Depo-Medrol z Lidokainą (40 mg + 10 mg)/ml - charakterystyka produktu leczniczego

1. nazwa produktu leczniczego

DEPO-MEDROL Z LIDOKAINĄ, (40 mg + 10 mg)/ml, zawiesina do wstrzykiwań

2. skład jakościowy i ilościowy

Każda fiolka zawiera 40 mg metyloprednizolonu octanu (Methylpredni­soloni acetas) oraz 10 mg chlorowodorku lidokainy (Lidocaini hydrochloridum).

Substancje pomocnicze o znanym działaniu

Depo-Medrol z lidokainą, (40 mg +10 mg)/ml, zawiesina do wstrzykiwań zawiera 8,7 mg alkoholu benzylowego w każdym 1 ml, co odpowiada 8,7 mg/ml.

Pełny wykaz substancji pomocniczych: patrz punkt 6.1

3. postać farmaceutyczna

Zawiesina do wstrzykiwań.

4. szczegółowe dane kliniczne

4.1 wskazania do stosowania

Glikokortykos­teroidy powinny być stosowane jedynie jako terapia objawowa.

Metyloprednizolonu octan z lidokainą jest wskazany do krótkotrwałego podawania, jako terapia uzupełniająca w okresie ostrego epizodu lub zaostrzenia w następujących schorzeniach: – zapalenie błony maziowej w przebiegu choroby zwyrodnieniowej stawów – reumatoidalne zapalenie stawów

– pourazowa choroba zwyrodnieniowa stawów

– ostre i podostre zapalenie kaletki maziowej

– zapalenie nadkłykcia

– ostre nieswoiste zapalenie pochewki ścięgna

– ostre dnawe zapalenie stawów

Metyloprednizolonu octan z lidokainą może mieć również zastosowanie w leczeniu guzów torbielowatych, zapaleń rozścięgien lub zapaleń ścięgien (ganglionów).

4.2 dawkowanie i sposób podawania

Depo-Medrol z lidokainą podaje się domięśniowo, okołostawowo lub dostawowo (patrz punkt 4.4).

Metyloprednizolonu octanu z lidokainą nie należy rozcieńczać ani mieszać z innymi roztworami ze względu na możliwe niezgodności fizyczne. Produkty lecznicze do podawania pozajelitowego należy przed podaniem sprawdzić czy nie zawierają cząstek stałych i nie zmieniły zabarwienia, o ile pozwalają na to roztwór i pojemnik.

W przypadku stosowania fiolek wielodawkowych, należy zachować szczególne środki ostrożności aby zapobiec zanieczyszczeniu zawartości fiolki (patrz punkt 4.4).

Leczenie metyloprednizolonem octanu z lidokainą nie eliminuje potrzeby zastosowania innych leków. Chociaż ta metoda leczenia prowadzi do złagodzenia objawów, nie zapewnia pod żadnym względem wyleczenia, a hormon nie wpływa na przyczynę zapalenia.

1. Reumatoidalne zapalenie stawów i choroba zwyrodnieniowa sta­wów

Wielkość dawki do podania dostawowego zależy od wielkości stawu i ciężkości leczonego stanu u danego pacjenta. W przypadkach schorzeń przewlekłych wstrzyknięcia można powtarzać w odstępach od jednego do pięciu lub więcej tygodni, zależnie od stopnia zmniejszenia objawów uzyskanego dzięki podaniu pierwszego wstrzyknięcia. Dawki w poniższej tabeli podano orientacyjnie:

Wielkość stawu Przykłady Zakres dawkowania

Stawy międzypaliczkowe Stawy mostkowo-obojczykowe Stawy barkowo-obojczykowe

Zaleca się, aby przed wykonaniem wstrzyknięcia dostawowego dokładnie zapoznać się z anatomią danego stawu. Aby uzyskać optymalne działanie przeciwzapalne, wstrzyknięcie należy wykonać do przestrzeni maziówkowej. Z zastosowaniem jałowej techniki typowej dla wykonywania nakłucia lędźwiowego, należy szybko wprowadzić do przestrzeni maziówkowej jałową igłę rozmiaru od 20 do 24 (założoną na suchą strzykawkę). W celu sprawdzenia, czy igła została wprowadzona do przestrzeni stawowej, należy wykonać aspirację tylko kilku kropel płynu stawowego. Wstrzyknięcie do każdego stawu wykonuje się w miejscu, w którym jama maziówkowa znajduje się najbardziej powierzchniowo i jest w największej mierze wolna od dużych naczyń i nerwów. Po wprowadzeniu igły w miejsce wstrzyknięcia wyjmuje się strzykawkę, do której wykonano aspirację, i zastępuje ją drugą strzykawką zawierającą pożądaną ilość metyloprednizolonu octanu z lidokainą. Następnie wykonuje się aspirację niewielkiej ilości płynu stawowego, aby upewnić się, czy igła nadal znajduje się w przestrzeni maziówkowej. Po wykonaniu wstrzyknięcia należy kilka razy łagodnie poruszyć stawem, co pomaga w wymieszaniu zawiesiny z płynem stawowym. Miejsce wstrzyknięcia przykrywa się następnie niewielkim, jałowym opatrunkiem.

Właściwymi miejscami wykonywania wstrzyknięć dostawowych są stawy kolanowe, skokowe, nadgarstkowe, łokciowe, barkowe, międzypaliczkowe i biodrowe. Wprowadzenie igły do stawu biodrowego jest często trudne; należy uważać, aby nie przebić dużych naczyń krwionośnych, które przebiegają w tej okolicy. Stawy niedostępne anatomicznie, takie jak stawy kręgosłupa i stawy krzyżowo-biodrowe, w których brak jest przestrzeni maziówkowej nie są odpowiednim miejscem do wykonania wstrzyknięcia. Niepowodzenia leczenia najczęściej wynikają z tego, że nie udało się podać leku do przestrzeni stawowej. Wstrzyknięcia do otaczających tkanek są mało skuteczne lub nieskuteczne. W przypadku niepowodzenia leczenia, gdy wstrzyknięcie było wykonane do przestrzeni stawowej (co wiadomo na podstawie aspiracji płynu), następne podania produktu na ogół okazują się nieskuteczne. Leczenie miejscowe nie wpływa na podstawowy proces chorobowy, w związku z czym zawsze, gdy jest to możliwe, należy je uzupełnić fizykoterapią i korekcją ortopedyczną.

2. Zapalenie kaletki maziowej

Należy starannie oczyścić obszar wokół miejsca wstrzyknięcia i podać do miejsca wstrzyknięcia 1% roztwór chlorowodorku prokainy, tworząc pęcherzyk z płynem. Do kaletki stawowej wprowadza się jałową igłę o rozmiarze od 20 do 24 założoną na suchą strzykawkę, po czym aspiruje się płyn. Igłę należy pozostawić w miejscu a strzykawkę wymienić na kolejną, zawierającą pożądaną dawkę produktu. Po wykonaniu wstrzyknięcia należy wyjąć igłę i nałożyć niewielki opatrunek.

3. Pozostałe stany: ganglion, zapalenie ścięgna, zapalenie nadkłykcia

W leczeniu, takich stanów jak zapalenie ścięgna lub zapalenie pochewki ścięgna, po zastosowaniu odpowiedniego środka antyseptycznego, należy uważać, aby wprowadzić zawiesinę do pochewki ścięgna, a nie do samej jego tkanki. Ścięgno łatwiej jest wyczuć dotykiem w pozycji rozciągniętej.

