Mitoxantron Accord 2 mg/ml - charakterystyka produktu leczniczego

1. nazwa produktu leczniczego

Mitoxantron Accord, 2 mg/ml, koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji

2. skład jakościowy i ilościowy

1 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera 2 mg mitoksantronu (w postaci chlorowodorku).

1 fiolka zawierająca 5 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera 10 mg mitoksantronu (w postaci chlorowodorku).

1 fiolka zawierająca 10 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera 20 mg mitoksantronu (w postaci chlorowodorku).

1 fiolka zawierająca 15 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera 30 mg mitoksantronu (w postaci chlorowodorku).

Ten produkt leczniczy zawiera 0,148 mmol sodu na ml.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. postać farmaceutyczna

Koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji.

Wygląd: ciemnoniebieski roztwór. pH w zakresie około 3,0 – 4,5 oraz osmolalności w zakresie 250 do 300 mOsmol/Kg

4. szczegółowe dane kliniczne

4.1 wskazania do stosowania

Mitoksantron Accord wskazany jest w leczeniu raka piersi z przerzutami.

Mitoxantron Accord jest wskazany w leczeniu chłoniaka nieziarniczego (typu non-Hodgkin).

Mitoxantron Accord jest wskazany w leczeniu ostrej białaczki szpikowej (AML) u dorosłych.

Mitoxantron Accord w połączeniu z innymi lekami jest wskazany w indukcji remisji przełomu blastycznego w przewlekłej białaczce szpikowej.

Mitoxantron Accord jest wskazany do stosowania w skojarzeniu z kortykosterydami w leczeniu paliatywnym (np. łagodzeniu bólu) w związku z opornym na kastrację, zaawansowanym rakiem gruczołu krokowego.

Mitoxantron Accord jest wskazany w leczeniu pacjentów z wysoce aktywną, nawracającą postacią stwardnienia rozsianego i szybko postępującą niepełnospraw­nością, w sytuacji, gdy nie ma innych możliwości leczenia (patrz punkty 4.2, 4.4 i 5.1).

4.2 dawkowanie i sposób podawania

Mitoxantron Accord powinien być podawany pod nadzorem lekarza doświadczonego w stosowaniu chemioterapii cytotoksycznej.

Dawkowanie w monoterapii: zalecana początkowa dawka mitoksantronu stosowanego w monoterapii wynosi 14 mg/m2 pc., podawana w pojedynczej dawce dożylnej. Dawkę można powtórzyć w odstępie 21 dni po pierwszym podaniu. Mniejszą dawkę początkową (12 mg/m2 pc. lub mniejszą) zaleca się u pacjentów z niewystarczającą rezerwą szpikową, np. na skutek wcześniejszej chemioterapii lub u pacjentów w złym stanie ogólnym.

Modyfikację dawkowania oraz czas podawania kolejnych dawek należy ustalić na podstawie klinicznej oceny stopnia i czasu trwania mielosupresji. W kolejnych cyklach leczenia zwykle można powtórzyć poprzednią dawkę, jeśli liczba leukocytów i płytek krwi powróci do wartości prawidłowych w ciągu 21 dni.

Poniższa tabela zawiera proponowane wskazówki dotyczące modyfikacji dawkowania w leczeniu zaawansowanego raka piersi i chłoniaka nieziarniczego, w zależności od nadiru hematologicznego (który zazwyczaj występuje po upływie około 10 dni od podania leku).

Leczenie skojarzone: mitoksanton podawano jako jeden z komponentów terapii skojarzonej.

W leczeniu raka piersi z przerzutami skuteczne okazało się połączenie mitoksantronu z innymi środkami cytotoksycznymi, w tym z cyklofosfamidem i 5-fluorouracylem lub metotreksatem i mitomycyną C. Należy zapoznać się z informacjami na temat modyfikacji dawkowania i podawania leku w fachowej literaturze.

Mitoksantron również stosowano w różnych połączeniach w leczeniu chłoniaka nieziarniczego, jednak dane są obecnie ograniczone i nie można zalecić swoistych schematów.

W schematach skojarzonych mitoksantron okazał się skuteczny w początkowej dawce w zakresie od 7 do 8, 10, 12 mg/m2 pc., w zależności stosowanego połączenia i częstotliwości podawania.

Jeśli mitoksantron jest stosowany z innym środkiem mielosupresyjnym , zaleca się, by początkową dawkę mitoksantronu zmniejszyć o 2 do 4 mg/m2 pc. w stosunku do dawek zalecanych w monoterapii. Kolejne dawki, jak wskazuje powyższa tabela, zależą od stopnia i czasu trwania mielosupresji.

Stosowanie w monoterapii w okresie remisji choroby

Dawka zalecana dla wywołania remisji wynosi 12 mg/m2 pc., podawana dożylnie codziennie przez pięć kolejnych dni (dawka całkowita wynosi 60 mg/m2 pc.). W badaniach klinicznych z zastosowaniem dawki 12 mg/m2 pc./dobę podawanej przez 5 kolejnych dni pełna remisja nastąpiła w wyniku pierwszej kuracji indukcyjnej.

Leczenie skojarzone

W celu indukcji, zalecana dawka mitoksantronu wynosi 12 mg/m2 pc. na dobę w dniach od 1 do 3, podawana we wlewie dożylnym, w skojarzeniu z cytarabiną w dawce 100 mg/m2 pc. podawaną przez 7 dni w ciągłym wlewie 24-godzinnym w dniach 1 do 7.

Większość pełnych remisji występuje po pierwszym cyklu terapii indukcyjnej. W przypadku niepełnej odpowiedzi przeciwbiałac­zkowej, można podać drugi cykl terapii indukcyjnej z mitoksantronem podawanym przez 2 dni i cytarabiną przez 5 dni, przy użyciu tych samych dawek dobowych. Jeśli podczas pierwszej terapii indukcyjnej wystąpi ciężka lub zagrażająca życiu toksyczność niehematologiczna, następny cykl terapii indukcyjnej należy wstrzymać do czasu ustąpienia objawów toksyczności.

