Pneumolid 2 mg/ml

Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta.

– Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać.

– W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza, farmaceuty lub pielęgniarki.

• – Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same.

• – Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Patrz punkt 4.

Spis treści ulotki

• 1. Co to jest lek Pneumolid i w jakim celu się go stosuje

• 2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Pneumolid

• 3. Jak stosować lek Pneumolid

• 4. Możliwe działania niepożądane

• 5. Jak przechowywać lek Pneumolid

• 6. Zawartość opakowania i inne informacje

1. co to jest lek pneumolid i w jakim celu się go stosuje

Substancją czynną leku Pneumolid jest linezolid. Linezolid jest antybiotykiem, należącym do grupy oksazolidynonów. Jego działanie polega na hamowaniu wzrostu niektórych rodzajów bakterii (drobnoustrojów) wywołujących zakażenia. Stosuje się go w leczeniu zapalenia płuc, powikłanych zakażeń skóry i tkanek miękkich. Lekarz zdecyduje, czy zastosowanie linezolidu jest właściwe do leczenia określonego zakażenia.

2. informacje ważne przed zastosowaniem leku pneumolid- jeśli pacjent ma uczulenie na linezolid lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6).

• – Jeśli pacjent przyjmuje obecnie lub przyjmował w ciągu ostatnich 2 tygodni lek z grupy zwanej inhibitorami monoaminooksydazy (np. fenelzyna, izokarboksazyd, selegilina, moklobemid). Leki te mogą być stosowane w leczeniu depresji lub choroby Parkinsona.

• – Jeśli pacjentka karmi piersią. Lek przenika do mleka matki i może szkodliwie wpływać na dziecko.

Linezolid może nie być lekiem odpowiednim dla danego pacjenta, jeśli odpowie on „tak ” na którekolwiek z poniższych pytań. W takim przypadku należy o tym poinformować lekarza, który może zalecić przeprowadzenie przed rozpoczęciem leczenia oraz w jego trakcie badania ogólnego oraz badania ciśnienia krwi lub zadecydować o zastosowaniu innego, bardziej odpowiedniego leczenia.

W razie jakichkolwiek wątpliwości, czy poniższe zagadnienia dotyczą danego pacjenta, należy zapytać lekarza:

– Czy u pacjenta występuje wysokie ciśnienie krwi i czy w związku z tym przyjmuje leki, czy nie?

– Czy stwierdzono u pacjenta nadczynność tarczycy?

– Czy pacjent ma nowotwór nadnerczy (guz chromochłonny nadnerczy) lub zespół rakowiaka (wywołany nowotworami układu hormonalnego, objawiający się biegunką, uderzeniami gorąca, świszczącym oddechem)?

• – Czy u pacjenta występuje: depresja dwubiegunowa, zaburzenia schizoafektywne, stany dezorientacji lub inne zaburzenia psychiczne?

• – Czy pacjent przyjmuje którykolwiek z leków wymienionych poniżej:

• – leki zmniejszające przekrwienie błon śluzowych, stosowane w leczeniu przeziębień i grypy, zawierające pseudoefedrynę lub fenylopropano­laminę,

• – leki przeciwastmatyczne, np. salbutamol, terbutalina, fenoterol,

• – leki przeciwdepresyjne, znane jako trójcykliczne leki przeciwdepresyjne lub inhibitory selektywnego wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI, np. amitryptylina, cypramil, klomipramina, dosulepina, doksepina, fluoksetyna, fluwoksamina, imipramina, lofepramina, paroksetyna, sertralina),

• – leki stosowane w leczeniu migreny, np. sumatryptan, zolmitryptan,

• – leki stosowane w leczeniu nagłych, ciężkich reakcji alergicznych, takie jak adrenalina (epinefryna),

• – leki podwyższające ciśnienie krwi, np. noradrenalina (norepinefryna), dopamina, dobutamina,

• – leki stosowane w celu uśmierzania umiarkowanego lub ciężkiego bólu, np. petydyna,

• – leki stosowane w leczeniu zaburzeń lękowych, np. buspiron,

• – antybiotyk o nazwie ryfampicyna.

Ostrzeżenia i środki ostrożności

Jeżeli u pacjenta występują wymienione niżej zaburzenia, należy poinformować o tym lekarza przed rozpoczęciem przyjmowania leku:

• – łatwe siniaczenie i skłonność do krwawień,

• – niedokrwistość,

• – podatność na zakażenia,

• – występujące w przeszłości napady drgawek,

• – zaburzenia czynności wątroby lub nerek, szczególnie, jeśli pacjent jest dializowany,

• – biegunka.

W trakcie leczenia należy niezwłocznie powiedzieć lekarzowi, jeśli u pacjenta wystąpią:

• – zaburzenia widzenia, takie jak nieostre widzenie, zmiany w postrzeganiu kolorów, trudności z dostrzeżeniem szczegółów lub zawężenie pola widzenia;

• – podczas stosowania antybiotyków, w tym linezolidu, u pacjenta może wystąpić biegunka; jeśli jest ona ciążka i uporczywa lub jeśli pacjent zauważy krew lub śluz w kale, należy natychmiast przerwać stosowanie linezolidu i poradzić się lekarza; w takim przypadku nie należy stosować leków hamujących lub spowalniających czynność jelit;

• – nawracające nudności lub wymioty, bóle brzucha lub przyspieszenie i pogłębienie oddechu (hiperwentylacja).

Dzieci i młodzież

Linezolidu zwykle nie stosuje się u dzieci i młodzieży (w wieku poniżej 18 lat).

Pneumolid a inne leki

Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować.

Należy poinformować lekarza, jeżeli pacjent przyjmuje lub przyjmował w ciągu ostatnich dwóch tygodni którykolwiek z wymienionych poniżej leków, ponieważ nie należy stosować leku Pneumolid u pacjentów leczonych tymi lekami aktualnie lub w ostatnim czasie (patrz również punkt 2 „Kiedy nie stosować leku Pneumolid):

• – leki, które mogą powodować zahamowanie aktywności monoaminoksydazy (inhibitory MAO, np.: fenelezyna, izokarboksazyd, selegilina, moklobemid). Leki te mogą być stosowane w leczeniu choroby Parkinsona.

Jeśli pacjent stosuje leki wymienione poniżej, również powinien poinformować o tym lekarza. Lekarz może podtrzymać decyzję o przepisaniu pacjentowi leku Pneumolid, ale będzie potrzebna kontrola ogólnego stanu zdrowia i ciśnienia krwi pacjenta przed rozpoczęciem i w trakcie trwania leczenia. W innych przypadkach lekarz może zadecydować o zastosowaniu innego, odpowiedniego leczenia.