W przypadku leczenia zapalenia nadkłykcia należy ostrożnie wyznaczyć granice obszaru największej bolesności i wstrzyknąć zawiesinę do tej okolicy.

W przypadku ganglionów pochewek ścięgna zawiesinę należy wstrzyknąć bezpośrednio do torbieli.

W wielu przypadkach, pojedyncze wstrzyknięcie produktu znacznie zmniejsza wielkość torbieli stawowej, a nawet może spowodować jej zniknięcie. Zależnie od ciężkości leczonego stanu, podawane dawki mogą wynosić od 4 do 30 mg. W leczeniu stanów nawracających lub przewlekłych konieczne może być powtórne wykonanie wstrzyknięcia.

Każde wstrzyknięcie należy wykonywać w warunkach jałowych.

4.3 przeciwwskazania

Stosowanie metyloprednizolonu octanu z lidokainą jest przeciwwskazane:

u pacjentów z nadwrażliwością na metyloprednizolon lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1,

u pacjentów z nadwrażliwością na lidokainę lub inne leki miejscowo znieczulające typu amidowego,

■ ■ ■ ■ ■

u pacjentów z układowymi zakażeniami grzybiczymi,

w podaniu dooponowym (dokanałowym),

w podaniu dożylnym,

w podaniu nadtwardówkowym,

w podaniu do nosa i gałki ocznej, a także do innych miejsc (skóra pokrywająca czaszkę, jama ustno-gardłowa, zwój klinowo-podniebienny),

u wcześniaków i noworodków (patrz punk 4.4).

4.4 specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Produkt zawiera alkohol benzylowy. Zawartość alkoholu benzylowego wynosi 8,7 mg w 1ml fiolce. Po wstrzyknięciu do tkanki nerwowej lub w jej pobliżu alkohol benzylowy może wykazywać toksyczne działanie na tę tkankę.

GRUPY ZWIĘKSZONEGO RYZYKA

Konieczna jest obserwacja kliniczna i zastosowanie jak najkrótszego okresu leczenia u pacjentów należących do następujących grup zwiększonego ryzyka:

– Pacjenci z cukrzycą: ujawnienie się cukrzycy utajonej lub zwiększenie zapotrzebowania na insulinę lub doustne leki przeciwcukrzycowe.

– Pacjenci z nadciśnieniem: nasilenie nadciśnienia tętniczego.

Kortykosteroidy, w tym metyloprednizolon, mogą zwiększać stężenie glukozy we krwi, prowadzić do pogłębienia istniejącej uprzednio cukrzycy oraz zwiększać ryzyko wystąpienia cukrzycy u osób długotrwale przyjmujących kortykosteroidy.

Pacjenci z chorobami psychicznymi w wywiadzie: stosowanie glikokortykos­teroidów może doprowadzić do pogorszenia istniejącej niestabilności emocjonalnej lub skłonności psychotycznych. W trakcie stosowania systemowych steroidów mogą wystąpić potencjalnie ciężkie psychiatryczne reakcje niepożądane. Objawy pojawiają się zwykle w ciągu kilku dni lub tygodni od rozpoczęcia leczenia. Większość reakcji ustępuje po zmniejszeniu dawki lub odstawieniu produktu, ale może być konieczne podjęcie właściwego leczenia. Po odstawieniu kortykosteroidów zgłaszano zaburzenia psychotyczne, ale częstość przypadków nie jest znana.

Pacjentów i (lub) opiekunów należy zachęcać, aby kontaktowali się z lekarzem w przypadku wystąpienia u pacjenta objawów psychotycznych, zwłaszcza w przypadku podejrzenia nastroju depresyjnego lub myśli samobójczych.

Pacjenci i (lub) opiekunowie powinni być poinformowani o możliwości wystąpienia ewentualnych zaburzeń psychicznych w trakcie lub bezpośrednio po zakończeniu zmniejszania dawki/odstawiania kortykosteroidów systemowych.

Należy zachować ostrożność podczas stosowania kortykosteroidów u pacjentów z zaburzeniami przebiegającymi z drgawkami.

Należy zachować ostrożność podczas stosowania kortykosteroidów u pacjentów z miastenią (patrz również ostrzeżenie o miopatii w punkcie dotyczącym wpływu na układ mięśniowo-szkieletowy).

Odnotowano przypadki tłuszczakowatości nadtwardówkowej u pacjentów przyjmujących kortykosteroidy, zwykle w przypadku długotrwałego stosowania dużych dawek.

Zaburzenia widzenia mogą wystąpić w wyniku ogólnoustrojowego i miejscowego stosowania kortykosteroidów. Jeżeli u pacjenta wystąpią takie objawy, jak nieostre widzenie lub inne zaburzenia widzenia, należy rozważyć skierowanie go do okulisty w celu ustalenia możliwych przyczyn, do których może należeć zaćma, jaskra lub rzadkie choroby, takie jak centralna chorioretinopatia surowicza (CSCR), którą notowano po ogólnoustrojowym i miejscowym stosowaniu kortykosteroidów.

Centralna chorioretinopatia surowicza może prowadzić do odwarstwienia siatkówki.

Długotrwałe stosowanie kortykosteroidów może prowadzić do rozwoju zaćmy tylnej podtorebkowej i zaćmy jądrowej (w szczególności u dzieci), wytrzeszczu oczu lub zwiększenia ciśnienia wewnątrzgałkowego, co może prowadzić do jaskry z możliwym uszkodzeniem nerwów wzrokowych, a także sprzyjać rozwojowi wtórnych zakażeń oczu wywoływanych przez grzyby lub wirusy.

Należy uważnie stosować kortykosteroidy u pacjentów z opryszczką oczną lub półpaścem ocznym ze względu na ryzyko perforacji rogówki.

Ze względu na niekorzystny wpływ glikokortykos­teroidów na układ sercowo-naczyniowy, co obejmuje dyslipidemię i nadciśnienie tętnicze, pacjenci z istniejącymi czynnikami ryzyka sercowo-naczyniowego mogą być narażeni na dodatkowy wpływ na układ sercowo-naczyniowy w przypadku stosowania wysokich dawek i długotrwałego leczenia. W związku z tym, takim pacjentom kortykosteroidy należy podawać z zachowaniem ostrożności i należy uwzględnić modyfikację ryzyka oraz, jeśli to konieczne, dodatkowe monitorowanie układu sercowo-naczyniowego.

W przypadkach zastoinowej niewydolności serca należy zachować ostrożność przy stosowaniu układowych kortykosteroidów i podawać je wyłącznie, jeśli jest to absolutnie niezbędne.

Podczas stosowania kortykosteroidów zgłaszano występowanie zakrzepicy, w tym żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. W związku z tym kortykosteroidy powinny być stosowane ostrożnie u pacjentów, u których występują zaburzenia zakrzepowo-zatorowe lub, którzy mogą być predysponowani do ich wystąpienia.

Należy zachować ostrożność podczas stosowania kortykosteroidów u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym.

Jeżeli u pacjentów poddawanych leczeniu kortykosteroidami wystąpi silny stres, wskazane jest zwiększenie dawkowania szybko działających kortykosteroidów przed, w okresie trwania i po zakończeniu sytuacji stresowej.

Długotrwałe podawanie dawek terapeutycznych kortykosteroidów może prowadzić do zahamowania osi podwzgórzowo-przysadkowo-nadnerczowej (PPN) (wtórna niedoczynność kory nadnerczy).