Leczenie konsolidacyjne zastosowane w dwóch dużych, randomizowanych, wieloośrodkowych badaniach klinicznych potwierdziło zasadność stosowania mitoksantronu w dawce 12 mg/m2 pc. podawanego w 24-godzinnym wlewie dożylnym w dniach 1 i 2 oraz cytarabiny w dawce 100 mg/m2 pc. przez 5 dni w ciągłym 24-godzinnym wlewie w dniach 1 do 5. Pierwszy cykl został podany po upływie około 6 tygodni od ostatniej kuracji indukcyjnej, a drugi zwykle 4 tygodnie po pierwszym.

Wykazano skuteczność schematu obejmującego jednorazowe podanie mitoksantronu w dawce 6 mg/m2 pc. w bolusie dożylnym (iv), etopozydu w dawce 80 mg/m2 pc. 1-godzinnym wlewie dożylnym oraz cytarabiny (Ara-C) w dawce 1 g/m2 pc. dożylnie w ciągu 6 godzin przez 6 dni (MEC) jako leczenia ratunkowego w opornej na leczenie AML.

Leczenie przełomu blastycznego w (przewlekłej) białaczce szpikowej

Monoterapia wznowy choroby

Dawka zalecana w razie wznowy choroby wynosi 10 do 12 mg/m2 pc., podane dożylnie raz na dobę przez pięć kolejnych dni (dawka całkowita 50 do 60 mg/m2 pc.).

Zaawansowany rak gruczołu krokowego oporny na kastrację

W oparciu o dane z dwóch badań porównawczych z użyciem mitoksantronu z kortykosteroidami w porównaniu kortykosteroidów w monoterapii, zalecana dawka mitoksantronu wynosi 12 do 14 mg/m2 pc., podawana w krótkim wlewie dożylnym co 21 dni, w skojarzeniu z niskimi doustnymi dawkami kortykosteroidów.

Pacjenci onkologiczni, którzy otrzymali dawkę skumulowaną 140 mg/m2 pc. w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami chemioterapeu­tycznymi, mają skumulowane 2,6% ryzyko wystąpienia zastoinowej niewydolności serca. Z tego powodu pacjenci powinni być monitorowani pod kątem objawów toksycznego wpływu na serce i pytani o objawy niewydolności serca przed rozpoczęciem i w trakcie leczenia.

Stwardnienie rozsiane

Mitoksantron powinien być podawany pod nadzorem lekarza doświadczonego w stosowaniu cytotoksycznych chemioterapeutyków w leczeniu stwardnienia rozsianego.

Leczenie to powinno być stosowane dopiero po ocenie stosunku korzyści do ryzyka, w szczególności hematologicznych i sercowych czynników ryzyka (patrz punkt 4.4).

Leczenia nie wolno rozpoczynać u pacjentów, którzy byli uprzednio leczeni mitoksantronem.

Zalecana dawka mitoksantronu wynosi zwykle 12 mg/m2 powierzchni ciała, podawana w krótkim (około 5 do 15 minut) wlewie dożylnym, który może być powtarzany co 1–3 miesiące. Maksymalna życiowa dawka skumulowana nie powinna przekraczać 72 mg/m2 pc.(patrz punkt 5.1).

W razie wielokrotnego podawania mitoksantronu dawkowanie należy dostosować w zależności od zakresu i czasu trwania supresji szpiku kostnego.

Morfologia krwi z rozmazem w ciągu 21 dni po infuzji mitoksantronu

Objawy zakażenia i rozmaz leukocytów stopnia 3 wg WHO: kolejna dawka 10 mg/m2 pc.

Objawy zakażenia i rozmaz leukocytów stopnia 4 wg WHO: kolejna dawka 8 mg/m2 pc.

Morfologia krwi z rozmazem 7 dni przed infuzją mitoksantronu

Objawy zakażenia i rozmaz leukocytów stopnia 1 wg WHO: kolejna dawka 9 mg/m2 pc.

Objawy zakażenia i rozmaz leukocytów stopnia 2 wg WHO: kolejna dawka 6 mg/m2 pc.

Objawy zakażenia i rozmaz leukocytów stopnia 3 do 4 wg WHO: przerwać leczenie

W razie toksyczności niehematologicznej stopnia 2 do 3 wg WHO kolejną dawkę należy skorygować do 10 mg/m2 pc.; w razie toksyczności niehematologicznej stopnia 4 wg WHO należy przerwać leczenie.

Szczególne grupy pacjentów

Pacjenci w podeszłym wieku

Generalnie, dobór dawki dla pacjentów w podeszłym wieku należy rozpocząć od dolnej granicy zakresu dawkowania, uwzględniając większą częstość zmniejszenia czynności wątroby, nerek lub serca i jednoczesne choroby lub leczenie innymi lekami.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

Bezpieczeństwo mitoksantronu u pacjentów z niewydolnością nerek nie zostało ustalone. Mitoksantron należy stosować z zachowaniem ostrożności.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

Bezpieczeństwo mitoksantronu u pacjentów z niewydolnością wątroby nie zostało ustalone.

U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby może być konieczne dostosowanie dawki, ponieważ klirens mitoksantronu jest zmniejszony wskutek niewydolności wątroby. Nie ma wystarczających danych do ustalenia zaleceń dotyczących dostosowania dawki.

Wyniki badań laboratoryjnych nie umożliwiają przewidzenia klirensu substancji czynnej ani określenia właściwego dostosowania dawki (patrz punkt 5.2).

Dzieci i młodzież

Bezpieczeństwo i skuteczność u dzieci nie zostały ustalone. Nie ma wskazań do stosowania mitoksantronu u dzieci i młodzieży.

Sposób podawania

Produkt leczniczy przeznaczony jest wyłącznie do podawania dożylnego.

Roztwór mitoksantronu należy powoli wstrzykiwać do swobodnie płynącego wlewu dożylnego izotonicznego roztworu soli fizjologicznej albo 5% roztworu glukozy, przez okres co najmniej 3 do 5 minut. Przewód infuzyjny należy w miarę możliwości umieścić w dużej żyle. Jeśli to możliwe, należy unikać żył nad stawami lub w kończynach z zaburzeniami przepływu żylnego lub drenażu limfatycznego.

Roztwór mitoksantronu można także podawać w krótkim wlewie (od 15 do 30 minut), rozcieńczony w 50 do 100 ml izotonicznego roztworu soli fizjologicznej lub 5% roztworu glukozy.