• – Leki zmniejszające przekrwienie błon śluzowych, stosowane w przeziębieniach i grypie, zawierające pseudoefedrynę lub fenylopropano­laminę.

• – Niektóre leki przeciwastmatyczne, np. salbutamol, terbutalina, fenoterol.

• – Niektóre leki przeciwdepresyjne z grupy tak zwanych trójcyklicznych leków przeciwdepresyjnych lub inhibitorów selektywnego wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), np. amitryptylina, cypramil, klomipramina, dosulepina, doksepina, fluoksetyna, fluwoksamina, imipramina, lofepramina, paroksetyna, sertralina.

• – Leki stosowane w leczeniu migreny, np. sumatryptan, zolmitryptan.

• – Leki stosowane w leczeniu nagłych, ciężkich reakcji alergicznych, np. adrenalina (epinefryna).

• – Leki podwyższające ciśnienie krwi, np. noradrenalina (norepinefryna), dopamina, dobutamina.

• – Leki stosowane w celu uśmierzania umiarkowanego lub ciężkiego bólu, np. petydyna.

• – Leki stosowane w leczeniu zaburzeń lękowych, np. buspiron.

• – Leki przeciwzakrzepowe, np. warfaryna.

Stosowanie leku Pneumolid z jedzeniem i piciem

• – Lek Pneumolid można stosować przed jedzeniem, w trakcie lub po posiłku.

• – Należy unikać spożywania dużych ilości dojrzałych serów, ekstraktów drożdżowych lub produktów z ziaren sojowych (np. sosu sojowego) oraz picia alkoholu, szczególnie piwa beczkowego i wina, ponieważ lek ten może wchodzić w reakcje z substancją o nazwie tyramina, która występuje naturalnie w niektórych pokarmach, powodując zwiększenie ciśnienia krwi.

• – Jeżeli po jedzeniu lub piciu wystąpi u pacjenta pulsujący ból głowy, należy skontaktować się z lekarzem lub farmaceutą.

Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność

Wpływ leku Pneumolid na przebieg ciąży nie jest znany, dlatego leku tego nie należy stosować w okresie ciąży, chyba że zaleci go lekarz. Jeśli pacjentka jest w ciąży, przypuszcza, że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.

Nie należy karmić piersią podczas przyjmowania leku Pneumolid, ponieważ przenika on do mleka matki i może oddziaływać na dziecko.

Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn

Lek Pneumolid może powodować zawroty głowy lub zaburzenia widzenia. Jeśli takie objawy wystąpią, nie należy prowadzić pojazdów ani obsługiwać urządzeń mechanicznych. Należy pamiętać, że złe samopoczucie ma wpływ na zdolność do prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Lek Pneumolid zawiera glukozę i sód

Glukoza

1 ml roztworu do infuzji Pneumolid zawiera 48 mg glukozy (14,4 g glukozy w jednym worku infuzyjnym). Jeśli pacjent jest chory na cukrzycę, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce.

Sód

1 ml roztworu do infuzji Pneumolid zawiera 0,38 mg (0,165 mmol) sodu (114,0 mg sodu w jednym worku infuzyjnym). Jeśli pacjent kontroluje zawartość sodu w diecie, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce.

3. jak stosować lek pneumolid

Lek ten należy zawsze stosować ściśle według zaleceń lekarza. W razie wątpliwości należy skonsultować się z lekarzem lub farmaceutą.

Lek podawany jest w postaci kroplówki (infuzji do żyły) przez lekarza lub pracownika służby zdrowia. Zwykle stosowana dawka dla pacjentów dorosłych (w wieku 18 lat i starszych) wynosi 300 ml roztworu (600 mg linezolidu) dwa razy na dobę, podawanego bezpośrednio do krwiobiegu (dożylnie) w kroplówce, przez 30 do 120 minut.

Jeśli pacjent jest dializowany, powinien otrzymać Pneumolid po zakończeniu sesji dializy.

Kuracja trwa zazwyczaj od 10 do 14 dni, ale może trwać do 28 dni. Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania tego leku przez okres dłuższy niż 28 dni nie zostały ustalone. Lekarz decyduje o tym, jak długo powinno trwać leczenie.

Podczas stosowania leku Pneumolid lekarz powinien zlecić regularne wykonywanie badań krwi, aby kontrolować morfologię krwi.

Jeśli lek Pneumolid jest stosowany przez okres dłuższy niż 28 dni, lekarz powinien zlecić badanie wzroku pacjenta.

Stosowanie u dzieci i młodzieży

Linezolidu zwykle nie stosuje się u dzieci i młodzieży (w wieku do 18 lat).

Przyjęcie większej niż zalecana dawki leku Pneumolid

Jeśli pacjent obawia się, że otrzymał zbyt dużą dawkę leku Pneumolid, powinien niezwłocznie powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce.

Pominięcie przyjęcia leku Pneumolid

Lek jest podawany pod ścisłą kontrolą, dlatego też jest mało prawdopodobne, aby doszło do pominięcia dawki. Jeśli pacjent sądzi, że została pominięta dawka leku, powinien niezwłocznie powiadomić o tym lekarza lub pielęgniarkę.

4. możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Jeśli w trakcie stosowania leku Pneumolid pacjent zauważy wystąpienie któregokolwiek z wymienionych niżej działań niepożądanych, powinien niezwłocznie powiedzieć o tym lekarzowi, pielęgniarce lub farmaceucie.

• – Reakcje skórne, takie jak zaczerwienienie, bolesność czy łuszczenie (zapalenie skóry), wysypka, swędzenie lub obrzęk, szczególnie w okolicy twarzy i szyi. Mogą to być objawy reakcji alergicznej, w wyniku której może być konieczne zaprzestanie stosowania leku Pneumolid.

• – Zaburzenia wzroku, takie jak nieostre widzenie, zmiany w widzeniu kolorów, trudności z dostrzeżeniem szczegółów lub zawężenie pola widzenia.

• – Ciężka biegunka z występowaniem krwi i (lub) śluzu w kale (zapalenie jelita związane ze stosowaniem antybiotyku, w tym rzekomobłoniaste zapalenie jelita), bardzo rzadko mogąca prowadzić do zagrażających życiu powikłań.

• – Nawracające nudności lub wymioty, bóle brzucha lub hiperwentylacja.