Stopień i czas trwania wywołanej niedoczynności nadnerczy są zmienne u poszczególnych pacjentów i zależą od dawki, częstości dawkowania, czasu podawania i czasu trwania leczenia glikokortykos­teroidami.

Po nagłym przerwaniu leczenia glikokortykos­teroidami może także wystąpić „zespół odstawienia” steroidów, pozornie niezwiązany z niewydolnością kory nadnerczy. Zespół ten obejmuje takie objawy, jak: brak łaknienia, nudności, wymioty, letarg, ból głowy, gorączka, ból stawów, łuszczenie się skóry, ból mięśni, zmniejszenie masy ciała i (lub) niedociśnienie tętnicze. Uważa się, że te działania wynikają raczej z nagłej zmiany stężenia glikokortykos­teroidów niż z małego stężenia kortykosteroidów.

Ponieważ glikokortykos­teroidy mogą wywoływać lub nasilać zespół Cushinga, należy unikać ich podawania pacjentom z chorobą Cushinga.

Kortykosteroidy mają nasilone działanie u pacjentów z niedoczynnością tarczycy.

Kortykosteroidy mogą zwiększać podatność na infekcje oraz mogą maskować niektóre objawy zakażenia. Ponadto podczas ich stosowania mogą się pojawiać nowe zakażenia. W trakcie stosowania kortykosteroidów może wystąpić zmniejszenie odporności organizmu i niezdolność do ograniczenia miejscowego zakażeń.

Ze stosowaniem kortykosteroidów w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami immunosupresyjnymi wywierającymi wpływ na odporność komórkową, humoralną lub czynność granulocytów obojętnochłonnych mogą wiązać się zakażenia dowolnym mikroorganizmem chorobotwórczym, w tym zakażenia wirusowe, bakteryjne, grzybicze, pierwotniakowe lub choroby pasożytnicze, w dowolnej okolicy organizmu. Zakażenia te mogą być łagodne, a także ciężkie, czasami śmiertelne. Częstość występowania powikłań zakaźnych wzrasta w miarę zwiększania dawek kortykosteroidów. U osób z zakażeniem należy unikać wykonywania dostawowych, dokaletkowych lub dościęgnistych wstrzyknięć tych hormonów.

Pacjenci przyjmujący leki immunosupresyjne są bardziej narażeni na infekcje niż osoby zdrowe np. ospa wietrzna i odra mogą mieć cięższy przebieg, a nawet przebiegać ze skutkiem śmiertelnym u nieszczepionych dzieci lub osób dorosłych przyjmujących kortykosteroidy.

U pacjentów przyjmujących immunosupresyjne dawki kortykosteroidów przeciwwskazane jest stosowanie szczepionek na bazie żywych, osłabionych wirusów. Pacjentom tym można podać szczepionki inaktywowane lub wytworzone przy użyciu technologii biogenetycznych. Jednak odpowiedź na takie szczepionki może być osłabiona lub mogą się one okazać nieskuteczne. Można wykonywać wskazane zabiegi immunizacji u pacjentów otrzymujących kortykosteroidy w dawkach, które nie powodują immunosupresji.

Stosowanie metyloprednizolonu octanu z lidokaną u osób z czynną gruźlicą należy ograniczyć do przypadków o przebiegu piorunującym lub rozsianym. Kortykosteroidy stosuje się wtedy w leczeniu choroby w skojarzeniu z odpowiednimi lekami przeciwgruźliczymi. Gdy podanie kortykosteroidów jest wskazane u pacjentów z gruźlicą utajoną lub z dodatnim wynikiem próby tuberkulinowej, konieczna jest ścisła obserwacja pacjentów, gdyż może dojść do reaktywacji choroby. U tych pacjentów w trakcie długotrwałej kortykosteroi­doterapii należy stosować chemioprofilaktykę.

U pacjentów przyjmujących kortykosteroidy zgłaszano przypadki wystąpienia mięsaka Kaposiego. Przerwanie stosowania kortykosteroidów może prowadzić do remisji klinicznej.

Rola glikokortykos­teroidów w leczeniu wstrząsu septycznego jest kontrowersyjna, przy czym we wczesnych badaniach opisywano zarówno ich korzystne, jak i szkodliwe działania. Niedawno zasugerowano, że uzupełniające podawanie kortykosteroidów jest korzystne u pacjentów z rozwiniętym wstrząsem septycznym, u których występowały objawy niewydolności kory nadnerczy. Nie zaleca się jednak ich rutynowego stosowania w leczeniu wstrząsu septycznego. W przeglądzie systematycznym przedstawiono wniosek, że krótkoterminowe stosowanie dużych dawek kortykosteroidów nie jest uzasadnione. Jednak metaanaliza i badania przeglądowe wskazują, że dłuższe stosowanie (przez 5–11 dni) małych dawek kortykosteroidów może zmniejszyć umieralność, zwłaszcza wśród pacjentów ze wstrząsem septycznym, u których niezbędne jest stosowanie leków presyjnych w celu utrzymania odpowiedniego ciśnienia krwi.

Mogą wystąpić reakcje alergiczne. U pacjentów leczonych kortykosteroidami w rzadkich przypadkach dochodziło do wystąpienia reakcji skórnych i anafilaktycznych i (lub) anafilaktoidalnych, dlatego przed podaniem produktu należy podjąć odpowiednie środki ostrożności, szczególnie jeśli w przeszłości u pacjentów występowały reakcje alergiczne na jakikolwiek lek.

Duże dawki kortykosteroidów mogą wywoływać ostre zapalenie trzustki.

Nie ma wspólnego stanowiska na temat tego, czy kortykosteroidy są odpowiedzialne za powstawanie wrzodów trawiennych stwierdzanych w trakcie leczenia; niemniej jednak leczenie glikokortykos­teroidami może maskować objawy wrzodów trawiennych, w związku z czym może wystąpić perforacja lub krwotok bez towarzyszącego znacznego bólu.

Leczenie glikokortykos­teroidami może maskować zapalenie otrzewnej lub inne objawy przedmiotowe lub podmiotowe związane z wystąpieniem zaburzeń żołądka i jelit, takie jak: perforacja, zaparcie lub zapalenie trzustki. W połączeniu z NLPZ wzrasta ryzyko rozwoju choroby wrzodowej żołądka i jelit.

Glikokortykos­teroidy należy stosować ostrożnie w leczeniu nieswoistego wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, jeżeli istnieje zagrożenie perforacją, bądź też wystąpieniem ropnia lub innej postaci zakażenia ropnego. Należy również zachować ostrożność w przypadku zapalenia uchyłków, świeżych zespoleń jelitowych, czynnej lub utajonej choroby wrzodowej, gdy steroidy są stosowane jako leczenie podstawowe lub uzupełniające.

Zgłaszano, że zaburzenia wątroby i dróg żółciowych mogą być odwracalne po zakończeniu leczenia. W związku z tym wymagana jest właściwa kontrola.

W trakcie stosowania dużych dawek kortykosteroidów zgłaszano przypadki ostrej miopatii, najczęściej u pacjentów z zaburzeniami przewodnictwa nerwowo-mięśniowego (np. miastenia), lub u pacjentów leczonych równocześnie lekami przeciwcholiner­gicznymi, takimi jak leki blokujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe (np. pankuronium). Taka ostra postać miopatii jest uogólniona, może obejmować mięśnie oczne i oddechowe oraz prowadzić do niedowładu czterokończynowego. Może wystąpić wzrost aktywności kinazy kreatynowej. Poprawa stanu klinicznego lub powrót do zdrowia po przerwaniu stosowania kortykosteroidów mogą pojawić się po kilku tygodniach lub nawet latach.