Roztworu mitoksantronu nie wolno podawać podskórnie, domięśniowo lub dotętniczo. W przypadku wynaczynienia podczas podawania może wystąpić ciężkie miejscowe uszkodzenie tkanek. Produkt leczniczy nie może być podawany także we wstrzyknięciu dokanałowym.

Jeśli wystąpiły jakiekolwiek objawy przedmiotowe lub podmiotowe wynaczynienia, w tym pieczenie, ból, świąd, rumień, obrzęk, niebieskie przebarwienie lub owrzodzenie, podawanie należy natychmiast przerwać (patrz punkt 4.4).

4.3 przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1., w tym na siarczyny, które mogą powstać w trakcie produkcji mitoksantronu. Mitoksantron jest przeciwwskazany u kobiet karmiących piersią (patrz punkty 4.4 i 4.6). Mitoksantron nie może być stosowany w leczeniu stwardnienia rozsianego u kobiet w ciąży (patrz punkty 4.4 i 4.6).

4.4 specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Środki ostrożności, które należy podjąć przed użyciem lub podawaniem produktu leczniczego: Mitoxantron Accord należy podawać powoli do swobodnie płynącego wlewu dożylnego. Produktu leczniczego Mitoxantron Accord nie wolno podawać podskórnie, domięśniowo, dokanałowo i dotętniczo. Zgłaszano przypadki miejscowych/re­gionalnych neuropatii, czasem nieodwracalnych, po wstrzyknięciu dotętniczym. Ciężkie miejscowe uszkodzenie tkanki może występować w przypadku wynaczynienia podczas podawania. Do tej pory opisywano jedynie pojedyncze przypadki ciężkich reakcji miejscowych (martwica) na skutek wynaczynienia. Produktu leczniczego Mitoxantron Accord nie wolno podawać dokanałowo. Podanie dokanałowe może spowodować ciężkie uszkodzenie z trwałymi następstwami. Zgłaszano przypadki neuropatii i neurotoksyc­zności, zarówno ośrodkowej jak i obwodowej, po wstrzyknięciu dokanałowym. Zgłoszenia te obejmowały przypadki prowadzące do śpiączki, ciężkich powikłań neurologicznych i paraliżu z zaburzeniami czynności jelit i pęcherza moczowego.

Czynność serca

Toksyczny wpływ na mięsień sercowy, który w najcięższej postaci ma charakter potencjalnie nieodwracalnej i śmiertelnej zastoinowej niewydolności serca (CHF), może wystąpić zarówno podczas leczenia mitoksantronem, jak i w kilka miesięcy lub lat od zakończenia terapii. Ryzyko to zwiększa się wraz z dawką skumulowaną. Pacjenci z chorobą nowotworową, którzy otrzymali dawkę skumulowaną 140 mg/m2 pc. w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami chemioterapeu­tycznymi, mieli skumulowane 2,6% ryzyko wystąpienia zastoinowej niewydolności serca; ogólny skumulowany wskaźnik prawdopodobieństwa umiarkowanego lub ciężkiego zmniejszenia LVEF po tej dawce wynosił 13%.

Czynna lub utajona choroba układu krążenia, wcześniejsza lub jednoczesna radioterapia obszaru śródpiersia/o­sierdzia, wcześniejsze leczenie innymi antracyklinami lub antrachinonami lub jednoczesne stosowanie innych produktów leczniczych o działaniu kardiotoksycznym może zwiększać ryzyko toksycznego działania na serce. Przed podaniem pierwszej dawki mitoksantronu pacjentom onkologicznym zaleca się ocenę lewokomorowej frakcji wyrzutowej (LVEF) w badaniu echokardiogra­ficznym lub wykonanie wielobramkowej wentrykulografii radioizotopowej (MUGA). U pacjentów onkologicznych należy regularnie kontrolować czynność serca podczas leczenia. Zaleca się ocenę LVEF w regularnych odstępach czasu i (lub) w razie pojawienia się objawów przedmiotowych lub podmiotowych zastoinowej niewydolności serca. Działanie kardiotoksyczne może wystąpić w dowolnym momencie podczas leczenia mitoksantronem, a jego ryzyko zwiększa się wraz z dawką skumulowaną. Kardiotoksyczne działanie mitoksantronu może wystąpić przy mniejszej dawce skumulowanej, niezależnie od obecności lub braku czynników ryzyka.

Ze względu na możliwe ryzyko działań niepożądanych ze strony serca u pacjentów leczonych uprzednio daunorubicyną lub doksorubicyną, przed rozpoczęciem leczenia mitoksantronem należy u nich ocenić stosunek ryzyka do korzyści.

U pacjentów leczonych mitoksantronem z powodu ostrej białaczki szpikowej może sporadycznie wystąpić ostra zastoinowa niewydolność serca.

Działanie takie zgłoszono także w przypadku pacjentów ze stwardnieniem rozsianym leczonych mitoksantronem. U pacjentów ze stwardnieniem rozsianym leczonych mitoksantronem mogą wystąpić zaburzenia czynności serca. W przypadku pacjentów ze stwardnieniem rozsianym zaleca się ocenę lewokomorowej frakcji wyrzutowej (LVEF) w badaniu echokardiogra­ficznym lub wykonanie wielobramkowej wentrykulografii radioizotopowej (MUGA) przed podaniem pierwszej dawki mitoksantronu oraz przed każdą kolejną dawką, a także raz na rok przez okres do 5 lat od zakończenia leczenia. Działanie kardiotoksyczne może wystąpić w dowolnym momencie podczas leczenia mitoksantronem, a jego ryzyko zwiększa się wraz z dawką skumulowaną. Kardiotoksyczne działanie mitoksantronu może wystąpić po mniejszej dawce skumulowanej, niezależnie od obecności lub braku czynników ryzyka. Generalnie, pacjenci ze stwardnieniem rozsianym nie powinni otrzymać skumulowanej dawki życiowej większej niż 72 mg/m2 pc. Mitoksantron nie powinien być podawany pacjentom ze stwardnieniem rozsianym i wartością LVEF < 50% lub klinicznie znaczącym zmniejszeniem LVEF.