• – Notowano napady padaczkowe lub drgawki podczas stosowania leku Pneumolid. Należy poinformować lekarza, jeśli podczas jednoczesnego stosowania leków przeciwdepresyjnych z grupy SSRI wystąpią takie objawy, jak pobudzenie, splątanie, majaczenie, sztywność, drżenie, zaburzenia koordynacji oraz napady drgawkowe (patrz punkt 2).

U pacjentów przyjmujących Pneumolid przez okres dłuższy niż 28 dni zgłaszano występowanie drętwienia, mrowienia oraz nieostrego widzenia. Jeśli u pacjenta wystąpią zaburzenia widzenia, należy jak najszybciej skontaktować się z lekarzem.

Inne działania niepożądane

Częste (występujące u 1 na 10 pacjentów):

• zakażenia grzybicze, szczególnie pochwy lub pleśniawki w jamie ustnej
• ból głowy
• metaliczny posmak w ustach
• biegunka, nudności lub wymioty
• zmiany w wynikach niektórych badań krwi, w tym dotyczących czynności nerek lub wątroby lub stężenia cukru we krwi
• krwawienia lub sińce o niewyjaśnionych przyczynach, mogące być skutkiem zmian liczby krwinek, mających wpływ na procesy krzepnięcia krwi lub prowadzących do niedokrwistości

Niezbyt częste (występujące u 1 na 100 pacjentów)

• stan zapalny pochwy i narządów płciowych u kobiet
• zmiany liczby niektórych krwinek, mogące mieć wpływ na zdolność do zwalczania zakażeń
• zaburzenia snu
• zawroty głowy, uczucie drętwienia lub mrowienia
• nieostre widzenie
• „dzwonienie” w uszach (szumy uszne)
• zwiększone ciśnienie krwi, zapalenie żył
• niestrawność, ból brzucha, zaparcie
• suchość lub bolesność jamy ustnej, obrzęk, bolesność lub przebarwienie języ­ka
• wysypka skórna
• ból w miejscu lub okolicy podania leku (kroplówki)
• stan zapalny żyły (w tym żyły, do której podłączono kroplówkę)
• konieczność częstszego oddawania moczu
• gorączka lub dreszcze, bóle
• uczucie zmęczenia lub zwiększonego pragnienia
• zapalenie trzustki
• nadmierna potliwość
• zmiany w stężeniu białek, soli lub aktywności enzymów we krwi, będących wskaźnikiem czynności nerek lub wątroby
• zmniejszona liczba we krwi komórek zwalczających zakażenie

Rzadkie (występujące u 1 na 1000 pacjentów)

• zmiana rytmu serca (przyspieszone bicie serca)
• przemijające napady niedokrwienne (czasowe zaburzenia dopływu krwi do mózgu, powodujące takie objawy, jak utrata widzenia, osłabienie rąk i nóg, zaburzenia mowy i utrata świadomości)
• niewydolność nerek

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych)

• zespół serotoninowy (objawiający się szybkim biciem serca, splątaniem, nadmierną potliwością, omamami, ruchami mimowolnymi, dreszczami i drżeniem)
• kwasica mleczanowa (objawiająca się nawracającymi nudnościami lub wymiotami, bólem brzucha oraz hiperwentylacją z przyspieszeniem i pogłębieniem oddechu)
• ciężkie zaburzenia skórne
• drgawki
• powierzchniowe przebarwienie zębów, ustępujące po stomatologicznym zabiegu czyszczenia (ręczne usuwanie kamienia)
• łysienie (wypadanie włosów)
• zmniejszone stężenie sodu we krwi
• zmiany w widzeniu kolorów, trudności z dostrzeganiem szczegółów lub zawężenie pola widzenia

Zgłaszanie działań niepożądanych

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce.

Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych

Al. Jerozolimskie 181C, 02–222 Warszawa

Tel.: + 48 22 49 21 301

Faks: + 48 22 49 21 309

e-mail:

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

5. jak przechowywać lek pneumolid

Ponieważ lek Pneumolid jest podawany pod ścisłą kontrolą lekarską, personel szpitala będzie stosował się do przedstawionych niższej zaleceń.

Przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.

Nie stosować leku Pneumolid po upływie terminu ważności zamieszczonego na pudełku po „EXP”. Dwa pierwsze znaki oznaczają miesiąc, a cztery kolejne rok terminu ważności. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca. Należy lek zużyć natychmiast po zerwaniu folii zewnętrznej.

Leku nie należy stosować, jeśli roztwór nie jest klarowny i zawiera cząsteczki stałe.

Lek należy przechowywać prawidłowo w oryginalnym opakowaniu (w worku zewnętrznym i w tekturowym pudełku) w celu ochrony przed światłem.

Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.

6. zawartość opakowania i inne informacjesubstancją czynną jest linezolid. jeden ml roztworu zawiera 2 mg linezolidu

Pozostałe substancje pomocnicze to:

glukoza jednowodna, sodu cytrynian, kwas cytrynowy bezwodny, kwas solny (10% roztwór w celu dostosowania pH), sodu wodorowęglan (10% roztwór w celu dostosowania pH), woda do wstrzykiwań.

Jak wygląda lek Pneumolid i co zawiera opakowanie

Lek Pneumolid jest przezroczystym roztworem, dostarczanym w pojedynczych workach do infuzji zawierających 300 ml roztworu (600 mg linezolidu).

Jedno pudełko zawiera 1, 2, 5, 10, 20 lub 25 worków do infuzji.

Podmiot odpowiedzialny

Alvogen IPCo S.ar.l.

5 Rue Heienhaff

L-1736, Senningerberg

Luksemburg

Importer

Synthon BV

Micorweg 22, 6545 CM Nijmegen

Holandia

Synthon Hispania SL

C/Castelló n°1, Pol Las Salinas, Sant Boi de Llobregat

08830 Barcelona

Hiszpania

W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji na temat leku oraz jego nazw w krajach członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego należy zwrócić się do:

Alvogen Poland Sp. z o.o.

ul. Kniaźnina 4a

01–607 Warszawa

tel. 22 460 92 00

Data zatwierdzenia ulotki: 13.06.2014

Alvogen (logo)

Informacje przeznaczone dla fachowego personelu medycznego

Pneumolid, 2 mg/ml, roztwór do infuzji

Linezolidum

UWAGA: przed podjęciem decyzji o rozpoczęciu leczenia linezolidem należy zapoznać się z treścią Charakterystyki Produktu Leczniczego.

Linezolid nie jest skuteczny w leczeniu zakażeń wywołanych przez bakterie Gram-ujemne. Jeśli stwierdzi się lub podejrzewa, że zakażenie jest wywołane przez bakterie Gram-ujemne, należy jednocześnie wdrożyć odpowiednie leczenie przeciwko tym bakteriom.