Osteoporoza jest częstym, ale rzadko rozpoznawanym działaniem niepożądanym związanym z przewlekłym przyjmowaniem dużych dawek glikokortykos­teroidów.

Należy zachować ostrożność u pacjentów z twardziną układową, ponieważ zwiększona częstość występowania twardzinowej kryzy nerkowej była obserwowana z kortykostero­idami, w tym metyloprednizo­lonem.

Należy zachować ostrożność podczas stosowania kortykosteroidów u pacjentów z niewydolnością ne­rek.

Umiarkowane i duże dawki hydrokortyzonu lub kortyzonu mogą powodować wzrost ciśnienia krwi, zatrzymanie wody i soli oraz zwiększone wydalanie potasu. Takie działania niepożądane występują rzadziej w przypadku stosowania syntetycznych pochodnych, jeżeli nie będą podawane w wysokich dawkach. Konieczne może okazać się ograniczenie podaży soli w diecie oraz suplementacja potasem. Wszystkie kortykosteroidy zwiększają wydalanie wapnia.

Stosowanie kortykosteroidów o działaniu ogólnoustrojowym nie jest zalecane do leczenia urazowego uszkodzenia mózgu, i dlatego nie należy ich stosować w leczeniu urazowego uszkodzenia mózgu. Wyniki badania wieloośrodkowego wykazały zwiększenie śmiertelności po 2 tygodniach lub 6 miesiącach od wystąpienia urazu u pacjentów leczonych solą sodową bursztynianu metyloprednizolonu, w porównaniu do pacjentów otrzymujących placebo. Związek przyczynowy związany z leczeniem solą sodową bursztynianu metyloprednizolonu nie został ustalony.

Powikłania związane z leczeniem glikokortykos­teroidami zależą od dawki i od czasu leczenia. Decyzje dotyczące wielkości dawki, czasu trwania leczenia, stosowania produktu codziennie lub z przerwami należy podjąć indywidualnie w każdym przypadku, zależnie od oceny stosunku korzyści do ryzyka.

Należy zachować ostrożność w przypadku podawania kwasu acetylosalicylowego i niesteroidowych leków przeciwzapalnych w połączeniu z kortykostero­idami.

W celu ograniczenia częstości przypadków zaniku skóry i tkanki podskórnej nie należy przekraczać zalecanej dawki. Kiedy tylko jest to możliwe, należy wykonywać wielokrotnie wstrzyknięcia małych dawek na danym obszarze ze zmianami. W technice wstrzyknięć dostawowych należy zastosować środki ostrożności mające na celu zapobieżenie wyciekowi lub wstrzyknięciu produktu w skórę właściwą.

Brak danych wskazujących na to, aby kortykosteroidy wywierały działanie kancerogenne, mutagenne lub wywierały niekorzystny wpływ na płodność.

Należy wziąć pod uwagę leczenie kortykosteroidami podczas interpretowania wyników badań biologicznych (np. testów skórnych, oznaczeń stężenia hormonów tarczycy).

Po podaniu kortykosteroidów o działaniu ogólnoustrojowym zgłaszano przełom w przebiegu guza chromochłonnego, niekiedy zakończony zgonem. Kortykosteroidy należy stosować tylko po odpowiedniej ocenie stosunku korzyści do ryzyka w przypadku pacjentów, u których podejrzewa się lub stwierdzono występowanie guza chromochłonnego.

U dzieci poddawanych długotrwałemu leczeniu glikokortykos­teroidami w dobowych dawkach podzielonych może dochodzić do zahamowania wzrostu. Stosowanie tego typu schematu dawkowania powinno być ograniczone do najcięższych wskazań.

Niemowlęta i dzieci poddawane długotrwałemu leczeniu kortykosteroidami są szczególnie narażone na wystąpienie zwiększonego ciśnienia śródczaszkowego.

Wysokie dawki kortykosteroidów mogą wywoływać u dzieci zapalenie trzustki.

PODANIE DOSTAWOWE

W przypadku podawania dostawowego i (lub) innego podawania miejscowego konieczne jest przestrzeganie zasad postępowania aseptycznego, aby uniknąć zakażeń jatrogennych.

Po dostawowym podaniu kortykosteroidów należy uważać, aby uniknąć przeciążania stawów, w obrębie których uzyskano złagodzenie objawów. Zaniedbania pod tym względem mogą nasilać niszczenie stawu, które zdecydowanie przeważy nad korzyściami z podania steroidu.

Nie należy wykonywać wstrzyknięć do stawów niestabilnych. W niektórych przypadkach powtarzane wstrzyknięcia dostawowe mogą spowodować niestabilność stawu. W wybranych przypadkach sugeruje się wykonanie kontrolnego badania RTG w celu wykrycia ewentualnego pogorszenia stanu stawu. W przypadku zastosowania leku miejscowo znieczulającego przed wstrzyknięciem metyloprednizolonu octanu z lidokainą należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki dołączonej do opakowania tego leku i zachować wszelkie zalecane środki ostrożności.

W PRZYPADKU POZAJELITOWEGO PODANIA KORTYKOSTEROIDÓW NALEŻY ZASTOSOWAĆ NASTĘPUJĄCE DODATKOWE ŚRODKI OSTROŻNOŚCI: Domaziówkowe wstrzykiwanie kortykosteroidu może wywołać działania ogólne i miejscowe. W celu wykluczenia ewentualnego zakażenia konieczne jest odpowiednie przebadanie płynu stawowego.

Znaczny wzrost natężenia bólu z towarzyszącym miejscowym obrzękiem, ograniczeniem ruchów w stawie, gorączką i pogorszeniem samopoczucia są potencjalnymi objawami ostrego ropnego zapalenia stawów. W przypadku wystąpienia tego powikłania i potwierdzenia rozpoznania posocznicy należy zaprzestać wykonywania miejscowych wstrzyknięć glikokortykos­teroidów i wdrożyć odpowiednie leczenie przeciwdrobnou­strojowe.

Należy unikać miejscowego podawania steroidów do stawu objętego w przeszłości zakażeniem. Glikokortykos­teroidów nie należy wstrzykiwać do stawów niestabilnych. Bezwzględnie konieczne jest zastosowanie jałowej techniki, aby zapobiec zakażeniom i zanieczyszczeniu produktu.

STOSOWANIE FIOLKI WIELODAWKOWEJ

Pobieranie kilku dawek metyloprednizolonu octanu z lidokainą z jednej fiolki wymaga zachowania szczególnej ostrożności, w celu uniknięcia zanieczyszczenia produktu.

Produkt jest sterylny, jednak wykorzystywanie fiolek do pobierania wielu dawek może prowadzić do zanieczyszczenia, chyba że stosuje się ścisłą technikę aseptyczną. Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku podawania leku wewnątrzmaziówkowo – w tym celu należy stosować strzykawki i igły jednorazowego użytku. Istnieją dane wskazujące, że chlorek benzalkonium nie jest odpowiednim środkiem antyseptycznym do sterylizacji fiolek metyloprednizolonu octanu z lidokainą wykorzystywanych do podawania wielu dawek. Zaleca się stosowanie roztworu jodopowidonu lub innego podobnego produktu do oczyszczenia górnej części fiolek przed aspiracją ich zawartości.

Nie zaleca się pobierania wielu dawek metyloprednizolonu octanu z lidokainą z jednej fiolki w przypadku wstrzykiwania wewnątrzmaziówkowo.

