylococcus epidermidis

Staphylococcus haemolyticus

Staphylococcus hominis

Gatunki o oporności naturalnej _____________­___________________

Wszystkie bakterie Gram-ujemne

Inne bakterie

Chlamydia spp.

Chlamydophila spp.

Legionella pneumophila

Mycoplasma spp.

a Brak aktualnych danych dostępnych w czasie publikacji tabel. Podstawowa literatura, normy i zalecenia dotyczące leczenia zakładają wrażliwość.

b Wspólne określenie dla niejednorodnej grupy gatunków paciorkowców. Stopień oporności może zmieniać się w zależności od konkretnych gatunków paciorkowców.

5.2 właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie

Teikoplaninę podaje się pozajelitowo (dożylnie lub domięśniowo). Biodostępność teikoplaniny po podaniu domięśniowym jest (w porównaniu z podaniem dożylnym) prawie całkowita (90%). Po sześciu codziennych podaniach domięśniowych 200 mg, średnie (OS) maksymalne stężenie teikoplaniny (Cmax) wynosi 12,1 (0,9) mg/l i występuje po 2 godzinach po podaniu.

Po dożylnym podawaniu 3 do 5 razy co 12 godzin dawki nasycającej 6 mg/kg mc., wartości Cmax wynoszą od 60 do 70 mg/l, a stężenia minimalne Ctrough są zwykle powyżej 10 mg/l. Po trzykrotnym dożylnym podaniu co 12 godzin dawki nasycającej 12 mg/kg mc., średnie wartości Cmax i Ctrough szacuje się odpowiednio na około 100 mg/l i 20 mg/l.

Po podawaniu dawki podtrzymującej 6 mg/kg mc. raz na dobę wartości Cmax i Ctrough wynoszą odpowiednio około 70 mg/l i 15 mg/l. Po podawaniu dawki podtrzymującej 12 mg/kg mc. raz na dobę wartości Ctrough wynoszą od 18 do 30 mg/l.

Teikoplanina podawana doustnie nie jest wchłaniana z przewodu pokarmowego. U zdrowych ochotników po podaniu doustnym pojedynczej dawki 250 mg lub 500 mg teikoplaniny nie wykrywa się w surowicy ani w moczu, lecz tylko w kale (około 45% podanej dawki), w postaci niezmienionej substancji.

Dystrybucja

Wiązanie z białkami surowicy ludzkiej mieści się w zakresie od 87,6 do 90,8%, niezależnie od stężenia teikoplaniny. Teikoplanina wiąże się przede wszystkim z albuminami surowicy ludzkiej. Nie jest przenoszona w krwinkach czerwonych.

Objętość dystrybucji w stanie stacjonarnym (Vss) mieści się w zakresie od 0,7 do 1,4 ml/kg mc. Największe wartości Vss obserwuje się w ostatnich badaniach, w których okres pobierania próbek był dłuższy niż 8 dni.

Teikoplanina rozmieszcza się głównie w płucach, mięśniu sercowym oraz kościach, w stosunku tkanki/surowica przewyższającym 1. W płynie pęcherzy, mazi stawowej i płynie otrzewnowym stosunek tkanki/surowica wynosi od 0,5 do 1.

Eliminacja teikoplaniny z płynu otrzewnowego i z surowicy zachodzi z tą samą szybkością. W płynie opłucnowym i podskórnej tkance tłuszczowej stosunek tkanki/surowica zawiera się między 0,2 i 0,5. Te­ikoplanina nie przenika łatwo do płynu mózgowo-rdzeniowego.

Metabolizm

Teikoplanina w postaci niezmienionej jest głównym związkiem zidentyfikowanym w osoczu i moczu, co wskazuje na minimalny metabolizm. Dwa metabolity powstają prawdopodobnie w procesie hydroksylacji i stanowią od 2 do 3% podanej dawki.

Wydalanie

Teikoplanina w postaci niezmienionej jest wydalana głównie w moczu (80% w ciągu 16 dni), podczas gdy 2,7% podanej dawki jest wydalane z kałem (z żółcią) w ciągu 8 dni po podaniu. W najnowszych badaniach, w których czas pobierania próbek krwi wynosi około 8 do 35 dni, okres półtrwania teikoplaniny w fazie eliminacji wynosi od 100 do 170 godzin.