Opis produktu

Bezbarwne lub żółtawe worki polipropylenowe do infuzji z jednym lub dwoma portami do podawania, w torebce pokrytej przezroczystą folią. Worki zawierają 300 ml roztworu i pakowane są w pudełka tekturowe. Jedno pudełko zawiera 1, 2, 5, 10, 20 lub 25 worków do infuzji.

Lek Pneumolid zawiera linezolid w stężeniu 2 mg/ml i jest bezbarwnym, klarownym lub żółtawym roztworem izotonicznym. Pozostałe substancje pomocnicze to: glukoza jednowodna, sodu cytrynian, kwas cytrynowy bezwodny, kwas solny (10% roztwór w celu dostosowania pH), sodu wodorowęglan (10% roztwór w celu dostosowania pH), woda do wstrzykiwań.

Dawkowanie i sposób podawania

Leczenie linezolidem należy rozpoczynać wyłącznie w warunkach szpitalnych, po konsultacji ze specjalistą w dziedzinie mikrobiologii lub specjalistą w dziedzinie chorób zakaźnych.

U pacjentów, u których leczenie rozpoczęto produktem podawanym pozajelitowo, można dokonać zamiany na doustną postać leku, jeśli zamiana taka będzie uzasadniona klinicznie. W takim przypadku nie ma konieczności modyfikacji dawkowania, ponieważ dostępność biologiczna linezolidu po podaniu doustnym wynosi około 100%. Roztwór do infuzji należy podawać w infuzji trwającej od 30 do 120 minut.

Zalecane dawki linezolidu podaje się dwa razy na dobę dożylnie lub doustnie.

Zalecane dawkowanie i czas trwania leczenia u dorosłych

Czas trwania leczenia zależy od rodzaju drobnoustroju chorobotwórczego, lokalizacji i ciężkości zakażenia oraz od reakcji klinicznej pacjenta na terapię.

Przedstawione poniżej zalecenia dotyczące czasu trwania leczenia są zgodne z tymi, które stosowano podczas badań klinicznych. W niektórych rodzajach zakażeń może wystarczać stosowanie leku przez krótszy czas, jednak brak danych z badań klinicznych na ten temat.

Maksymalny okres leczenia wynosi 28 dni. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania linezolidu podawanego dłużej niż przez 28 dni.

W zakażeniach ze współistniejącą bakteriemią nie ma konieczności zwiększania dawki ani wydłużania czasu leczenia.

Zalecenia dotyczące dawkowania roztworu do infuzji dożylnych i tabletek lub granulatu są identyczne i przedstawiają się następująco:

Dzieci

Brak wystarczających danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania linezolidu u dzieci i młodzieży (w wieku <18 lat) umożliwiających ustalenie zalecanego dawkowania. Dlatego do czasu uzyskania dodatkowych danych nie zaleca się podawania linezolidu w tej grupie wiekowej.

Pacjenci w podeszłym wieku

Nie ma konieczności modyfikacji dawki leku.

Pacjenci z niewydolnością nerek

Nie ma konieczności modyfikacji dawki leku.

Pacjenci z ciężką niewydolnością nerek (tj. klirens kreatyniny <30 ml/min)

Nie ma konieczności modyfikacji dawki leku. W związku z nieustalonym znaczeniem klinicznym zwiększonego narażenia (do 10-krotnego) na oddziaływanie dwóch głównych metabolitów linezolidu u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek, produkt należy stosować szczególnie ostrożnie i jedynie w przypadkach, gdy przewidywana korzyść przewyższa teoretyczne ryzyko.

Ponieważ około 30% dawki linezolidu zostaje usunięte z organizmu w ciągu 3 godzin hemodializy, u pacjentów dializowanych, produkt należy podawać po dializach. Hemodializa prowadzi też do częściowego usunięcia z organizmu podstawowych metabolitów linezolidu, jednak ich stężenia są dalej znacznie większe po dializach niż obserwowane u pacjentów z prawidłową czynnością lub z lekką lub umiarkowaną niewydolnością ne­rek.

Dlatego też u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek poddawanych dializie, produkt należy stosować szczególnie ostrożnie i jedynie w przypadkach, gdy przewidywana korzyść przewyższa teoretyczne ryzyko.

Brak obecnie danych o stosowaniu linezolidu u pacjentów poddawanych ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej (CAPD) lub innemu niż hemodializa leczeniu niewydolności ne­rek.

Pacjenci z niewydolnością wątroby

Pacjenci z lekką lub umiarkowaną niewydolnością wątroby (tj. stopień A lub B w klasyfikacji Child-Pugh). Nie ma konieczności modyfikacji dawki leku.

Pacjenci z ciężką niewydolnością wątroby (tj. stopień C w klasyfikacji Child-Pugh). Ze względu na fakt, iż linezolid jest metabolizowany z udziałem procesów nieenzymatycznych, można się spodziewać, że zaburzenia czynności wątroby nie wpłyną znacząco na metabolizm leku i dlatego nie zaleca się modyfikacji dawki. Jednakże brakuje danych farmakokinetyc­znych, a doświadczenie kliniczne u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby jest ograniczone. Należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania linezolidu u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby i podawać go wyłącznie wtedy, gdy spodziewane korzyści wynikające z leczenia przewyższą teoretyczne ryzyko.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość pacjenta na linezolid lub którykolwiek z pozostałych składników leku.

Linezolidu nie należy stosować u pacjentów przyjmujących inhibitory monoaminooksydazy typu A lub B (np. fenelzyna, izokarboksazyd, selegilina, moklobemid) ani w ciągu dwóch tygodni od zakończenia ich podawania.

Linezolidu nie należy podawać pacjentom z wymienionymi poniżej chorobami podstawowymi lub przyjmującym równocześnie wymienione rodzaje leków, chyba że zostanie zapewniona możliwość ścisłej obserwacji pacjenta i monitorowania ciśnienia tętniczego krwi.

• – Pacjenci z nieleczonym nadciśnieniem tętniczym, guzem chromochłonnym nadnerczy, rakowiakiem, nadczynnością tarczycy, depresją dwubiegunową, zaburzeniami schizoafektywnymi, ostrymi stanami dezorientacji.