MOŻLIWE DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE WYSTĘPUJĄCE PO PODANIU LEKU PRZECIWWSKAZANYMI DROGAMI

– Zgłaszano ciężkie zdarzenia medyczne w związku z podaniem dooponowym/nad­twardówkowym (patrz punkt 4.8 Działania niepożądane). Należy podjąć odpowiednie środki, aby uniknąć wstrzyknięcia dożylnego.

- Podanie donosowe

Przemijające lub trwałe pogorszenie widzenia z utratą wzroku włącznie; reakcje uczuleniowe; nieżyt nosa.

- Podanie do gałki ocznej

Przemijające lub trwałe pogorszenie widzenia z utratą wzroku włącznie, podwyższenie ciśnienia wewnątrzgałkowego, zapalenie gałki ocznej, zapalenie okołogałkowe z reakcjami uczuleniowymi włącznie; zakażenia, złogi lub martwica w miejscu wstrzyknięcia.

- Inne miejsca wstrzyknięcia (skóra pokrywająca czaszkę, migdałki gardłowe, zwój klinowo-podniebienny): utrata wzroku.

Informacja dotycząca substancji pomocniczych

Alkohol benzylowy

Produkt Depo-Medrol z lidokainą zawiera alkohol benzylowy (patrz punk 2). Środek konserwujący -alkohol benzylowy może powodować reakcje nadwrażliwości. Dożylne podawanie alkoholu benzylowego pacjentom pediatrycznym, w tym noworodkom wiąże się z ryzykiem występowania ciężkich działań niepożądanych i śmierci (zespołem niewydolności oddechowej, tzw. gasping syndrome ). Chociaż standardowe dawki terapeutyczne tego produktu zwykle zawierają ilości alkoholu benzylowego znacznie mniejsze niż zgłaszane w związku ze wspomnianym zespołem niewydolności oddechowej, minimalna ilość alkoholu benzylowego, przy której mogą wystąpić objawy toksyczności, jest nieznana. Postaci produktów leczniczych zawierające alkohol benzylowy należy stosować u noworodków wyłącznie wtedy, gdy jest to konieczne i nie ma dostępnych alternatywnych metod leczenia. U wcześniaków i noworodków o niskiej masie urodzeniowej istnieje większe prawdopodobieństwo toksycznego działania. Postaci produktów leczniczych zawierających alkohol benzylowy nie należy podawać małym dzieciom w wieku poniżej 3 lat dłużej niż przez 1 tydzień, chyba że jest to konieczne. Należy wziąć pod uwagę całkowitą ilość alkoholu benzylowego przyjmowanego ze wszystkich źródeł, a duże objętości alkoholu benzylowego podawać ze szczególną ostrożnością i tylko w razie konieczności, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek, jak również u kobiet w ciąży lub karmiących piersią, z powodu ryzyka kumulacji i toksycznego działania (kwasicy metabolicznej).

Sód

Ten produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na każdą fiolkę, to znaczy produkt uznaje się za „wolny od sodu”.

4.5 interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Metyloprednizolon jest substratem enzymów cytochromu P450 (CYP) i jest metabolizowany głównie przez enzym CYP3A. CYP3A4 jest dominującym enzymem najliczniejszej podrodziny enzymów CYP w wątrobie osób dorosłych. Enzym ten katalizuje 6p—hydroksylowanie steroidów, niezbędny etap metabolizmu I fazy dla endogennych i syntetycznych kortykosteroidów. Wiele innych związków jest także substratami CYP3A4, przy czym wykazano, że niektóre z nich (a także inne leki) zmieniają metabolizm glikokortykos­teroidów poprzez indukcję (aktywacja) lub hamowanie enzymu CYP3A4 (Tabela 1).

INHIBITORY CYP3A4 — Leki hamujące aktywność CYP3A4 zmniejszają klirens wątrobowy i zwiększają stężenie w osoczu leków będących substratami CYP3A4, takich jak metyloprednizolon. W obecności inhibitora CYP3A4 może wystąpić konieczność dostosowania dawki metyloprednizolonu w celu uniknięcia toksycznego działania steroidów (Tabela 1).

INDUKTORY CYP3A4 — Leki indukujące aktywność CYP3A4 zwykle zwiększają klirens wątrobowy, co powoduje zmniejszenie stężenia w osoczu leków będących substratami CYP3A4. Jednoczesne stosowanie tych związków może wymagać zwiększenia dawki metyloprednizolonu w celu osiągnięcia pożądanych rezultatów (Tabela 1).

SUBSTRATY CYP3A4 — Obecność substratu CYP3A4 może mieć wpływ na klirens wątrobowy metyloprednizolonu, co może wymagać odpowiedniego dostosowania dawki. W przypadku jednoczesnego podawania istnieje możliwość zwiększenia prawdopodobieństwa wystąpienia działań niepożądanych związanych ze stosowaniem któregokolwiek z leków oddzielnie (Tabela 1).

DZIAŁANIA ZACHODZĄCE BEZ POŚREDNICTWA CYP3A4 — Inne interakcje i działania związane ze stosowaniem metyloprednizolonu zostały opisane poniżej (Tabela 1).

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

W badaniach na zwierzętach wykazano, że kortykosteroidy mają działanie upośledzające płodność (patrz punkt 5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie).

Niektóre badania na zwierzętach wykazały, że kortykosteroidy podawane matce mogą powodować wady rozwojowe płodu. Natomiast nie wykazano, aby kortykosteroidy powodowały występowanie wad wrodzonych u płodów, których matki przyjmowały kortykosteroidy w okresie ciąży.

Kortykosteroidy przenikają przez barierę łożyskową.

W jednym retrospektywnym badaniu stwierdzono większą częstość przypadków niskich mas urodzeniowych niemowląt urodzonych przez matki przyjmujące kortykosteroidy. U ludzi, ryzyko wystąpienia niskiej masy urodzeniowej wykazuje zależność od podawanej dawki. Ryzyko to może być zmniejszone poprzez podawanie niższych dawek kortykosteroidów.

Noworodki urodzone przez matki, które otrzymywały znaczne dawki glikokortykos­teroidów w trakcie ciąży, należy starannie obserwować i badać pod kątem objawów niewydolności kory nadnerczy, mimo, że u niemowląt, które były narażone na kortykosteroidy in utero , rzadko występuje noworodkowa niewydolność kory nadnerczy.

Lidokaina łatwo przenika przez barierę łożyskową.

Stosowanie miejscowe anestetyków, takich jak lidokaina podczas ciąży i porodu, może wiązać się z występowaniem działań niepożądanych u matki i płodu.

Dopóki nie zostaną przeprowadzone odpowiednie badania dotyczące wpływu metyloprednizolonu octanu z lidokainą na procesy rozrodcze u ludzi, produkt ten nie powinien być podawany kobietom ciężarnym, chyba że po dokonaniu dokładnej oceny stosunku korzyści do ryzyka dla matki i płodu.

Nie stwierdzono wpływu kortykosteroidów na przebieg porodu.

U niemowląt urodzonych przez matki długotrwale stosujące kortykosteroidy w okresie ciąży obserwowano rozwój zaćmy.

Produkt Depo-Medrol z lidokainą zawiera alkohol benzylowy jako środek konserwujący. Alkohol benzylowy może przenikać przez łożysko (patrz punkt 4.4).

Kortykosteroidy przenikają do mleka matki.

U dzieci karmionych piersią kortykosteroidy, które przeniknęły do mleka matki mogą hamować wzrost i zakłócać wytwarzanie endogennych glikokortykos­teroidów.