Zahamowanie czynności szpiku kostnego

Leczenie mitoksantronem powinno być związane z dokładnym i częstym sprawdzaniem hematologicznych i biochemicznych parametrów laboratoryjnych oraz z częstą obserwacją pacjenta. Pełna morfologia krwi z liczbą płytek powinna być oznaczana przed podaniem pierwszej dawki mitoksantronu, 10 dni po podaniu oraz przed każdym kolejnym wlewem, jak również w przypadku wystąpienia objawów zakażenia. Należy poinformować pacjentów o zagrożeniach, objawach przedmiotowych i podmiotowych ostrej białaczki oraz przypomnieć o konieczności zwrócenia się o pomoc lekarską w przypadku wystąpienia takich objawów, nawet po upływie pięciu lat.

Supresja szpiku kostnego może być cięższa i bardziej długotrwała u pacjentów w złym stanie ogólnym lub leczonych uprzednio chemioterapią i (lub) radioterapią.

Z wyjątkiem leczenia ostrej białaczki szpikowej, mitoksantronu nie należy podawać pacjentom z wyjściową liczbą neutrofilów mniejszą niż 1500 komórek/mm3. Zaleca się częste oznaczanie morfologii krwi obwodowej u wszystkich pacjentów otrzymujących mitoksantron w celu monitorowania supresji szpiku kostnego, w szczególności neutropenii, która może być ciężka i prowadzić do wystąpienia zakażenia.

Podczas stosowania dużych dawek mitoksantronu (> 14 mg/m2 pc./dobę przez 3 dni), takich, jakie są wskazane w leczeniu białaczki, może wystąpić ciężka mielosupresja.

Należy zachować szczególną ostrożność, aby zapewnić całkowitą remisję hematologiczną przed rozpoczęciem leczenia konsolidacyjnego (jeśli jest stosowane), a stan pacjentów należy ściśle monitorować w tej fazie. Mitoksantron może w każdej dawce spowodować mielosupresję.

Wtórna ostra białaczka szpikowa i zespół mielodysplastyczny

Stosowanie inhibitorów topoizomerazy II (w tym mitoksantronu) w monoterapii, a zwłaszcza w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnowotwo­rowymi i (lub) radioterapią wiążę się z rozwojem ostrej białaczki szpikowej lub zespołu mielodysplastyc­znego. Z uwagi na ryzyko powstania wtórnych nowotworów złośliwych, należy ocenić stosunek korzyści do ryzyka leczenia mitoksantronem przed jego rozpoczęciem.

Stosowanie po innych metodach leczenia SM

Nie oceniano bezpieczeństwa stosowania i skuteczności mitoksantronu po leczeniu natalizumabem, fingolimodem, alemtuzumabem, fumaranem dimetylu i teriflunomidem.

Rak piersi bez przerzutów

Ze względu na brak wystarczających danych dotyczących skuteczności w adjuwantowym leczeniu raka piersi i biorąc pod uwagę ryzyko białaczki, mitoksantron powinien być stosowany tylko w leczeniu raka piersi z przerzutami.

Zakażenia

Pacjenci przyjmujący leki immunosupresyjne, takie jak mitoksantron, mają osłabioną odpowiedź immunologiczną na zakażenia. Zakażenia ogólnoustrojowe należy leczyć jednocześnie z leczeniem mitoksantronem lub tuż przed rozpoczęciem leczenia mitoksantronem.

Szczepienie

Immunizacja szczepionkami zawierającymi żywe wirusy (np. szczepionka przeciwko żółtej febrze) zwiększa ryzyko zakażenia i innych działań niepożądanych, takich jak krowianka zgorzelinowa i krowianka uogólniona u pacjentów z upośledzeniem odporności, spowodowanym na przykład przez leczenie mitoksantronem. W związku z tym podczas leczenia nie należy podawać szczepionek zawierających żywe wirusy. Zaleca się ostrożne stosowanie szczepionek zawierających żywe wirusy po zakończeniu chemioterapii i nie wcześniej niż 3 miesiące od podania ostatniej dawki chemioterapii (patrz punkt 4.5).

Antykoncepcja u mężczyzn i kobiet

Mitoksantron ma działanie genotoksyczne i jest uważany za potencjalny czynnik teratogenny u człowieka. W związku tym należy zalecić leczonym mężczyznom, aby nie dopuścili do spłodzenia dziecka i stosowali środki antykoncepcyjne przez cały okres leczenia i co najmniej 6 miesięcy po jego zakończeniu. Kobiety w wieku rozrodczym muszą mieć ujemny wynik testu ciążowego przed podaniem każdej dawki oraz muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji przez cały okres leczenia i co najmniej 4 miesiące po jego zakończeniu.

Karmienie piersią

Mitoksantron jest wykrywany w mleku ludzkim przez okres do miesiąca od podania ostatniej dawki. Z uwagi na ryzyko poważnych działań niepożądanych mitoksantronu u dziecka, karmienie piersią jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3) i musi zostać przerwane przed rozpoczęciem leczenia.

Płodność

Należy poinformować kobiety w wieku rozrodczym o zwiększonym ryzyku przemijającego lub trwałego zaniku krwawień miesiączkowych (patrz punkt 4.6).

Mutagenność i działanie rakotwórcze

Mutagenne działanie mitoksantronu wykazano w badaniach na bakteriach oraz komórkach ssaków, jak również in vivo u szczurów. Rakotwórcze działanie substancji czynnej wykazano u zwierząt laboratoryjnych w dawkach mniejszych od proponowanej dawki klinicznej. W związku z tym mitoksantron może mieć potencjalne działanie rakotwórcze u ludzi.

Zespół rozpadu guza

Zgłaszano przypadki zespołu rozpadu guza podczas leczenia mitoksantronem. Należy monitorować stężenie kwasu moczowego, mocznika i elektrolitów.

Przebarwienie moczu i tkanek

Mitoksantron może powodować niebiesko-zielone zabarwienie moczu do 24 godzin po podaniu, o czym należy poinformować pacjentów. Może też wystąpić niebieskawe przebarwienie twardówki, skóry i paznokci.

4.5 interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Łączenie mitoksantronu z substancjami czynnymi o potencjalnym działaniu kardiotoksycznym (np. antracyklinami) zwiększa ryzyko toksycznego działania na serce.