• – Pacjenci przyjmujący dowolny z następujących leków: inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (patrz punkt 4.4), trójcykliczne leki przeciwdepresyjne, agoniści receptorów serotoninowych 5 HT1 (tryptany), leki o bezpośrednim lub pośrednim działaniu sympatykomime­tycznym (w tym leki rozszerzające oskrzela, pseudoefedryna i fenylopropa­nolamina), leki zwiększające napięcie naczyń (np. adrenalina, noradrenalina), leki działające dopaminergicznie (np. dopamina, dobutamina), petydyna lub buspiron.

Ostrzeżenia i środki ostrożności

Zahamowanie czynności szpiku

U pacjentów leczonych linezolidem obserwowano zahamowanie czynności szpiku (w tym niedokrwistość, leukopenię, pancytopenię i trombocytopenię). W przypadkach, w których znane są wyniki leczenia, po zakończeniu stosowania linezolidu zmienione wyniki badań krwi powracały do wartości sprzed leczenia. Występowanie takich objawów wydaje się mieć związek z czasem trwania terapii. U pacjentów w podeszłym wieku, leczonych linezolidem, występuje większe ryzyko zaburzeń składu krwi niż u pacjentów w młodszym wieku. Trombocytopenia może częściej występować u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek, niezależnie od tego, czy pacjenci poddawani są dializie. Dlatego liczbę krwinek należy ściśle kontrolować: u pacjentów z występującą uprzednio niedokrwistością, granulocytopenią lub trombocytopenią, u pacjentów, którzy przyjmują równocześnie leki mogące zmniejszać stężenie hemoglobiny, liczbę krwinek lub wpływać na liczbę, lub czynność płytek krwi, u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek oraz u pacjentów, którzy przyjmują linezolid przez okres dłuższy niż 10 do 14 dni. Linezolid można podawać tym pacjentom tylko wtedy, jeśli możliwa jest ścisła kontrola stężenia hemoglobiny, liczby krwinek i płytek krwi.

Jeśli podczas leczenia linezolidem wystąpi znaczne zahamowanie czynności szpiku, lek należy odstawić, chyba że jego podawanie jest absolutnie konieczne. Należy wówczas szczególnie uważnie kontrolować parametry morfologii krwi i wdrożyć odpowiednie postępowanie.

Ponadto u pacjentów otrzymujących linezolid zaleca się co tydzień kontrolować obraz krwi obwodowej (z oznaczeniem stężenia hemoglobiny, liczby płytek krwi i liczby leukocytów z rozmazem), bez względu na początkowy obraz morfologii krwi.

W badaniach obejmujących podawanie leku ze względów humanitarnych przed dopuszczeniem do obrotu (ang. compassionate use), notowano zwiększoną częstość występowania ciężkiej niedokrwistości u pacjentów, którzy przyjmowali linezolid przez okres dłuższy niż maksymalnie zalecane 28 dni. U pacjentów tych częściej konieczne było przetaczanie krwi. Przypadki niedokrwistości, w których konieczne było przetaczanie krwi, opisywano również po wprowadzeniu linezolidu do obrotu, częściej po stosowaniu tego leku przez ponad 28 dni.

Po wprowadzeniu produktu do obrotu notowano przypadki wystąpienia niedokrwistości syderoblastycznej. Większość pacjentów, u których zaobserwowano jej objawy, otrzymywała linezolid dłużej niż 28 dni. Po zakończeniu stosowania linezolidu, u większości pacjentów niedokrwistość (leczona lub nieleczona) ustępowała całkowicie lub częściowo.

Zmienna umieralność w badaniu klinicznym u pacjentów z wywołanymi przez bakterie Gram-dodatnie zakażeniami krwi, związanymi ze stosowaniem cewników dożylnych

W otwartym badaniu klinicznym u ciężko chorych pacjentów z zakażeniami związanymi ze stosowaniem cewników dożylnych, obserwowano większą umieralność wśród pacjentów przyjmujących linezolid niż wśród pacjentów leczonych wankomycyną, dikloksacyliną lub oksacyliną [78/363 (21,5%) do 58/363 (16,0%)]. Głównym czynnikiem wpływającym na umieralność było występowanie zakażenia bakteriami Gram-dodatnimi na początku leczenia. Odsetki umieralności były podobne u pacjentów z zakażeniem wywołanym wyłącznie przez bakterie Gram-dodatnie (iloraz szans 0,96; 95% przedział ufności: 0,58–1,59), ale były istotnie większe (p=0,0162) w grupie pacjentów przyjmujących linezolid u pacjentów z dowolnym innym patogenem lub bez patogenu na początku leczenia (iloraz szans 2,48; 95% przedział ufności: 1,38–4,46). Największa różnica występowała w czasie leczenia i w ciągu 7 dni po jego zakończeniu. Podczas badania, więcej pacjentów w grupie przyjmującej linezolid nabyło zakażenia drobnoustrojami Gram-ujemnymi i zmarło na skutek zakażeń wywołanych przez bakterie Gram-ujemne oraz zakażeń mieszanych. W związku z powyższym w powikłanych zakażeniach skóry i tkanek miękkich linezolid można stosować u pacjentów ze stwierdzonym lub podejrzewanym jednoczesnym zakażeniem bakteriami Gram-ujemnymi, wyłącznie wtedy, gdy nie są dostępne inne metody leczenia. W takich przypadkach koniecznie należy rozpocząć jednoczesne leczenie przeciwko bakteriom Gram-ujemnym.

Biegunka związana z antybiotykami oraz zapalenie okrężnicy

Przypadki rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego obserwowano podczas stosowania prawie każdego leku przeciwbakteryj­nego, w tym także linezolidu. Dlatego ważne jest, aby uwzględnić to rozpoznanie u każdego pacjenta, u którego biegunka wystąpi w następstwie podawania jakiegokolwiek leku przeciwbakteryj­nego. Jeśli podejrzewa się lub potwierdzi rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, związane ze stosowaniem antybiotyku, może być konieczne przerwanie leczenia linezolidem i wdrożenie odpowiedniego postępowania.

Podczas stosowania prawie każdego leku przeciwbakteryj­nego, w tym linezolidu, notowano występowanie biegunki i rzekomobłoni­astego zapalenia okrężnicy oraz biegunki związanej z zakażeniem Clostridium difficile. Powikłanie to może przebiegać w postaci lekkiej biegunki do zapalenia okrężnicy zakończonego zgonem. Dlatego ważne jest, aby rozważyć taką diagnozę u pacjentów, u których w trakcie lub po zastosowaniu linezolidu wystąpiła ostra biegunka. Jeśli podejrzewa się i (lub) potwierdzi, że biegunka lub zapalenie okrężnicy są związane ze stosowaniem antybiotyku, zaleca się przerwanie stosowania leku przeciwbakteryj­nego, w tym linezolidu, oraz niezwłoczne rozpoczęcie odpowiedniego leczenia. W takiej sytuacji przeciwwskazane jest stosowanie leków hamujących perystaltykę jelit.