Lidokaina przenika do mleka matki.

Produkt ten może być stosowany przez kobiety karmiące piersią, tylko po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka u matki i niemowlęcia.

Produkt Depo-Medrol z lidokainą zawiera alkohol benzylowy jako środek konserwujący (patrz punkt 4.4).

4.7 wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Nie przeprowadzono systematycznej oceny wpływu kortykosteroidów na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Leczenie kortykosteroidami może powodować działania niepożądane, takie jak: zawroty głowy, zaburzenia równowagi, zaburzenia wzroku i zmęczenie. W przypadku wystąpienia takich objawów pacjenci nie powinni prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.

4.8 działania niepożądane

W trakcie leczenia metyloprednizolonem w skojarzeniu z lidokainą obserwowano i zgłaszano następujące działania niepożądane występujące z następującą częstością: bardzo często (>1/10), często (>1/100 do <1/10), niezbyt często (>1/1000 do <1/100), rzadko (>1/10 000 do <1/1000), bardzo rzadko (<1/10 000), częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Zgłaszano następujące działania niepożądane, związane ze stosowaniem metyloprednizolonu octanu, następującymi przeciwwskazanymi drogami podania: dooponowo/nad­twardówkowo: zapalenie pajęczynówki, zaburzenia czynności żołądka i jelit lub pęcherza moczowego, ból głowy, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowyych, niedowład poprzeczny/po­rażenie poprzeczne, napady drgawkowe, zaburzenia czucia.

a Termin nie jest terminem preferowanym wg MedDRA

b Perforacja wrzodu trawiennego i krwotok z wrzodu trawiennego

c Zapalenie otrzewnej może być pierwszym objawem przedmiotowym lub podmiotowym zaburzeń żołądka i jelit, takich jak perforacja, zaparcie lub zapalenie trzustki (patrz sekcja 4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania)

d Zgłoszone tylko dla lidokainy

e Zgłoszone tylko dla metyloprednizolonu octanu

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C

02–222 Warszawa

Tel.: + 48 22 49 21 301

Faks: + 48 22 49 21 309

Strona internetowa:

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu lub przedstawicielowi podmiotu odpowiedzialnego.

4.9 przedawkowaniedługotrwałe stosowanie leku w dawkach często powtarzanych (raz na dobę lub kilka razy w tygodniu) może wywołać zespół cushinga i inne reakcje związane z przewlekłym stosowaniem leczenia steroidami.

Rzadko zgłaszano przypadki ostrej toksyczności i (lub) zgonu po przedawkowaniu kortykosteroidów. W przypadku przedawkowania brak jest swoistego antidotum, stosuje się leczenie podtrzymujące i objawowe.

Metyloprednizolon jest usuwany w procesie dializy.

Przedawkowanie lidokainy może przejawiać się jako przejściowe pobudzenie ośrodkowego układu nerwowego z następującymi wczesnymi objawami: ziewanie, niepokój, zawroty głowy, nudności, wymioty, bóle stawów, ataksja, zaburzenia słuchu i wzroku. W przypadku zatrucia o umiarkowanym nasileniu mogą wystąpić drgania mięśni i drgawki. Następnie może dojść do utraty przytomności, depresji oddechowej i śpiączki. W bardzo ciężkich zatruciach, z powodu zmniejszenia kurczliwości mięśnia sercowego i opóźnionego przewodzenia impulsów, może wystąpić niedociśnienie tętnicze i zapaść sercowo-naczyniowa, a następnie całkowity blok przedsionkowo-komorowy i zatrzymanie krążenia; należy stosować leczenie objawowe. W przypadku drgawek należy podać diazepam. Chorych z depresją układu oddechowego należy poddać wentylacji. Niedociśnienie tętnicze można leczyć, podając płyny i dopaminę. W przypadku asystolii należy podać adrenalinę i, w razie konieczności, wprowadzić stymulator serca.

5.   właściwości farmakologiczne

Grupa farmakoterape­utyczna: Leki hormonalne do stosowania wewnętrznego – kortykosteroidy do stosowania wewnętrznego. Kod ATC: H02 AB 04.

Metyloprednizolonu octan z lidokainą jest sterylną zawiesiną wodną syntetycznego glukokortykos­teroidu-metyloprednizolonu octanu oraz środka znieczulającego miejscowo -chlorowodorku lidokainy. Metyloprednizolonu octan jest glukokortykos­teroidem o silnym, przedłużonym działaniu przeciwzapalnym. Hamuje on miejscowy stan zapalny spowodowany czynnikami mechanicznymi, chemicznymi lub immunologicznymi. Lidokaina jest silnym środkiem typu amidowego znieczulającym miejscowo.

5.1 właściwości farmakodynamicznemetyloprednizolonu octan ma ogólne właściwości glikokortykosteroidu metyloprednizolonu, jednak jest od niego słabiej rozpuszczalny i wolniej metabolizowany, dzięki czemu działa dłużej. wykazuje silniejsze działanie przeciwzapalne niż prednizolon, a także mniejszą niż prednizolon tendencję do indukowania retencji sodu i wody, utraty potasu i nadciśnienia tętniczego. podobnie jak w przypadku metyloprednizolonu, przewaga metyloprednizolonu octanu nad starszymi kortykosteroidami polega na jego zdolności do wykazywania równoważnego działania przeciwzapalnego przy mniejszych dawkach. uważa się, że dawka 4,4 mg metyloprednizolonu wywiera takie samo działanie przeciwzapalne jak 20 mg hydrokortyzonu.

Glikokortykos­teroidy przechodzą przez błony komórkowe i wiążą się ze specyficznymi receptorami zlokalizowanymi w cytoplazmie. Następnie kompleksy te wnikają do jądra komórkowego, wiążą się z DNA (chromatyna) i stymulują transkrypcję mRNA i dalszą syntezę różnych enzymów, które są prawdopodobnie odpowiedzialne za liczne efekty glikokortykos­teroidów, obserwowane po zastosowaniu ogólnym.

Maksymalna aktywność farmakologiczna kortykosteroidów występuje później niż osiągnięcie szczytowego stężenia we krwi, co sugeruje, że większość efektów działania kortykosteroidów wynika raczej z modyfikacji aktywności enzymów niż z bezpośredniego działania.

Chlorowodorek lidokainy powoduje zmniejszenie czucia powierzchownego i eliminuje ból bez utraty kontroli nerwowej, zapobiegając lub zmniejszając przewodnictwo impulsów przez nerwy czuciowe wzdłuż włókien nerwowych i na zakończeniach nerwowych. Działanie chlorowodorku lidokainy pojawia się szybko po wstrzyknięciu, jest ono silniejsze i trwa dłużej niż w przypadku prokainy; działanie to jest odwracalne.

5.2 właściwości farmakokinetyczne

Nie przeprowadzono badań farmakokinetycznych produktu skojarzonego składającego się z metylopredni­zolonu i lidokainy, jednak dostępne są dane z badań farmakokinetycznych poszczególnych składników produktu — metyloprednizolonu i lidokainy.

Metyloprednizolon

W jednym wewnętrznym badaniu z udziałem ośmiu ochotników określono właściwości farmakokinetyczne pojedynczej dawki 40 mg metyloprednizolonu octanu podawanego domięśniowo. Średnia z poszczególnych maksymalnych stężeń w osoczu wynosiła 14,8 ± 8,6 ng/ml, średnia z poszczególnych czasów wystąpienia maksymalnego stężenia (Tmax) wynosiła 7,25 ± 1,04 godziny, a średnie pole powierzchni pod krzywą (AUC) wynosiło 1354,2 ± 424,1 ng/ml x godziny (Dzień 121).