Teikoplanina ma mały klirens całkowity wynoszący od 10 do 14 ml/h/kg mc. i klirens nerkowy w zakresie od 8 do 12 ml/h/kg mc., co wskazuje, że wydalana jest głównie przez nerki.

Liniowość

Teikoplanina wykazywała liniową farmakokinetykę w zakresie dawek od 2 do 25 mg/kg mc.

Szczególne grupy pacjentów

■ Zaburzenia czynności nerek

Teikoplanina jest wydalana przez nerki, więc jej eliminacja zmniejsza się w zależności od stopnia zaburzenia czynności nerek. Całkowity klirens nerkowy teikoplaniny zależy od klirensu kreatyniny.

■ Pacjenci w podeszłym wieku

W populacji osób w podeszłym wieku farmakokinetyka teikoplaniny nie zmienia się, chyba że występują zaburzenia czynności nerek.

■ Dzieci i młodzież

W porównaniu z dorosłymi pacjentami obserwuje się większy klirens całkowity (15,8 ml/h/kg mc. u noworodków, 14,8 ml/h/kg mc. u dzieci w wieku średnio 8 lat) i krótszy okres półtrwania w fazie eliminacji (noworodki 40 godzin; dzieci w wieku 8 lat 58 godzin).

5.3 przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Po wielokrotnym podawaniu pozajelitowym szczurom i psom obserwowano zależny od dawki i przemijający wpływ na nerki. Badania oceniające działanie ototoksyczne u świnki morskiej wskazują, że mogą wystąpić lekkie zaburzenia czynności ślimaka i przedsionka bez uszkodzenia struktury.

Podskórne podanie teikoplaniny w dawce do 40 mg/kg mc./dobę nie wpływało na płodność samców i samic szczura.

W badaniach rozwoju zarodka i płodu nie zaobserwowano żadnych wad rozwojowych po podskórnym podaniu szczurom teikoplaniny w dawce do 200 mg/kg mc./dobę i po domięśniowym podaniu królikom w dawce do 15 mg/kg mc./dobę. Jednak u szczurów odnotowano zwiększenie częstości poronień po dawkach 100 mg/kg mc./dobę i większych oraz śmiertelność noworodków po dawkach 200 mg/kg mc./dobę. Działania tego nie zaobserwowano po podaniu dawki 50 mg/kg mc./dobę.

Około- i pourodzeniowe badanie na szczurach nie wykazało, aby podskórne podanie teikoplaniny w dawce do 40 mg/kg mc./dobę wpływało na płodność pokolenia F1 lub na przeżycie i rozwój pokolenia F2.

Teikoplanina nie ma właściwości antygenowych (u myszy, świnek morskich lub królików), genotoksycznych ani miejscowo drażniących.

6. dane farmaceutyczne

6.1 wykaz substancji pomocniczych

Proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań/do infuzji lub do sporządzania roztworu doustnego Sodu chlorek

Sodu wodorotlenek (do ustalenia pH)

Rozpuszczalnik

Woda do wstrzykiwań

6.2 niezgodności farmaceutyczne

Teikoplanina i aminoglikozydy wykazują niezgodność po bezpośrednim zmieszaniu i nie należy ich mieszać przed wstrzyknięciem.

Jeśli teikoplanina jest podawana w terapii skojarzonej z innymi antybiotykami, produkty lecznicze należy podawać oddzielnie.

Nie mieszać tego produktu leczniczego z innymi produktami leczniczymi, oprócz wymienionych w punkcie 6.6.

6.3 okres ważności

Okres ważności proszku w opakowaniach do sprzedaży 2 lata

Okres ważności roztworu uzyskanego po rozpuszczeniu proszku i rozcieńczeniu

Chemiczną i fizyczną stabilność roztworu sporządzonego zgodnie z zaleceniami wykazano przez 24 godziny w temperaturze od 2 do 8°C.