Kwasica mleczanowa

Podczas stosowania linezolidu występowały przypadki kwasicy mleczanowej. U pacjentów, u których podczas przyjmowania linezolidu rozwiną się objawy przedmiotowe i podmiotowe kwasicy metabolicznej, w tym nawracające nudności lub wymioty, ból brzucha, małe stężenie wodorowęglanów lub hiperwentylacja, konieczna jest natychmiastowa interwencja medyczna. Jeśli wystąpi kwasica mleczanowa, przed kontynuacją leczenia należy ocenić stosunek korzyści do ryzyka.

Zaburzenia mitochondrialne

Linezolid hamuje syntezę białek mitochondrialnych, w wyniku czego mogą wystąpić takie objawy niepożądane, jak kwasica metaboliczna, niedokrwistość oraz neuropatia (nerwu wzrokowego lub obwodowa). Objawy te występują częściej, jeśli produkt leczniczy stosuje się dłużej niż przez 28 dni.

Zespół serotoninowy

W spontanicznych zgłoszeniach występował zespół serotoninowy, związany z jednoczesnym podaniem linezolidu i produktów leczniczych o działaniu serotoninergicznym, w tym leków przeciwdepresyjnych będących selektywnymi inhibitorami zwrotnego wychwytu serotoniny (SSRI). Jednoczesne podanie linezolidu z lekami serotoninergicznymi jest przeciwwskazane, z wyjątkiem sytuacji, gdy jest to konieczne. Należy wówczas dokładnie obserwować, czy u pacjenta nie występują objawy podmiotowe i przedmiotowe zespołu serotoninowego, takie jak: zaburzenia czynności poznawczych, hipotermia, hiperrefleksja oraz zaburzenia koordynacji. Jeśli wystąpią objawy przedmiotowe lub podmiotowe, lekarz powinien rozważyć przerwanie leczenia jednym lub obydwoma lekami. Po zaprzestaniu podawania leków serotoninergicznych mogą wystąpić objawy z odstawienia.

Neuropatia obwodowa i neuropatia nerwu wzrokowego

U pacjentów leczonych linezolidem stwierdzano przypadki neuropatii obwodowej i neuropatii nerwu wzrokowego, czasem postępującej do utraty wzroku; doniesienia te dotyczyły przede wszystkim pacjentów leczonych przez okres dłuższy niż maksymalnie zalecane 28 dni.

Należy zalecać każdemu pacjentowi, aby zgłaszał objawy pogorszenia widzenia, takie jak zmiana ostrości widzenia, zmiana widzenia barw, niewyraźne widzenie lub ubytki w polu widzenia. W takich przypadkach zaleca się bezzwłoczne skierowanie pacjenta na badanie okulistyczne. Jeżeli pacjent stosuje linezolid przez okres dłuższy niż maksymalnie zalecane 28 dni, należy regularnie kontrolować u niego czynność narządu wzroku.

W razie neuropatii obwodowej lub neuropatii nerwu wzrokowego, możliwość kontynuacji leczenia linezolidem należy uzależnić od ryzyka.

Zwiększone ryzyko neuropatii może występować podczas podawania linezolidu pacjentom, którzy obecnie lub niedawno byli leczeni na gruźlicę lekami przeciw mykobakteriom.

Drgawki

U pacjentów leczonych linezolidem notowano występowanie drgawek. W większości tych przypadków stwierdzono występowanie napadów drgawek w przeszłości lub czynniki ryzyka. Lekarz powinien zapytać pacjenta, czy w przeszłości nie występowały u niego drgawki.

Inhibitory monoaminooksydazy

Linezolid jest odwracalnym, nieselektywnym inhibitorem monoaminooksydazy (IMAO). Jednak w dawkach stosowanych w leczeniu zakażeń nie działa przeciwdepresyjnie. Dostępne są jedynie ograniczone dane, pochodzące z badań nad interakcjami leków i bezpieczeństwem stosowania linezolidu u pacjentów z innymi chorobami i (lub) przyjmujących równocześnie leki, które mogą hamować MAO. Nie należy wówczas stosować linezolidu, chyba że możliwa jest ścisła obserwacja i kontrola pacjenta (patrz punkt dotyczący przeciwwskazań i ostrzeżeń).

Stosowanie z pokarmami bogatymi w tyraminę

Należy pouczyć pacjenta, że podczas stosowania linezolidu konieczne jest ograniczenie spożywania pokarmów bogatych w tyraminę (patrz punkt dotyczący interakcji).

Nadkażenia

W badaniach klinicznych nie oceniano wpływu stosowania linezolidu na fizjologiczną florę bakteryjną.

Stosowanie antybiotyków może niekiedy powodować nadmierne namnożenie drobnoustrojów niewrażliwych. Na przykład w czasie badania klinicznego u około 3% pacjentów przyjmujących zalecone dawki linezolidu, wystąpiła kandydoza związana ze stosowaniem leku. Jeżeli w trakcie stosowania linezolidu dojdzie do nadkażenia drobnoustrojami niewrażliwymi, należy zastosować odpowiednie leczenie.

Szczególne grupy pacjentów

U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek linezolid należy stosować ze szczególną ostrożnością i jedynie wtedy, gdy przewidywana korzyść przewyższa teoretyczne ryzyko (patrz punkt dotyczący dawkowania, sposobu podawania i danych farmakokinetyc­znych).

U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby linezolid należy stosować jedynie wtedy, gdy przewidywana korzyść przewyższa teoretyczne ryzyko (patrz punkt dotyczący dawkowania, sposobu podawania i danych farmakokinetyc­znych).

Zaburzenia płodności

Stosowanie linezolidu prowadziło do przemijającego zmniejszenia płodności i indukowało nieprawidłową morfologię plemników u dorosłych samców szczurów narażonych na działanie linezolidu w stopniu podobnym do występującego u ludzi. Nie ma danych na temat możliwego wpływu linezolidu na męski układ rozrodczy u ludzi (patrz punkt dotyczący przedklinicznych danych na temat bezpieczeństwa).

Badania kliniczne

Nie określono bezpieczeństwa ani skuteczności podawania linezolidu przez okres dłuższy niż 28 dni.

Nie prowadzono kontrolowanych badań klinicznych z udziałem pacjentów ze stopą cukrzycową, odleżynami, zmianami spowodowanymi niedokrwieniem, ciężkimi oparzeniami lub zgorzelą. Doświadczenie dotyczące stosowania linezolidu w takich przypadkach jest ograniczone.