Lidokaina

Przeprowadzone badania właściwości farmakokinetycznych lidokainy po absorpcji w płynie stawowym po dostawowym wstrzyknięciu bolusa u pacjentów poddanych artroskopii stawu kolanowego wykazały różne wartości maksymalnego stężenia (Cmax). Po podaniu lidokainy w dawkach 7 mg/kg oraz 400 mg wartości Cmax wynosiły odpowiednio 2,18 ^g/ml po 1 godz. (w surowicy) oraz 0,63 ^g/ml po 0,5 godz. (w osoczu). Inne zgłoszone wartości Cmax w surowicy po podaniu lidokainy w dawkach 25 ml roztworu 1% oraz 20 ml roztworu 1,5% wynosiły odpowiednio 0,69 ^g/ml po 5 min oraz 0,278 ^g/ml po 2 godz.

Dane farmakokinetyczne dotyczące działania miejscowego lidokainy po podaniach dokaletkowym i bezpośrednio do torbieli nie są dostępne.

Metyloprednizolon

Metyloprednizolon jest szeroko dystrybuowany do tkanek, przenika przez barierę krew-mózg i jest wydzielany do mleka matki. Jego pozorna objętość dystrybucji wynosi około 1,4 l/kg. Stopień wiązania metyloprednizolonu z białkami osocza u ludzi wynosi około 77%.

Lidokaina

Stopień wiązania lidokainy z białkami osocza zależy od jej stężenia; stopień wiązania zmniejsza się wraz ze wzrostem stężenia. Przy stężeniach od 1 do 5 ^g/ml stopień wiązania lidokainy z białkami wynosi 60%-80%. Stopień wiązania zależy również od stężenia alfa 1-kwaśnej glikoproteiny w osoczu.

Objętość dystrybucji lidokainy w stanie stacjonarnym wynosi 91 l.

Lidokaina łatwo przenika przez łożysko i szybko osiągana jest równowaga stężenia niezwiązanego leku. Stopień wiązania z białkami osocza u płodu jest mniejszy niż u matki, w wyniku czego całkowite stężenie w osoczu u płodu jest niższe.

Metyloprednizolon

U ludzi, metyloprednizolon jest metabolizowany w wątrobie do nieaktywnych metabolitów; głównymi metabolitami są 20-alfa-hydroksymetylo­prednizolon i 20-beta-hydroksymetylo­prednizolon.

Metabolizm w wątrobie zachodzi głównie z udziałem enzymu CYP3A4 (Wykaz interakcji produktów leczniczych związanych z metabolizmem z udziałem enzymu CYP3A4, patrz punkt 4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji).

Metyloprednizolon, podobnie jak wiele innych substratów enzymu CYP3A4, może być także substratem dla glikoproteiny P należącej do białek transportowych ABC, wpływając na dystrybucję tkankową i interakcje z innymi lekami modulowanymi przez glikoproteinę P.

Lidokaina

Lidokaina jest metabolizowana głównie w wątrobie. Głównymi metabolitami lidokainy są monoetyloglicynian ksylidyny, glicynoksylidyna, 2,6-dimetyloanilina oraz 4-hydroksy-2,6-dimetyloanilina. Uważa się, że N-odalkilowanie lidokainy do monoetyloglicynianu ksylidyny zachodzi przy udziale zarówno enzymu CYP1A2, jak i CYP3A4. Metabolit 2,6-dimetyloanilina jest przekształcany do 4-hydroksy-2,6-dimetyloaniliny przez enzymy CYP2A6 i CYP2E1.

Metyloprednizolon

Średni okres półtrwania w fazie eliminacji całkowitego metyloprednizolonu wynosi od 1,8 do 5,2 godzin.

Całkowity klirens wynosi około 5 do 6 ml/min/kg.

Lidokaina

Klirens lidokainy w osoczu po podaniu dożylnym w bolusie wynosi od 9 do 10 ml/min/kg.

Okres półtrwania w fazie eliminacji lidokainy po dożylnym wstrzyknięciu bolusa wynosi zazwyczaj od 1,5 do 2 godzin.

Działanie farmakologiczne monoetyloglicynianu ksylidyny i glicynoksylidyny jest podobne, ale słabsze niż lidokainy. Okres półtrwania monoetyloglicynianu ksylidyny wynosi około 2,3 godziny, a okres półtrwania glicynoksylidyny wynosi około 10 godzin i może ona gromadzić się po długotrwałym podawaniu.

Tylko 3% lidokainy jest wydalane przez nerki w postaci niezmienionej. Około 73% lidokainy trafia do moczu w postaci 4-hydroksy-2,6-dimetyloaniliny.

Metyloprednizolon

Nie przeprowadzono badań farmakokinetycznych metyloprednizolonu w szczególnych populacjach.

Lidokaina

Zaburzenia czynności wątroby

U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby okres półtrwania lidokainy po podaniu dożylnym jest około 3-krotnie dłuższy. Dane farmakokinetyczne dotyczące działania miejscowego lidokainy u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby po podaniach dostawowym, dokaletkowym i bezpośrednio do torbieli nie są dostępne.

Zaburzenia czynności nerek

Łagodne do umiarkowanych zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny 30–60 ml/min) nie mają wpływu na farmakokinetykę lidokainy, ale mogą zwiększać gromadzenie się metabolitu glicynoksylidyny po podaniu dożylnym. Jednak u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek klirens lidokainy zmniejsza się o połowę, a jej okres półtrwania zwiększa się około dwukrotnie wraz ze zwiększonym gromadzeniem się metabolitu glicynoksylidyny (klirens kreatyniny <30 ml/min).

Farmakokinetyka lidokainy i jej głównego metabolitu monoetyloglicynianu ksylidyny nie ulega znaczącej zmianie u pacjentów poddawanych hemodializie, którzy otrzymują dożylną dawkę lidokainy.

Dane farmakokinetyczne dotyczące działania miejscowego lidokainy u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek po podaniach dostawowym, dokaletkowym i bezpośrednio do torbieli nie są dostępne.

5.3. przedkliniczne dane o bezpieczeństwiew oparciu o konwencjonalne badania farmakologiczne dotyczące bezpieczeństwa oraz badania toksyczności po podaniu wielokrotnym, nie stwierdzono nieoczekiwanych zagrożeń. działania toksyczne obserwowane w badaniach z podaniem wielokrotnym były zgodne z oczekiwanymi w wyniku długotrwałego narażenia na egzogenne adrenokortykosteroidy.

Metyloprednizolonu nie oceniano formalnie w badaniach, dotyczących potencjalnego działania rakotwórczego, przeprowadzonych u gryzoni. Zmienne wyniki uzyskiwano po zastosowaniu innych glikokortykos­teroidów, badanych pod względem potencjalnego działania rakotwórczego u myszy i szczurów. Jednakże opublikowane dane wskazują, że kilka powiązanych glikokortykos­teroidów, w tym budezonid, prednizolon i acetonid triamcynolonu, może zwiększać częstość występowania gruczolaków i nowotworów wątrobowokomór­kowych, po podaniu doustnym w wodzie pitnej samcom szczura. Ten tumorogenny wpływ, występował w dawkach niższych niż typowe dawki kliniczne ustalone na podstawie powierzchni ciała (mg/m2).