Stosowanie inhibitorów topoizomerazy II (w tym mitoksantronu) w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnowotwo­rowymi i (lub) radioterapią ma związek z rozwojem ostrej białaczki szpikowej (AML) lub zespołu mielodysplastyc­znego (MDS) (patrz punkt 4.8).

Ze względu na swoje działanie farmakologiczne, mitoksantron powoduje zahamowanie czynności szpiku kostnego. Jednoczesne stosowanie w chemioterapii z innym środkiem mielosupresyjnym, na przykład w leczeniu raka piersi, może nasilić supresję szpiku kostnego.

Połączenie mitoksantronu z innymi środkami immunosupresyjnymi może zwiększyć ryzyko nadmiernego zahamowania układu odpornościowego i wystąpienia zespołu limfoprolifera­cyjnego.

Immunizacja szczepionkami zawierającymi żywe wirusy (np. przeciwko żółtej febrze) zwiększa ryzyko zakażenia i innych działań niepożądanych, takich jak krowianka zgorzelinowa i krowianka uogólniona u pacjentów z upośledzeniem odporności, spowodowanym na przykład przez leczenie mitoksantronem. W związku z tym podczas leczenia nie należy podawać szczepionek zawierających żywe wirusy. Zaleca się ostrożne stosowane szczepionek zawierających żywe wirusy po zakończeniu chemioterapii i nie wcześniej niż 3 miesiące od podania ostatniej dawki chemioterapii (patrz punkt 4.4).

Skojarzenie antagonistów witaminy K ze środkami cytotoksycznymi może spowodować zwiększenie ryzyka krwawień. W przypadku pacjentów przyjmujących doustne leki przeciwzakrzepowe należy starannie kontrolować czas protrombinowy lub wartość INR w momencie włączenia i odstawienia leczenia mitoksantronem, a także badać je częściej podczas leczenia skojarzonego. Może być konieczne dostosowanie dawki leku przeciwzakrzepowego w celu utrzymania pożądanego poziomu działania przeciwzakrze­powego.

W badaniach in vitro wykazano, że mitoksantron jest substratem białka transportującego BCRP. Inhibitory nośnika BCRP (np. eltrombopag, gefitynib) mogą spowodować zwiększenie dostępności biologicznej mitoksantronu. W badaniu farmakokinetycznym obejmującym dzieci z nowo rozpoznaną ostrą białaczką szpikową podawanie jednocześnie z cyklosporyną spowodowało zmniejszenie o 42% klirensu mitoksantronu. Induktory BCRP mogą teoretycznie zmniejszyć ekspozycję na mitoksantron.

Mitoksantron i jego metabolity są wydalane z żółcią i moczem, jednakże nie wiadomo, czy szlaki jego metabolizmu lub wydalania ulegają nasyceniu, hamowaniu czy indukcji, ani czy mitoksantron i jego metabolity przenikają do krążenia jelitowo-wątrobowego (patrz punkt 5.2).

4.6 wpływ na płodność, ciążę i laktację

Antykoncepcja u mężczyzn i kobiet

Mitoksantron ma działanie genotoksyczne i uważany jest za potencjalny czynnik teratogenny u człowieka. W związku tym należy zalecić leczonym mężczyznom, aby nie dopuścili do spłodzenia dziecka i stosowali środki antykoncepcyjne przez cały okres leczenia i co najmniej 6 miesięcy po jego zakończeniu. Kobiety w wieku rozrodczym muszą zostać pouczone o konieczności unikania zajścia w ciążę oraz muszą mieć ujemny wynik testu ciążowego przed podaniem każdej dawki i stosować skuteczną metodę antykoncepcji przez cały okres leczenia i co najmniej 4 miesiące po jego zakończeniu.

Ciąża

Dostępne są tylko bardzo ograniczone dane dotyczące stosowania mitoksantronu u kobiet w okresie ciąży. Nie wykazano teratogennego działania mitoksantronu w badaniach na zwierzętach w dawkach mniejszych od poziomu ekspozycji osiąganego u ludzi, jednakże stwierdzono jego szkodliwy wpływ na reprodukcję (patrz punkt 5.3). Mitoksantron jest uważany za czynnik potencjalnie teratogenny dla człowieka z uwagi na swój mechanizm działania oraz wpływ na rozwój wykazany dla związków pokrewnych. Z tego względu przeciwwskazane jest stosowanie mitoksantronu w leczeniu SM u kobiet w ciąży (patrz punkt 4.3). W przypadku stosowania z innych wskazań nie należy podawać mitoksantronu w okresie ciąży, zwłaszcza w pierwszym trymestrze ciąży. W każdym przypadku należy indywidualnie rozważyć korzyści z leczenia u matki wobec zagrożenia dla płodu. Jeżeli ten produkt leczniczy będzie stosowany podczas ciąży lub gdy pacjentka zajdzie w ciążę podczas leczenia mitoksantronem, należy ją poinformować o potencjalnych zagrożeniach dla płodu i zapewnić poradnictwo genetyczne.

Karmienie piersią

Mitoksantron przenika do mleka ludzkiego i jest wykrywalny w nim przez okres do jednego miesiąca od podania ostatniej dawki. Z uwagi na ryzyko poważnych działań niepożądanych mitoksantronu u dziecka, karmienie piersią jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3) i musi być przerwane przed rozpoczęciem leczenia.

Płodność

Kobiety leczone mitoksantronem mają zwiększone ryzyko przemijającego lub trwałego zaniku krwawień miesiączkowych, w związku z czym przed leczeniem należy rozważyć zachowanie komórek jajowych. Nie ma dostępnych danych dotyczących mężczyzn, jednakże u zwierząt zaobserwowano zanik kanalików nasiennych w jądrach i zmniejszoną liczbę plemników w nasieniu (patrz punkt 5.3).

4.7 wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Mitoksantron wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Po podaniu mitoksantronu może wystąpić splątanie i zmęczenie (patrz punkt 4.8).

4.8 działania niepożądane

Podsumowanie profilu bezpieczeństwa

Najpoważniejsze działania niepożądane mitoksantronu to toksyczny wpływ na mięsień sercowy i supresja szpiku kostnego. Najczęstsze działania niepożądane mitoksantronu (obserwowane u więcej niż 1 na 10 pacjentów) to niedokrwistość, leukopenia, neutropenia, zakażenia, zanik krwawień miesiączkowych, łysienie, nudności i wymioty.

Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych

Poniższa tabela oparta jest na danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania z badań klinicznych i spontanicznych zgłoszeń dotyczących wskazań onkologicznych oraz z badań klinicznych, badań bezpieczeństwa stosowania po wprowadzeniu do obrotu i spontanicznych zgłoszeń z leczenia pacjentów ze stwardnieniem rozsianym. Częstość występowania została zdefiniowana według następującej konwencji: bardzo często (> 1/10); często (> 1/100 do < 1/10); niezbyt często (> 1/1000 do < 1/100); rzadko (> 1/10 000 do < 1/1 000), bardzo rzadko (<1/10 000) oraz częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Opis wybranych działań niepożądanych

Toksyczny wpływ na mięsień sercowy, w najcięższej postaci objawiający się jako potencjalnie nieodwracalna i prowadząca do zgonu zastoinowa niewydolność serca (CHF), może wystąpić podczas leczenia mitoksantronem, a także kilka miesięcy lub lat po zakończeniu leczenia.

Ryzyko to zwiększa się wraz z dawką skumulowaną. W badaniach klinicznych pacjenci onkologiczni, którzy otrzymali dawkę skumulowaną 140 mg/m2 pc. w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami chemioterapeu­tycznymi, mieli skumulowane 2,6% ryzyko wystąpienia zastoinowej niewydolności ser­ca.

Mielosupresja jest ograniczającym dawkę działaniem niepożądanym mitoksantronu. Mielosupresja może być bardziej nasilona i długotrwała u pacjentów leczonych uprzednio chemioterapią lub radioterapią. W badaniu klinicznym obejmującym pacjentów z ostrą białaczką, znacząca mielosupresja wystąpiła u wszystkich pacjentów leczonych mitoksantronem. Wśród 80 pacjentów włączonych do badania, mediana najmniejszej liczby leukocytów i płytek krwi wynosiła odpowiednio 400/Al (stopień 4 wg WHO) i 9500/Al (stopień 4 wg WHO). Toksyczność hematologiczna jest trudna do oceny w przypadku ostrej białaczki, ponieważ tradycyjne parametry mielosupresji, takie jak liczba leukocytów i płytek krwi są zaburzone z powodu zajęcia szpiku kostnego przez komórki białaczkowe.

Populacja pacjentów ze stwardnieniem rozsianym

Toksyczność hematologiczna

Neutropenia może wystąpić po każdym podaniu. Jest to generalnie przemijająca neutropenia, w której liczba leukocytów osiąga minimum 10 dni po wlewie i powraca do normy około 20 dnia.

Obserwowano także odwracalną małopłytkowość. Należy regularnie kontrolować parametry hematologiczne (patrz punkt 4.4).

Zgłaszano zakończone zgonem przypadki ostrej białaczki szpikowej (AML) (patrz punkt 4.4).

Kardiotoksyczność

Zgłoszono przypadki nieprawidłowego zapisu EKG. Zgłaszano także przypadki zastoinowej niewydolności serca z lewokomorową frakcja wyrzutową < 50% (patrz punkt 4.4).

Dzieci i młodzież

Leczenie mitoksantronem nie jest zalecane u dzieci i młodzieży. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych

Al. Jerozolimskie 181C

02–222 Warszawa

tel.: + 48 22 49 21 301

faks: + 48 22 49 21 309 e-mail:

Działania niepożądane można zgłaszać również do podmiotu odpowiedzialnego.

4.9 przedawkowanie

Nie ma znanej swoistej odtrutki dla mitoksantronu. Zgłaszano przypadki przypadkowego przedawkowania. Czterech pacjentów, którzy otrzymali dawkę 140 do 180 mg/m2 pc. w pojedynczym bolusie dożylnym zmarło z powodu ciężkiej leukopenii i zakażenia. W przypadku dłuższych okresów ciężkiej mielosupresji konieczne może być wspomaganie układu krwiotwórczego i leczenie przeciwdrobnou­strojowe.

Nie oceniano pacjentów z ciężką niewydolnością nerek, jednakże mitoksantron silnie wiąże się z tkankami i jest bardzo mało prawdopodobne, aby dializa otrzewnowa lub hemodializa mogła osłabić działanie lecznicze lub toksyczne.

Może wystąpić toksyczne działanie na układ krwiotwórczy, układ pokarmowy, wątrobę i nerki, w zależności od podanej dawki i stanu fizycznego pacjenta.

W razie przedawkowania leku należy ściśle monitorować stan pacjenta oraz zastosować leczenie podtrzymujące i objawowe.

5. właściwości farmakologiczne

5.1 właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterape­utyczna: Leki przeciwnowotworowe, antracykliny i substancje pokrewne kod ATC: L01DB07

Mechanizm działania

Mitoksantron jest środkiem działającym na DNA, który wbudowuje się w łańcuch kwasu dezoksyrybonu­kleinowego (DNA) za pośrednictwem wiązań wodorowych, powodując powstawanie wiązań krzyżowych i pękanie nici. Mitoksantron zaburza również działanie kwasu rybonukleinowego (RNA) i jest silnym inhibitorem topoizomerazy II, enzymu odpowiedzialnego za rozplatanie i naprawę uszkodzonych nici DNA. Ma działanie komórkobójcze, zarówno na proliferujące, jak i nieproliferujące hodowle komórek ludzkich, co wskazuje, że nie działa specyficznie na fazy cyklu komórkowego, a także jest aktywny wobec szybko proliferujących oraz wolnorosnących nowotworów. Mitoksantron blokuje cykl komórkowy w fazie G2, co prowadzi do wzrostu ilości komórkowego RNA i poliploidalności.

W badaniach in vitro wykazano, ze mitoksantron hamuje proliferację limfocytów B, limfocytów T i makrofagów oraz upośledza prezentację antygenów, jak również uwalnianie interferonu gamma, czynnika martwicy nowotworu alfa i interleukiny-2.