Ze względów mikrobiologicznych produkt leczniczy należy użyć natychmiast. Jeśli nie zostanie on użyty natychmiast, za czas i warunki przechowywania przed użyciem odpowiada użytkownik i zwykle czas nie powinien być dłuższy niż 24 godziny w temperaturze od 2 do 8°C.

6.4 specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25°C.

Warunki przechowywania produktu leczniczego po rozpuszczeniu i rozcieńczeniu, patrz punkt 6.3.

Nie przechowywać w strzykawce.

6.5 rodzaj i zawartość opakowania

Opakowania

Liofilizowany produkt leczniczy jest zapakowany w:

– fiolkę z bezbarwnego szkła typu I o pojemności użytkowej 8 ml dla zawartości 100 mg, zamkniętą korkiem z gumy bromobutylowej, z aluminiowym uszczelnieniem i białą plastikową nakładką typu flip-off;

– fiolkę z bezbarwnego szkła typu I o pojemności użytkowej 10 ml dla zawartości 200 mg, zamkniętą korkiem z gumy bromobutylowej, z aluminiowym uszczelnieniem i zieloną plastikową nakładką typu flip-off;

– fiolkę z bezbarwnego szkła typu I o pojemności użytkowej 22 ml dla zawartości 400 mg, zamkniętą korkiem z gumy bromobutylowej, z aluminiowym uszczelnieniem i niebieską plastikową nakładką typu flip-off.

Woda do wstrzykiwań jest pakowana w ampułki z bezbarwnego szkła typu I objętości 1,5 ml dla

mocy 100 mg i 3,0 ml dla mocy 200 mg i 400 mg.

Wielkości opakowań

– 1 fiolka z proszkiem i 1 ampułka z rozpuszczalnikiem

– 5 × 1 fiolka z proszkiem i 5 × 1 ampułka z rozpuszczalnikiem

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do stosowania

Ten produkt leczniczy jest przeznaczony wyłącznie do jednorazowego użycia.

Sporządzanie roztworu

– Do fiolki z proszkiem powoli wstrzyknąć całą zawartość dołączonego rozpuszczalnika.

– Fiolkę obracać delikatnie w dłoniach, aż do całkowitego rozpuszczenia się proszku. Jeśli roztwór się spieni, należy odstawić go na około 15 minut. Należy stosować tylko przejrzyste i żółtawe roztwory.

Tak sporządzony roztwór zawiera 100 mg teikoplaniny w 1,5 ml, 200 mg w 3,0 ml lub 400 mg

w 3,0 ml.

Otrzymany roztwór jest izotoniczny z osoczem i ma pH 7,2–7,8.

Otrzymany roztwór można wstrzykiwać bezpośrednio lub po dalszym rozcieńczeniu, albo podawać doustnie.

Rozcieńczanie roztworu przed infuzją

Teicopix można podawać w następujących roztworach do infuzji:

– 9 mg/ml (0,9%) roztwór sodu chlorku

– roztwór Ringera

– roztwór Hartmanna

– 5% roztwór glukozy do wstrzykiwań

– 0,18% roztwór sodu chlorku z 4% roztworem glukozy

– roztwór do dializy otrzewnowej zawierający 1,36% lub 3,86% roztwór glukozy.

Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.

7. podmiot odpowiedzialny posiadający pozwolenie na dopuszczenie do obrotu

Sandoz GmbH Biochemiestrasse 10 6250 Kundl, Austria

8. numery pozwoleń na dopuszczenie do obrotu

Pozwolenie nr 22884

Pozwolenie nr 22885

Pozwolenie nr 22886

9. data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu i data przedłużenia pozwolenia

Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 15.12.2015 r.

Więcej informacji o leku Teicopix 400 mg

Sposób podawania Teicopix 400 mg : proszek i rozpuszczalnik do sporządzania roztworu do wstrzykiwań / do infuzji lub roztworu doustnego
Opakowanie: 5 fiol. proszku + 5 amp. rozp. 3 ml\n1 fiol. proszku + 1 amp. rozp. 3 ml
Numer GTIN: 05909991253691\n05909991253684
Numer pozwolenia: 22886
Wytwórca:
Sandoz GmbH