Substancje pomocnicze

1 ml roztworu zawiera 48 mg glukozy (tj. 14,4 g w 300 ml roztworu). Zawartość glukozy należy uwzględnić u pacjentów z cukrzycą lub z innymi stanami związanymi z nietolerancją glukozy. 1 ml roztworu zawiera również 0,38 mg sodu (114 mg w 300 ml roztworu). Należy to wziąć pod uwagę u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie.

Interakcje

Inhibitory monoaminooksydazy

Linezolid jest odwracalnym, nieselektywnym inhibitorem monoaminooksydazy (IMAO). Dostępne są jedynie bardzo ograniczone dane pochodzące z badań nad interakcjami leków i bezpieczeństwem stosowania linezolidu u pacjentów przyjmujących jednocześnie leki, które mogą hamować monoaminooksydazę (MAO). Nie zaleca się wówczas stosowania linezolidu, chyba że możliwa jest ścisła obserwacja i kontrolowanie pacjenta.

Interakcje mogące potencjalnie zwiększyć ciśnienie krwi

Wykazano, że u zdrowych ochotników linezolid nasila wzrost ciśnienia tętniczego krwi spowodowanego przez pseudoefedrynę i chlorowodorek fenylopropano­laminy. Jednoczesne stosowanie linezolidu i pseudoefedryny lub fenylopropanolaminy powodowało zwiększenie ciśnienia skurczowego o 30–40 mmHg, w porównaniu do zwiększenia o 11–15 mmHg, gdy zastosowano sam linezolid, o 14–18 mmHg, gdy zastosowano samą pseudoefedrynę lub fenylopropanolaminę i o 8–11 mmHg, gdy zastosowano placebo. Nie wykonano podobnych badań u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym. Zaleca się stopniowe dostosowywanie dawki leków działających wazopresyjnie (w tym leków działających na receptory dopaminergiczne) podczas ich równoczesnego stosowania z linezolidem.

Interakcje serotoninergiczne

U zdrowych ochotników badano interakcje między linezolidem i dekstrometor­fanem. Dekstrometorfan (2 dawki 20 mg podane z przerwą 4 godzin) podawano jednocześnie z linezolidem lub bez niego. U pacjentów otrzymujących linezolid i dekstrometorfan nie obserwowano objawów zespołu serotoninowego (tj. dezorientacji, majaczenia, niepokoju, drżenia, zaczerwienienia twarzy, zwiększonej potliwości, hipertermii).

Po wprowadzeniu do obrotu: zanotowano jeden przypadek wystąpienia objawów podobnych do zespołu serotoninowego po jednoczesnym podaniu linezolidu i dekstrometorfanu. Objawy ustąpiły po odstawieniu obu leków.

Podczas stosowania linezolidu w praktyce klinicznej z lekami serotoninergic­znymi, w tym z przeciwdepre­syjnymi z grupy selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), notowano przypadki zespołu serotoninowego. W związku z tym, ich jednoczesne podawanie jest przeciwwskazanie. Postępowanie z pacjentami, u których konieczne jest jednoczesne podawanie linezolidu i leków serotoninergicznych zostało opisane w punkcie dotyczącym ostrzeżeń i środków ostrożności.

Stosowanie z pokarmami bogatymi w tyraminę

Nie zaobserwowano istotnego zwiększenia ciśnienia u pacjentów otrzymujących razem linezolid i dawkę tyraminy mniejszą niż 100 mg. Świadczy to o tym, że należy jedynie unikać spożywania nadmiernych ilości pokarmów i napojów o dużej zawartości tyraminy (np. dojrzałych serów, wyciągów z drożdży, niedestylowanych napojów alkoholowych i produktów uzyskiwanych z fermentacji nasion soi, takich jak sos sojowy).

Leki metabolizowane przez cytochrom P450

Linezolid nie jest w wykrywalnym stopniu metabolizowany przez układ enzymatyczny cytochromu P450 (CYP450) i nie hamuje aktywności żadnego z ludzkich izoenzymów CYP o znaczeniu klinicznym (1A2, 2C9, 2C19, 2D6, 2E1, 3A4). Podobnie linezolid nie indukuje izoenzymów cytochromu P450 u szczurów. Dlatego można się spodziewać, że podczas stosowania linezolidu nie wystąpią interakcje z innymi lekami, indukowane przez CYP450.

Ryfampicyna

Wpływ ryfampicyny na farmakokinetykę linezolidu był oceniany w badaniu z udziałem u szesnastu zdrowych mężczyzn, którym podawano linezolid w dawce 600 mg 2 razy na dobę przez 2,5 dnia w monoterapii oraz w skojarzeniu z ryfampicyną w dawce 600 mg podawaną raz na dobę przez 8 dni. Ryfampicyna zmniejszała Cmax oraz AUC linezolidu średnio o odpowiednio 21% [90% CI, 15, 27] i 32% [90% CI, 27, 37]. Mechanizm tej interakcji oraz jej znaczenie kliniczne są nieznane.

Warfaryna

Jeśli w czasie leczenia linezolidem, po osiągnięciu stężenia stacjonarnego dołączy się podawanie warfaryny, następuje 10% zmniejszenie średnich maksymalnych wartości INR (międzynarodowy współczynnik znormalizowany) oraz 5% zmniejszenie pola pod krzywą (AUC) INR. Nie ma wystarczających danych, aby ocenić ewentualne znaczenie kliniczne tych wyników.

Ciąża i laktacja

Nie ma wystarczających danych dotyczących stosowania linezolidu u kobiet w ciąży. Badania prowadzone na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ linezolidu na rozrodczość. Występuje ryzyko podczas stosowania leku u ludzi.

Jeśli nie jest to jednoznacznie konieczne (tzn. jeśli spodziewane korzyści przewyższają teoretyczne ryzyko), linezolidu nie należy stosować podczas ciąży.

Wyniki badań prowadzonych na zwierzętach wskazują, że linezolid i jego metabolity mogą przenikać do mleka matki i dlatego należy zaprzestać karmienia piersią przed rozpoczęciem i podczas leczenia linezolidem.

Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Należy poinformować pacjenta, że podczas leczenia linezolidem mogą wystąpić zawroty głowy zaburzenia widzenia, i ostrzec, że w razie wystąpienia tych objawów nie należy prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.

Działania niepożądane

Działania niepożądane zamieszczone w tabeli poniżej występowały z częstością >0,1% w badaniach klinicznych, przeprowadzonych u ponad 2 000 dorosłych pacjentów, którzy przyjmowali linezolid w zalecanych dawkach przez okres nie dłuższy niż 28 dni.