Działanie farmakodynamiczne

Mitoksantron, będący syntetyczną pochodną antrachinonu, jest dobrze znanym cytotoksycznym środkiem przeciwnowotwo­rowym. Wykazano jego skuteczność terapeutyczną w leczeniu wielu nowotworów złośliwych. Jego przypuszczalny mechanizm działania w SM polega na działaniu immunosupresyjnym.

Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania

Leczenie mitoksantronem w dawce 12 do 14 mg/m2 pc. jest skuteczne w przypadku wielu różnych nowotworów. Dawkę podaje się w 21-dniowych cyklach, w leczeniu indukcyjnym w AML przez trzy kolejne dni, a w leczeniu konsolidacyjnym przez dwa dni. Mitoksantron jest skuteczny w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnowotwo­rowymi lub kortykosteroidami.

Mitoksantron w skojarzeniu z innymi substancjami cytostatycznymi jest skuteczny w leczeniu raka piersi z przerzutami, a także u pacjentów, u których adjuwantowe leczenie schematem zawierającym antracyklinę było nieskuteczne.

Mitoksantron w skojarzeniu z kortykosteroidami poprawia kontrolę bólu i jakość życia pacjentów z zaawansowanym rakiem gruczołu krokowego opornym na kastrację, jednakże bez poprawy ogólnej przeżywalności. Mitoksantron w skojarzeniu z cytarabiną jako pierwsze leczenie indukcyjne jest co najmniej tak samo skuteczny w indukowaniu remisji, jak skojarzenia zawierające daunorubicynę u dorosłych pacjentów z uprzednio nieleczoną AML. Mitoksantron w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi cytostatycznymi produktami leczniczymi wywołuje obiektywną odpowiedź u pacjentów z kilkoma typami NHL. Długookresowa użyteczność mitoksantronu jest ograniczona przez rozwijającą się oporność nowotworu, co może doprowadzić do zgonu w razie zastosowania mitoksantronu jako leczenia ostatniego rzutu.

W badaniu klinicznym obejmującym wysoce aktywne SM ze znaczącą komponentą zapalną, wykazano przewagę mitoksantronu w dawce 12 mg/m2 pc. podawanego co trzy miesiące nad dawką 5 mg/m2 pc. i placebo. Zaobserwowano ograniczenie postępu upośledzenia neurologicznego i zmniejszenie częstości nawrotów klinicznych. W kilku badaniach obejmujących stwardnienie rozsiane skuteczna dawka skumulowana wynosiła od 36 mg/m2 do 120 mg/m2 pc. Dawki jednorazowe wynosiły od 5 do 12 mg/m2 pc., a odstępy między kolejnymi dawkami od jednego miesiąca do trzech miesięcy. Okres, w którym podana była skumulowana dawka wynosił od 3 do 24 miesięcy. Jednakże kardiotoksyczność narasta wraz z dawką skumulowaną. Skumulowana dawka 72 mg/m2 pc. wciąż zachowuje skuteczność i wiąże się z mniejszą kardiotoksycznością niż większe dawki skumulowane. Daletgo też pacjenci ze stwardnieniem rozsianym nie powinni otrzymać skumulowanej dawki życiowej przekraczającej 72 mg/m2 pc.

Dzieci i młodzież

Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u dzieci ani młodzieży.

5.2 właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie

Farmakokinetykę mitoksantronu po dożylnym podaniu jednorazowej dawki można opisać na modelu trójkompartmen­towym. U pacjentów, którym podano dawkę 15–90 mg/m2 pc., stwierdza się liniową zależność między dawką a polem powierzchni pod krzywą stężenia względem czasu (AUC). Nie stwierdzono kumulacji substancji czynnej w osoczu przy podawaniu mitoksantronu raz na dobę przez pięć dni lub w pojedynczej dawce co trzy tygodnie.

Dystrybucja

Dystrybucja do tkanek jest znacząca, a objętość dystrybucji w stanie stacjonarnym przekracza 1000 l/m2. Stężenie w osoczu maleje szybko w ciągu dwóch pierwszych godzin, a następnie zmniejsza się powoli. Mitoksantron wiąże się z białkami osocza w 78%. Frakcja związana jest niezależna od stężenia i nie ma na nią wpływu obecność fenytoiny, doksorubicyny, metotreksatu, prednizonu, prednizolonu, heparyny i aspiryny. Mitoksantron nie przenika przez barierę krew-mózg. Dystrybucja do jąder jest względnie mała.

Metabolizm i eliminacja

Szlaki metaboliczne mitoksantronu nie są poznane. Mitoksantron jest wydalany powoli z moczem i kałem w postaci niezmienionej substancji czynnej lub nieczynnych metabolitów. W badaniach u ludzi, w 5-dniowym okresie po podaniu tego produktu leczniczego z moczu i kału odzyskano tylko odpowiednio 10% i 18% podanej dawki, w postaci substancji czynnej lub metabolitów. Niezmieniona substancja czynna stanowiła 65% materiału uzyskanego z moczu. Pozostałe 35% stanowiły monokarboksylowe i dikarboksylowe pochodne kwasowe i ich glukuroniany.

Wiele ze zgłoszonych wartości okresu półtrwania w fazie eliminacji mieści się w zakresie od 10 do 40 godzin, jednakże kilku innych autorów zgłaszało znacznie większe wartości, sięgające 7 do 12 dni. Takie różnice w oszacowanych wartościach mogą wynikać z dostępności danych z późnych punktów czasowych po podaniu dawki, ważenia danych oraz czułości testu.

Szczególne grupy pacjentów

Klirens mitoksantronu może być zmniejszony w przypadku zaburzeń czynności wątroby.

Wydaje się, że nie ma znamiennych różnic w farmakokinetyce mitoksantronu między pacjentami w podeszłym wieku i młodymi dorosłymi. Wpływ płci, rasy i zaburzeń czynności nerek na farmakokinetykę mitoksantronu jest nieznany.

Farmakokinetyka mitoksantronu u dzieci i młodzieży jest nieznana.

5.3 przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Przeprowadzono badania toksyczności po podaniu jednorazowym i wielokrotnym, obejmujące myszy, szczury, psy, króliki i małpy. Głównym narządem docelowym działania toksycznego był układ krwiotwórczy, a widocznym objawem była mielosupresja. Dodatkowymi organami docelowymi były: serce, nerki, przewód pokarmowy oraz jądra. Zaobserwowano zanik kanalików nasiennych w jądrach i zmniejszoną liczbę plemników w nasieniu.