Metyloprednizolonu nie oceniano formalnie w badaniach dotyczących genotoksyczności. Jednakże metyloprednizolonu sulfonian, który jest strukturalnie podobny do metyloprednizolonu, nie wykazywał działania mutagennego po aktywacji metabolicznej lub bez aktywacji metabolicznej u Salmonella typhimurium w dawce od 250 do 2000 pg/plytka lub w badaniu mutacji genetycznych in vitro w komórkach ssaków z wykorzystaniem komórek jajnika chomika chińskiego w dawce od 2000 do 10 000 pg/ml. Metyloprednizolonu suleptanian nie wywoływał nieplanowej syntezy DNA w pierwotnych hepatocytach szczura, w dawce od 5 do 1000 pg/ml. Ponadto w przeglądzie publikacji wykazano, że prednizolonu farnezylan (PNF), który jest strukturalnie podobny do metyloprednizolonu, nie wykazywał działania mutagennego po aktywacji metabolicznej lub bez aktywacji metabolicznej u Salmonella typhimurium i szczepów Escherichia coli w dawce od 312 do 5000 pg/płytka. W linii komórkowej fibroblastów chomika chińskiego PNF doprowadził do wzrostu częstości występowania strukturalnych aberracji chromosomowych przy aktywacji metabolicznej w najwyższym badanym stężeniu 1500 pg/ml.

Przy podawaniu szczurom wykazano, że kortykosteroidy zmniejszają płodność Samcom szczura podawano kortykosteron w dawkach 0, 10 i 25 mg/kg/doba drogą iniekcji podskórnej raz na dobę przez 6 tygodni oraz parowano je z samicami, którym nie podawano tej substancji. Po Dniu 15 wysoką dawkę zmniejszono do 20 mg/kg/doba. Zaobserwowano zmniejszenie ilości czopu kopulacyjnego, co mogłoby być wtórne do zmniejszenia masy dodatkowego gruczołu. Liczba implantacji i płodów żywych uległa zmniejszeniu.

Wykazano teratogenne działanie kortykosteroidów u wielu gatunków zwierząt w przypadku stosowania dawek odpowiadającym dawkom stosowanym u ludzi. W badaniach na zwierzętach dotyczących wpływu na rozrodczość wykazano, że glikokortykos­teroidy, takie jak metyloprednizolon, powodują zwiększenie występowania wad rozwojowych (rozszczep podniebienia, wady rozwojowe szkieletu), śmiertelność płodów (np. zwiększenie resorpcji) i hipotrofię wewnątrzmaciczną.

Nie prowadzono długotrwałych badań na zwierzętach w celu oceny potencjalnego działania rakotwórczego lidokainy.

Wykazano rakotwórcze działanie metabolitu lidokainy, 2,6-ksylidyny, u szczurów; znaczenie kliniczne w odniesieniu do krótkotrwałego/o­kresowego stosowania lidokainy jako miejscowego środka znieczulającego pozostaje nieznane.

Badania genotoksyczności lidokainy nie wykazały potencjalnego działania mutagennego.

W badaniach wykonanych in vitro i in vivo metabolit lidokainy, 2,6-ksylidyny, wykazał niewielkie potencjalne działanie genotoksyczne.

W ramach badania przeprowadzonego na samcach i samicach szczurów podawano doustnie lidokainę w dawce 30 mg/kg masy ciała codziennie przez 8 miesięcy. W tym okresie przeprowadzono 3 krycia i przeanalizowano parametry reprodukcyjne dla każdej ciąży, a także rozwój potomstwa aż do zakończenia karmienia mlekiem matki. Nie stwierdzono żadnego wpływu.

Nie prowadzono długoterminowych badań na zwierzętach w celu oceny potencjalnego działania rakotwórczego.

Ustalono, że dawka LD50 samej lidokainy podawanej dootrzewnowo białym myszom wynosi 126 ± 4,6 mg/kg. Premedykacja tych myszy z zastosowaniem nawet 0,5 mg/kg metyloprednizolonu nie miała istotnego wpływu na toksyczność ostrą lidokainy.

Badania dotyczące ostrego działania drażniącego przy podawaniu dostawowym przeprowadzane na białych królikach z zastosowaniem 0,25 ml każdego z materiałów — metyloprednizolonu octanu z chlorowodorkiem lidokainy, samego metyloprednizolonu octanu lub soli fizjologicznej — przez cztery dni po wstrzyknięciu jednego z tych materiałów nie wykazały żadnych znaczących nieprawidłowości w płynie stawowym, błonach maziowych czy powierzchniach artykulacji tych stawów.

W ramach sześciotygodniowego badania toksyczności przy podawaniu pozajelitowym u szczurów, mającego na celu ustalenie układowej toksyczności podostrej wywoływanej produktem skojarzonym składającym się z metylopredni­zolonu octanu i lidokainy, nie uzyskano wyników innych niż te przypisywane obecności glukokortykoidów w produkcie, ani też nie stwierdzono żadnych zmian histologicznych u tych zwierząt, których nie można by przypisać leczeniu samym metyloprednizolonem lub samą lidokainą.

Nie przeprowadzono badań genotoksyczności produktu skojarzonego składającego się z metylopredni­zolonu i lidokainy (patrz powyższe informacje na temat genotoksyczności w odniesieniu do poszczególnych leków).

Nie przeprowadzono badań dotyczących toksycznego wpływu na reprodukcję z zastosowaniem produktu skojarzonego składającego się z metylopredni­zolonu i lidokainy (patrz powyższe informacje na temat toksycznego wpływu na reprodukcję w odniesieniu do poszczególnych leków).

6.

6.1 wykaz substancji pomocniczych

Substancje pomocnicze: makrogol, alkohol benzylowy (E1519), sodu chlorek, mirystylo-gamma pikoliny chlorek, sodu wodorotlenek (do odpowiedniego pH), kwas solny (do odpowiedniego pH), woda do wstrzykiwań.

6.2 niezgodności farmaceutyczne

Ze względu na możliwość wystąpienia niezgodności farmaceutycznych, produktu Depo-Medrol z lidokainą nie należy rozcieńczać innymi roztworami ani mieszać z innymi roztworami.

6.3 okres ważności

2 lata

6.4 specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Przechowywać w temperaturze poniżej 25°C.

6.5 rodzaj i zawartość opakowania

1 fiolka ze szkła bezbarwnego, w tekturowym pudełku.

6.6 specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do stosowania

Produkty lecznicze do podawania pozajelitowego należy przed podaniem obejrzeć pod kątem obecności cząstek stałych i zmiany barwy. Aby zapobiec zakażeniom jatrogennym, konieczne jest ścisłe przestrzeganie zasad postępowania aseptycznego. Produkt nie nadaje się do podawania dożylnego ani dokanałowego. Po podaniu potrzebnej dawki należy wyrzucić wszelkie pozostałości zawiesiny.

Przed użyciem wstrząsnąć energicznie, tak aby uzyskać jednolitą zawiesinę.

7. podmiot odpowiedzialny posiadający pozwolenie napfizer europe ma eeig

Boulevard de la Plaine 17

1050 Bruxelles

Belgia

8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

R/2363

9.

Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 22.11.1978

Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 16.12.2013

Więcej informacji o leku Depo-Medrol z Lidokainą (40 mg + 10 mg)/ml

Sposób podawania Depo-Medrol z Lidokainą (40 mg + 10 mg)/ml: zawiesina do wstrzykiwań
Opakowanie: 1 fiol. 1 ml
Numer GTIN: 05909990236312
Numer pozwolenia: 02363
Data ważności pozwolenia: Bezterminowe
Wytwórca:
Pfizer Europe MA EEIG