Objawy niepożądane wystąpiły u około 22% pacjentów; najczęściej notowano: ból głowy (2,1%), biegunkę (4,2%), nudności (3,3%) i kandydozę [głównie jamy ustnej (0,8%) i pochwy (1,1%)].

Najczęściej opisywanymi działaniami niepożądanymi związanymi ze stosowaniem leku, prowadzącymi do przerwania jego stosowania były: ból głowy, biegunka, nudności i wymioty. Około 3% pacjentów przerwało leczenie z powodu wystąpienia zdarzeń niepożądanych związanych ze stosowaniem leku.

Dodatkowe działania niepożądane zgłaszane po wprowadzeniu produktu do obrotu umieszczono w tabeli poniżej i opisano jako „częstość nieznana”, do czasu ustalenia rzeczywistej częstości ich występowania.

W trakcie leczenia linezolidem przedstawione poniżej działania niepożądane występowały z następującą częstością: bardzo często (>1/10), często (>1/100 do <1/10), niezbyt często (>1/1 000 do <1/100), rzadko (>1/10 000 do <1/1 000), bardzo rzadko (<1/10 000), częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

* Patrz punkt 4.4. charakte­rystyki produktu leczniczego

Patrz punkt 4.3 i 4.5 cha­rakterystyki produktu leczniczego t Patrz poniżej

Następujące niepożądane reakcje na linezolid uznano za ciężkie w pojedynczych przypadkach: umiejscowiony ból brzucha, przemijające napady niedokrwienne i nadciśnienie tętnicze.

t W kontrolowanych badaniach klinicznych, w których linezolid podawano przez okres do 28 dni, niedokrwistość stwierdzono u mniej niż 0,1% pacjentów. W badaniach obejmujących podawanie leku ze względów humanitarnych przed dopuszczeniem do obrotu u pacjentów z zagrażającymi życiu zakażeniami i z chorobami współistniejącymi, niedokrwistość rozwinęła się u 2,5% (33/1326) pacjentów leczonych linezolidem przez okres <28 dni i u 12,3% (53/430) pacjentów leczonych przez okres >28 dni. Ciężka, związana ze stosowaniem leku, niedokrwistość powodująca konieczność przetoczenia krwi, wystąpiła u 9% (3/33) pacjentów leczonych przez okres <28 dni i u 15% (8/53) pacjentów leczonych przez okres >28 dni.

Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania, pochodzące z badań klinicznych z udziałem ponad 500 dzieci (w wieku od urodzenia do 17 lat) nie wskazują, aby profil bezpieczeństwa stosowania linezolidu w grupie dzieci i młodzieży różnił się od profilu bezpieczeństwa u pacjentów dorosłych.

Przedawkowanie

Swoiste antidotum nie jest znane.

Nie opisano żadnego przypadku przedawkowania linezolidu. Mimo to poniżej podane informacje mogą być użyteczne w postępowaniu po przedawkowaniu.

Zaleca się stosowanie leczenia podtrzymującego czynności życiowe i utrzymywanie przesączania kłębuszkowego. Około 30% dawki linezolidu jest usuwane z organizmu w ciągu 3-godzinnej hemodializy; nie ma natomiast danych na temat usuwania linezolidu za pomocą dializy otrzewnowej lub hemoperfuzji.

Instrukcja użycia

Opakowanie przeznaczone jest wyłącznie do jednorazowego użycia. Zewnętrzną folię należy usunąć wyłącznie bezpośrednio przed podaniem, sprawdzić, czy nie ma drobnych nieszczelności, mocno ściskając worek. Jeżeli worek przecieka, nie stosować produktu, ponieważ może nie być jałowy. Przed podaniem roztwór należy obejrzeć. Można go podawać wyłącznie wówczas, gdy jest klarowny i nie zawiera cząstek stałych. Nie stosować worków w połączeniu szeregowym. Niewykorzystane pozostałości roztworu należy wyrzucić. Nie podłączać worków z częściowo zużytą zawartością.

Pneumolid, roztwór do infuzji, wykazuje zgodność z następującymi roztworami: 5% roztwór glukozy do infuzji, 0,9% roztwór chlorku sodu do infuzji, roztwór Ringera z mleczanami do wstrzykiwań (roztwór Hartmanna do wstrzykiwań).

Niezgodności

Nie należy dodawać do roztworu innych substancji. Jeżeli linezolid ma być podawany równocześnie z innymi lekami, to każdy z leków należy podawać osobno, zgodnie z zaleceniami dotyczącymi jego stosowania. Jeżeli przez to samo dojście dożylne mają być naprzemiennie podawane roztwory linezolidu i innych leków, to każdorazowo, przed podaniem linezolidu i po jego podaniu, należy je przepłukać roztworem zachowującym zgodność z roztworem do infuzji linezolidu.

Pneumolid jest fizycznie niezgodny z następującymi lekami: amfoterycyna B, chlorowodorek chlorpromazyny, diazepam, izetionian pentamidyny, laktobionian erytromycyny, sól sodowa fenytoiny i sulfametoksazol z trimetoprimem. Ponadto jest on niezgodny chemicznie z solą sodową ceftriaksonu.

Z powodu braku badań zgodności, produktu nie należy mieszać z innymi produktami leczniczymi.

Okres ważności

Przed otwarciem: 30 miesięcy.

Po otwarciu: ze względów mikrobiologicznych produkt leczniczy należy zastosować natychmiast, chyba, że metoda otwarcia wyklucza ryzyko skażenia mikrobiologicznego. Jeżeli produkt nie zostanie podany natychmiast, za okres i warunki przechowywania podczas stosowania odpowiedzialność ponosi wyłącznie użytkownik.

Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Lek należy przechowywać prawidłowo w oryginalnym opakowaniu (w worku zewnętrznym i w tekturowym pudełku) w celu ochrony przed światłem.

19

Więcej informacji o leku Pneumolid 2 mg/ml

Sposób podawania Pneumolid 2 mg/ml: roztwór do infuzji
Opakowanie: 25 worków 300 ml\n2 worki 300 ml\n1 worek 300 ml\n10 worków 300 ml\n20 worków 300 ml\n5 worków 300 ml
Numer GTIN: 05909991143190\n05909991143206\n05909991143213\n05909991143220\n05909991143237\n05909991143244
Numer pozwolenia: 21937
Data ważności pozwolenia: 2019-06-12
Wytwórca:
Alvogen IPCo S.a.r.l.