Wykazano mutagenne i klastogenne działanie mitoksantronu we wszystkich systemach testów in vitro oraz u szczurów in vivo. Działanie rakotwórcze zaobserwowano u szczurów oraz u samców myszy. Podawanie mitoksantronu ciężarnym samicom szczura w okresie organogenezy wiązało się ze spowolnieniem wzrostu płodów przy dawkach wynoszących > 0,01-krotność zalecanej dawki u ludzi, wyrażonej w mg/m2. Podawanie mitoksantronu ciężarnym samicom królika w okresie organogenezy wiązało się z większą częstością przedwczesnych porodów po dawkach wynoszących > 0,01-krotność zalecanej dawki u ludzi, wyrażonej w mg/m2. W badaniach tych nie obserwowano działania teratogennego, jednakże maksymalne oceniane dawki były znacznie mniejsze od zalecanej dawki u ludzi (0,02-krotność i 0,05-krotność u odpowiednio szczurów i królików, w przeliczeniu na mg/m2). Nie zaobserwowano żadnego wpływu na rozwój potomstwa ani na płodność w badaniu dwóch pokoleń szczurów.

6. dane farmaceutyczne

6.1 wykaz substancji pomocniczych

Sodu chlorek

Sodu octan trójwodny

Kwas octowy lodowaty

Woda do wstrzykiwań

6.2 niezgodności farmaceutyczne

Mitoksantronu nie wolno mieszać z innymi produktami leczniczymi, należy go rozcieńczyć tylko w rozcieńczalnikach wymienionych w punkcie 6.6. „Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do stosowania".

6.3 okres ważności

Nieotwarte fiolki: 18 miesięcy

Udowodniono stabilność fizykochemiczną produktu po rozcieńczeniu przez 7 dni w temperaturze 15–25°C oraz przez 14 dni w temperaturze 2°C-8°C.

Z mikrobiologic­znego punktu widzenia, jeśli metoda otwierania / rekonstytucji / rozcieńczenia nie wyklucza ryzyka skażenia mikrobiologicznego, produkt należy zużyć natychmiast.

Jeśli produkt nie zostanie zużyty natychmiast, za warunki i czas przechowywania odpowiada użytkownik.

6.4 specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Nieotwarte fioki oraz produkt po rozcieńczeniu: Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25°C.

Nie przechowywać w lodówce. Nie zamrażać.

6.5 rodzaj i zawartość opakowania

Wielkości opakowań:

10 mg/5ml – fiolka o objętości 5 ml

20 mg/10 ml – fiolka o objętości 15 ml

30 mg/15 ml – fiolka o objętości 20 ml

Opakowania zawierają: 1, 5 lub 10 fiolek

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

Rodzaj opakowania: Fiolki szklane ze szkła typu I z 20 mm korkiem z gumy butylowej.

6.6 specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do stosowania

Mitoxantron Accord należy rozcieńczyć w co najmniej 50 ml jednego z następujących płynów infuzyjnych: 0,9% NaCl lub 5% roztwór glukozy.

Mitoksantronu nie należy mieszać w tej samej infuzji z innymi produktami leczniczymi.

Po rozcieńczeniu roztwór do infuzji musi zostać poddany wizualnej ocenie przed użyciem. Mogą być używane wyłącznie klarowne roztwory bez widocznych cząstek.

Należy uważać, by nie doszło do kontaktu leku Mitoksantron Accord ze skórą, błonami śluzowymi lub oczami. Zaleca się, aby w trakcie przygotowania leku do podawania używać okularów, rękawiczek i odzieży ochronnej.

Mitoksantron Accord może powodować przebarwienia. Jeśli dojdzie do przypadkowego kontaktu leku ze skórą należy przepłukać to miejsce dużą ilością gorącej wody. Należy zachować standardowe techniki w przypadku podobnej sytuacji z oczami.

W razie rozlania mitoksantronu na sprzęt lub inne powierzchnie zaleca się następujące postępowanie. Należy przygotować 50% roztwór wodny świeżego skoncentrowanego wybielacza (z zawartością około 10–13% chloru). Może to być wybielacz dostępny w sprzedaży, zawierający podchloryn sodu lub wapnia. Zwilżyć ligninę w roztworze wybielacza i przyłożyć w miejsce rozlania leku. Rozlany roztwór zostanie zneutralizowany, gdy niebieskie zabarwienie zupełnie zniknie. Wilgotną ligninę należy podnieść chwytając przez suchą ligninę. Przemyć miejsce rozlania leku wodą, a następnie wytrzeć do sucha chusteczkami. W czasie czyszczenia zabrudzonej powierzchni należy nosić odpowiednią odzież ochronną. Wszystkie przedmioty zanieczyszczone mitoksantronem (np. strzykawki, igły, chusteczki, itd.) należy traktować jako odpady szkodliwe i usuwać zgodnie z odpowiednimi procedurami. Zaleca się spopielenie. Należy przestrzegać wytycznych dotyczących postępowania z cytotoksycznymi produktami leczniczymi.

Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.

7

Accord Healthcare Polska Sp. z o.o.

ul. Taśmowa 7 02–677 Warszawa

8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

22685

9. data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu i data przedłużenia pozwolenia

Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 17.09.2015 Data ostatniego przedłużenia pozwolenia:

Więcej informacji o leku Mitoxantron Accord 2 mg/ml

Sposób podawania Mitoxantron Accord 2 mg/ml: koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji
Opakowanie: 10 fiol. 15 ml\n5 fiol. 15 ml\n10 fiol. 5 ml\n10 fiol. 10 ml\n1 fiol. 10 ml\n1 fiol. 15 ml\n1 fiol. 5 ml\n5 fiol. 5 ml\n5 fiol. 10 ml
Numer GTIN: 05909991238940\n05909991238926\n05909991238933\n05909991238957\n05909991238872\n05909991238889\n05909991238896\n05909991238902\n05909991238919
Numer pozwolenia: 22685
Data ważności pozwolenia: 2020-09-16
Wytwórca:
Accord Healthcare Polska Sp. z o.o.